Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007

Σκηνές του Νότου (part 1)


Σκηνή πρώτη (από τις πολλές)

Στον καναπέ, στο στριπτιζάδικο, καθισμένοι βλέπουμε ο ένας τα μάτια του άλλου σαν να είναι η πρώτη φορά. Μερικά δευτερόλεπτα που μοιάζουν ώρες. Σε απόλυτη ησυχία, ενώ τα ηχεία τρίζουν από την ένταση του techno κομματιού που παίζει. Της είχα πει την τελευταία φορά πως θα περιμένω μιαν απάντηση. Ήταν η ώρα, αν και ήξερα τι θα ακούσω από την ώρα που έκανα την ερώτηση. Όμως, έτσι έπρεπε.

" - Λοιπόν;" είπα με την ταχυπαλμία που προηγείται της θλίψεως.
" - Γιατί γαμάς μυαλό μου;", απάντησε με απόγνωση. " Αφού σου είπα πως λυπάμαι αυτόν. Δεν μπορώ να φύγω , περιμένω μόνο κάποτε να φύγει αυτός. Και ξέρω πως εσύ δεν περιμένεις. Να βρεις μόνο μια καλή κοπέλα. Θα χαρώ, μπορεί να κλάψω αλλά θα χαρώ."

Σκηνή δεύτερη (μετά από 10 μέρες)

Κάθομαι στον καναπέ, τον ίδιο πάντα, με μιαν άλλη κοπέλα. Όχι τυχαία. Αυτή που ζήλευε περισσότερο η Άντζελα. Η άλλη, μες στην καλή χαρά, μες στις περιπτύξεις. Ο γυναικείος ανταγωνισμός στο μέγιστο. Να σου τον πάρω, να τον χάσεις. Εγώ ανταποκρίνομαι και με την άκρη του ματιού κοιτώ στο μαγαζί τι κάνει η Άντζελα. Γυροφέρνει τα τραπέζια και ψάχνει πελάτη. Άνευρα, σπασμωδικά, με το μυαλό της στον δικό μας καναπέ.

Σκηνή τρίτη (μιάμιση ώρα μετά)

Το παίρνει απόφαση. Πλησιάζει στον καναπέ, έχει πιεί πολύ. Έρχεται στο πλάι του καναπέ και χαιρετάει. Ανταποδίδω τον χαιρετισμό - η άλλη κοπέλα στην αγκαλιά μου περιμένει την έκρηξη. Αμηχανία. Μετά από μισό λεπτό που στεκόταν όρθια, σαν καλαμιά στον κάμπο, με κόπο πάνω στα ψηλοτάκουνά της (ποτό γαρ), με την καρδιά μου να σπαράζει στο θέαμα, επιστρατεύει όλη την ευγένεια που είχε:
" - Μπορώ να καθήσω λίγο μαζί σου;"
" - Μα αφού βλέπεις μωρό μου πως έχω παρέα" απαντώ και νομίζω πως δεν ακούγονται αυτά που λέω. Θέλω να την πάρω αγκαλιά, όμως έτσι πρέπει να κάνω. Κόλαση, ελπίζω μόνο να μην φαίνεται στη μούρη μου.

Γυρίζει και απομακρύνεται σαν σε slow motion με το αγέρωχο αν και μεθυσμένο περπάτημά της.

Σκηνή τέταρτη (πέντε μέρες μετά)

Είμαι χωρίς γυναικεία παρέα στον καναπέ. Η "άλλη" έχει ρεπό. Η Άντζελα όχι. Έρχεται και χαιρετάει την παρέα μου. Εμένα τελευταίο, σαν να μην τρέχει τίποτα. Κοντοστέκεται για λίγο, μήπως την καλέσω να κάτσει μαζί μου. Δεν κάνω κίνηση. Απομακρύνεται.

Μετά από δύο ώρες και πέντε-έξι ποτά, έρχεται ξανά - εγώ πάντα μόνος, στο μαγαζί καμία δεν έρχεται στην παρέα μας αν δεν προσκληθεί ή αν δεν είναι από τις "δικιές" μας. Κάθεται. Κοιταζόμαστε. Αμηχανία - ξανά. Μιλάει στα Αγγλικά. Το κάνει όποτε είναι σε σύγχυση.
" - Γιατί δεν με φωνάζεις να καθήσω;"
" - Μα αφού το συμφωνήσαμε. Δεν θα ξανακάτσουμε μαζί. Δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση."
Λίγα λεπτά σιωπής.
" - Μα καλά, με την Τζένη; Με την Τζένη;"
Τζένη είναι η "άλλη".
" - Γιατί μωρό μου; Μια χαρά κοπέλα είναι."
" - Ναι φυσικά. Όμως εγώ δεν μπορώ να σε βλέπω με άλλη". Ήμουν ο γκόμενός της στο μαγαζί! Όχι την μέρα, όχι έξω, μέσα κει όμως, ήμουν δικός της.
" - Και τι να κάνουμε; Τελείωσαν αυτά είπαμε" επιστρατεύω όση δύναμη διαθέτω, ελπίζω μόνο η ηθοποιία μου να την πείθει.
" - Να μην ξανάρθεις στο μαγαζί! Σε παρακαλώ! Δεν αντέχω άλλο."
" - Αυτό να μην το ξαναπείς. Θα πηγαίνω όπου γουστάρω. Και στο μαγαζί θάρχομαι, πάρτο απόφαση."
" - Καλά τότε, θα φύγω εγώ από το μαγαζί. Θα πάω αλλού. Μην με ψάξεις. Γεια σου μωρό μου". Φιλί στο μάγουλο, βλέμμα, αγέρωχο περπάτημα απομάκρυνσης.

Σκηνή πέμπτη ( 2 εβδομάδες μετά)

Είμαι στον καναπέ και έρχεται η αδελφή της Άντζελας να χαιρετήσει.
" - Γεια σου family" έτσι με αποκαλεί εδώ και καιρό.
" - Γεια σου κούκλα μου, μια χαρά σε βλέπω. Μου φαίνεται μάλιστα πως πήρες και κάνα δυό κιλά". Έχει πρόβλημα αδυναμίας, μια κούκλα, μια γυναικάρα, που δεν ξεπερνά όμως τα 45 κιλά. Ψυχολογικοί οι λόγοι.
" - Ξέρεις, από τότε που χώρισα νομίζω πως άρχισα να παίρνω λίγο βάρος."
" - Μπράβο!"
" - Ξέρεις η αδελφή μου δουλεύει στην Πειραιώς (μου λέει το μαγαζί)."
Πρέπει να ήταν η τεσσαρακοστή φορά που το άκουγα. Όλες οι κοπέλες που ήξεραν τι συμβαίνει, με ενημέρωναν ανελλιπώς και επαναληπτικώς.
" - Το ξέρω μωρό μου, το ξέρω" αποκρίθηκα.
" - Καλά, δεν την αγαπάς πια; Ούτε πας να τη δεις, ούτε με ρωτάς γι' αυτή"
" - Έτσι μου ζήτησε η ίδια. Να μην πάω. Το ότι είναι καλά το μαθαίνω. Αυτό αρκεί."
" - Και δεν μου λες, με τη Τζένη, έχετε σοβαρή σχέση;"

Χαμογελώ. Η αλήθεια είναι πως με την Τζένη δεν είχαμε καν σχέση, πόσο μάλλον σοβαρή. Ήξερα όμως τα κουτσομπολιά που κυκλοφορούσαν στο μαγαζί. Τα ενθάρρυνα, είναι η αλήθεια.
" - Κάνε μου μια χάρη. Ρώτα τη Τζένη. Ότι σου πει, αυτό συμβαίνει. Δεν μου αρέσει να μιλάω γι' αυτά τα πράγματα. Άντε τώρα, πήγαινε να δουλέψεις".


To be continued

7 σχόλια:

Καπετάνισσα είπε...

Συχνά, αυτά που λένε οι άνθρωποι δεν ισοδυναμούν μ' εκείνα που αισθάνονται.
Επιπλέον, δεν ανταποκρίνονται και στα όσα πράττουν!

Μέσα από την ορμή του έρωτα που με λύσσα και θυμό έρχεται καταπάνω στον αναγνώστη σου, βγαίνουνε τ΄αντιφατικά.

Και να σου πω;
Αυτά, σ' έναν μεγάλο βαθμό συντηρούν και το μύθο. Του έρωτα εννοώ.

Ωραίος.

angeliki marinou είπε...

Μας έκανες την καρδιά περιβόλι.

Ελπίζω να καταλήξουν σε καμιά καλυβούλα κοντά στην ακροθαλασσιά με τρίδυμα. I 'm a sucker for happy endings.

Sofogreg είπε...

@ καπετάνισσα

Μου άρεσε πολύ το σχόλιό σου. Μου φαίνεται ανώτερο του ποστ. Σε ευχαριστώ.

@ renton

Πάντα χαίρομαι, όταν καταλαβαίνω πως με διαβάζεις. Κι εγώ είμαι του happy-end. Στ' αλήθεια δεν ξέρω πώς θα καταλήξουν αυτοί οι δύο. Ελπίζω κι εγώ με κουτσούβελα. Αν θα μπορούσα να επιλέξω όμως, θα ήθελα κρύο και χιόνια!

Ανώνυμος είπε...

Όλα καλά με το κείμενο. Αυτό που προσπαθώ να "δω" είναι η συνοδός εικόνα. Αν πρόκειται για τοπίο, τότε ο αντίποδάς του είναι σίγουρα κρύο-χιόνια-θάλασσα με τρικυμία-τζάκι να καίει-δείπνο τελειωμένο και τα πιάτα ακόμα στο τραπέζι.
Αν πάλι πρόκειται για κάτι λιγότερο απεικονιστικό, μην ξεχνάς, ότι εσύ γράφεις το κείμενο, εσύ και το τέλος του...

Ανώνυμος είπε...

ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΑ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑ......ΩΡΑΙΟΣ ΤΥΠΑΣ Ο RANX.
ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΙΟ ΜΑΥΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΝΤΟ ΣΟΥ.....ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙΣ ΣΚΗΝΙΚΟ ΑΛΑ ED WOOD ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΓΕΛΙΟ.......ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΔΥΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΕΝΙΩΘΑ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ.........ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΜΙΛΑΣ ΟΜΩΣ...
ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ....

ΜΕ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΤΣΙΓΑΡΟ....

So_Far είπε...

Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι στον έρωτα βγαίνουν αντιφατικά συναισθήματα ίσως από άμυνα μπροστά στον κατακλυσμό ( των συναισθημάτων πάντα )..

Το κείμενο και οι διάλογοι μου θυμίζουν σελίδες από Ντάσιελ Χάμμετ, μόνο που ο ήρωαε δεν είναι ντετέκτιβ..

Για το σκηνικό του happy end .. δεν είμαι οπαδός του happy end αλλά του real end..

Θα εξατμιστεί το συναίσθημα στην οικογενειακή στιγμή.. θα φύγει το παρελθόν .. θέλεις κάτι εξίσου νουάρ για συνέχεια..

Ανώνυμος είπε...

Μου άρεσε, με ταξίδεψε, με πόνεσε λιγάκι.
Αναμονή για την συνέχεια, λοιπόν...!