Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2007

Destiny



Είχε ανακοινώσει πως σταμάτησε από τα στριπτιζάδικα, ένα μήνα πριν. Μετά που είχαμε μια έντονη συζήτηση. Της παρουσίαζα ωμά και ρεαλιστικά την κατάσταση της ζωής της.
" - You’ re fucking right", μου είχε πει. Όταν μίλαγε αγγλικά ήταν πολύ πειραγμένη – και πολύ πιωμένη. Βούτηξε ένα ποτήρι και προσπάθησε να το πετάξει στην πίστα. Της έπιασα με δύναμη το χέρι, την πόνεσα. Με όλα. " - Φύγε, μην χαλάς άλλο τη ζωή σου" της είπα. " - Φεύγω, να μην σου χαλάσω το βράδυ" αντιγύρισε δακρυσμένη. Σηκώθηκε δείχνοντας αξιοπρεπής και προσέχοντας τα βήματά της απομακρύνθηκε από τον καναπέ.

Είχα να πάω στο μαγαζί καμιά δεκαπενταριά μέρες. Μπήκα και στάθηκα στη γωνία του μπαρ, χαιρέτησα. Το αφεντικό και τον μπάρμαν το φίλο μου. Όχι με αυτή τη σειρά. " - Καλά, πού το’ μαθες;" μου είπε το αφεντικό. " - Ποιο;" " - Ότι γύρισε η δικιά σου". " - Δεν το’ μαθα, τώρα το ακούω." " - Ε τότε, να πάρεις λαχείο". Χαμογέλασα, " μπα, προτιμώ ιππόδρομο". Ακούμπησα τον αγκώνα μου στη μπάρα και έβαλα coca cola στο ποτήρι με τα παγάκια που είχε ήδη καταφθάσει. Άρχισαν να έρχονται τα κορίτσια για να χαιρετίσουν. Άνοιγμα της καπαρντίνας, χώσιμο στην αγκαλιά, φιλί στο μάγουλο ή πεταχτό στο στόμα – αναλόγως των αισθημάτων, μούρη γεμάτη με στρας μετά από 10 λεπτά.
Με την άκρη του ματιού μου, την εντόπισα στο βάθος του μαγαζιού. Με είχε δει. Στεκόταν όρθια και ακίνητη. Αναποφάσιστη. Κινήθηκε προς το μπαρ, μα στα μέσα της διαδρομής έσκυψε και μίλησε σε κάποιον πελάτη, σαν να έψαχνε αυτόν. Ξανασηκώθηκε, έκανε δύο-τρία βήματα ακόμα προς το μπαρ και με μεταβολή κατευθύνθηκε προς τις τουαλέτες. Την ώρα εκείνη ήρθε η Αΐντα, μια μελαχρινή ανατολίτισσα, Ουζμπεκιστάν μεριά, εικοσάχρονη, με αμυγδαλωτά μαύρα μάτια. " - Πού ήσουνα μέρες τώρα;" Προσπαθεί να μάθει ελληνικά το μικρό. " - Δουλειές", απάντησα αόριστα. " - Έλειψες πολύ σε πουτανάκι σου". Για τον εαυτό της μιλούσε. Την αγκάλιασα με τρυφερότητα και τη φίλησα στο μέτωπο.
Με την άκρη του ματιού μου την είδα να βγαίνει από την τουαλέτα. Άρχισε να περπατά με το γνωστό απαράμιλλο τρόπο της, που σημαίνει πρόσωπο ψηλά, στήθος προτεταμένο και λίκνισμα που θα κόλαζε και άγιο. Που σημαίνει πως είχε αποφασίσει να έρθει να μου μιλήσει. Όταν είχε φθάσει στα έξι – επτά μέτρα από μένα, κράτησα στην αγκαλιά μου τη μικρόσωμη Αΐντα με το ένα χέρι και άνοιξα το άλλο, το αριστερό. Την προσκαλούσα χαμογελώντας πλατιά. Στα τελευταία της βήματα κοιταζόμασταν στα μάτια. Η Αΐντα γύρισε, την είδε και αμέσως άδειασε την αγκαλιά μου – σεβασμός στην ιστορία μας, σε ό,τι ήταν φανερό σε όλους, σ’ αυτά που αισθανόμασταν.

Μπήκε στην αγκαλιά μου, σχεδόν ακούμπησε – σαν το πλοίο που αφήνει την ανταριασμένη θάλασσα και γλιστράει στο λιμάνι. Με φίλησε στο μάγουλο. Την φίλησα κι εγώ, χωρίς να έχω σταματήσει να χαμογελώ. Απομάκρυνε το πρόσωπό της λίγα εκατοστά και ενώ μου σκούπιζε τα στρας, μου είπε:
" - Γεια σου, πού το’ ξερες;"
" - Δεν ήξερα τίποτα, μωρό μου. ‘Ετυχε".
" - Destiny." είπε και φωτίστηκε το πρόσωπό της." Τι νέα;"
" - Τα ίδια. Ξέρεις, κέρδισα ένα στοίχημα. Ένας φίλος μου πίστευε πως θα ξαναγύριζες στη δουλειά σε δυο εβδομάδες. Εγώ του είπα πως σε είχα για πιο πεισματάρα, θα έκανες τουλάχιστον ένα μήνα. Και κέρδισα."
Αμηχανία. Δίπλα μας το αφεντικό, κοίταζε. Τον κοίταξα. " - Ξέρεις, για να την ξαναπάρω να δουλέψει, έπαιξε ρόλο και η αδυναμία που της έχεις. Και το κόλλημα που έχει αυτή μαζί σου, επίσης." Χαμογέλασα. " - Θα μου την αφήνεις να δουλεύει και λίγο, έτσι;" συνέχισε μισοαστεία-μισοσοβαρά.
Γύρισα και την ξαναείδα, εκεί, λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου, σε επαφή με το σώμα μου. Αμηχανίας συνέχεια. Το πήρε απόφαση: " - Ξέρεις, ορκίστηκα σε μένα, αν σε ξαναδώ, να σου πω γεια σου και αυτά. Τίποτα άλλο. Να πάω για δουλειά μου".
" - Το φαντάστηκα πως θα ήταν έτσι" απάντησα χωρίς να χαμογελάω πια.
Απαλά ξεγλίστρησε από την αγκαλιά μου, με φίλησε στο μάγουλο, έδιωξε με το χέρι της λίγα ακόμα στρας και μου είπε με απόγνωση στο βλέμμα: " - Πάω για δουλειά". Πριν απαντήσω, γύρισε και άρχισε να απομακρύνεται – μου φάνηκαν γυρτοί οι ώμοι της για πρώτη φορά. Έκανε επτά-οκτώ βήματα. Κοντοστάθηκε. Και ξαφνικά, κάνει μεταβολή, αρχίζει να τρέχει πάνω στα εικοσάποντα τακούνια της και πέφτει με ορμή στην αγκαλιά μου, σαν την ανταριασμένη θάλασσα πάνω στο μόλο. Με φιλάει στο στόμα. Την φιλάω κι εγώ. Χάνεται ο κόσμος. Χάνεται ο χρόνος, φως παντού και πουθενά.
" - Μου έλειψες".
" - Κι εμένα" απαντώ.
" - Σε αγαπάω".
" - Κι εγώ ".
" - Είμαι ακόμα με το γκόμενο".
" - Destiny" της χαμογελάω.
Ακουμπάει το κεφάλι της στο στέρνο μου και γαντζώνεται πάνω μου. Σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάω το ταβάνι, τι να μου πει κι αυτό…
Κι ακούω στο μυαλό μου τη φωνή του Joe Cocker να τραγουδάει:
“...N'Oubliez Jamais
It's in your Destiny
A need to disagree
When rules get in the way
N'Oubliez Jamais...”
Το αφεντικό, όλη την ώρα δίπλα, παρακολουθούσε.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Σημ: Το μουσικό χαλί "εκλάπη" από τον RockerBlogger και το post του για τον Joe Cocker .

29 σχόλια:

Goudaki! είπε...

Καλησπέρα!Το κείμενο ωραίο όπως πάντα!

Sofogreg είπε...

Τόσο νωρίς έφυγες από το πάρτυ;;

Goudaki! είπε...

Ε, ναι δεν ήρθες εσύ κι έχασε το ενδιαφέρον της η βραδιά...οπότε λέω ας πάω να του αφήσω κανένα σχόλιο!!! Χεχε! Ξενυχτάμε πάλι;;;

stefy είπε...

Τι να μου πει κι αυτό..Άντε να δούμε..
Καλό βράδυ.

Sofogreg είπε...

@ goudaki!
Πάντα ξενυχτώ. Δεν το ξέρεις;

Sofogreg είπε...

@ stefy
Όλο απορίες έχεις βρε Στέφυ.
Ό,τι και να σου πει πάντως, πέστο μου και μένα.
Σημ: Θεά ως κουνελάκι σήμερα!!!

allmylife είπε...

χωρίς καμία αντικειμενικότητα:
ΦΤΑΙΣ.

flexxus είπε...

"Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο"..αλλά και "συν Αθηνά ....."...
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Sofogreg είπε...

@ allmylife

Τελείως αντικειμενικά: ίσως και να φταίω.

@ flexxus

Έκλεισες πάνω από ένα μήνα χωρίς να κάνεις ποστ. Χρόνια πολλά! Ωραία! Και τώρα που το γιορτάσαμε, τι θα γίνει; Θα γράψεις τίποτα;

flexxus είπε...

Να κοιτάς τα e-mail σου που και που!!!!ΑΝΤΕ!!!να χαίρεσαι και τον ξάδελφο!!!

rockerblogger είπε...

Όλα τα περίμενα στο τέλος, εκτός από το τραγούδι!

Το ανέβασα πρόσφατα!

rockerblogger είπε...

Γράψε λάθος! Δοκίμασε ΕΔΩ!

Ανώνυμος είπε...

όμορφο κείμενο δάσκαλε. σαν να ήμουν εκεί. ένα με παραξένεψε. το αφεντικό!!! :PP

Sofogreg είπε...

@ rockerblogger

Μα έγινε αυτό ακριβώς που φαντάστηκες. Το ξαναθυμήθηκα από το ποστ σου για τη φανταστική κιθάρα του Joe Cocker! Το κατέβασα από το limewire και το ακούω συνέχεια. Ε, μου ταίριαξε και με το ποστ μου.

@ vtsib

Μην φανερώνεις τόσο πως είσαι παρέα μου, γιατί θα σου κολλήσουν κι εσένα την ταμπέλα του "υποκοσμιακού"!
:ΡΡΡΡ

Goudaki! είπε...

Το ξέρω οτι ξενυχτάς...γι'αυτό έβαλα το "πάλι"!!! Χεχε!

Ανώνυμος είπε...

γιατί ποιός είπε ότι είμαι παρέα σου;; :PP

MaRia είπε...

ΜΟναδικος οπως παντα...χαθηκα γιατι με εχει φαει η δουλεια και το διαβασμα..να περνας καλα.. την καληνυχτα μου

vatraxokoritso είπε...

ωραιος!!!

NinaC είπε...

Πολύ ωραίος!

Кроткая είπε...

ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ???

Ελεγα λοιπόν πως γιατί λέει η allmylife οτι φταις κι εσυ;

@vtsib να προσέχεις τις παρέες σου παιδί μου!!

Ντεφι είπε...

...μα σα να σε βλέπω μπροστά μου!

φιλί.

allmylife είπε...

Κροτούλα

γιατί αν αν την είχε στ' αλήθεια ερωτευτεί, θα την έπαιρνε από εκεί μέσα...

Кроткая είπε...

Allmylife, συμφωνώ.
Αλλά μπορείς να σώσεις μόνον αυτόν που θέλει να σωθεί.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω λεπτομέρεις, ούτε και υπερασπίζομαι τον Υπόκοσμο (loin de là, για όνομα του Θεού!),
αλλά αυτό που λέω ισχύει.

Ανώνυμος είπε...

Για κάτι τέτοιες ιστορίες εφευρέθηκε η καπαρντίνα! ;^)

Λούκι είπε...

Destiny...
Μάλιστα, μάλιστα

Καλημέρα σου

Leon / σουταχαπει είπε...

Στα σχόλια υπάρχουν δύο περίοδοι:
η Π.Μ (Πρό μπαμπάκη )και η Μ.Μ.(Μετά μπαμπάκη).Τέλωσπάντων.
Έξοχο κείμενο,πιστεύω ότι τώρα ,αρχίζεις και "δίνεις" όπως λέμε στήν ιπποδρομιακή γλώσσα,"βρήκες βήμα" και επιταχύνεις τον "καλπασμό" σου!!!

Sofogreg είπε...

@ maraki

Καλό διάβασμα λοιπόν, λγότερη δουλειά, να περνάς κι εσύ καλά, καλησπέρα.

@ vatraxokoritso

Ευχαριστώ.

@ composition doll

Flattered!

@ krotkaya

Πριν από λίγο το είδα να τρέχει στην Πατησίων... Τι πρόβλημα υπάρχει με τις παρέες του νεαρού vtsib;

@ ντέφι

Τότε σε βλέπω κι εγώ.
Φιλί επίσης.

@ allmylife

Τρελλέθηκα...

@ krotkaya again

Έτσι ακριβώς είναι. Έτσι ακριβώς.

@ mpampakis

Σηκώνω τα χέρια! Give me a break!!!

@ Λούκι

Καλησπέρα και φιλιά.

@ Leon

Κι ακόμα να μπω στην ευθεία...

allmylife είπε...

κροτούλα μου
ούτε εκείνη ήθελε πολύ να σωθεί
ούτε αυτός πολύ να την σώσει...


και είναι καλύτερα και για τους δυό τους.

κάνουμε σαφώς τσατ ε;

μπορείς να πεις στον φίλο σου το βατόμουρο πως από την ζήλεια μου είμαι το πιό πράσινο κίουι του κόσμου;;;;;;;;;

stefy είπε...

Ει, αυτό δεν ήταν απορία, ήταν τα λόγια από το κείμενο σου.
Υγ. Ευχαριστώ πολύ!!
:))