Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007

Λόλα



Την πρόσεξα για πρώτη φορά, όταν την είδα να περπατάει στον διάδρομο, ανάμεσα στους καναπέδες. Κάτι δεν μου κόλλαγε. Ήταν ψηλή, πολύ αδύνατη. Ξανθά ίσια μαλλιά αρκετά πιο κάτω από τους ώμους. Πρόσωπο με έντονα χαρακτηριστικά, ψεύτικες βλεφαρίδες, πολύ έντονα χείλη και ζυγωματικά. Μικρό στήθος, κοιλιά που έκανε εσοχή. Τα οστά της λεκάνης προεξείχαν. Πολύ λεπτά χέρια και πόδια. Όσο την κοίταζα, τόσο σιγουρευόμουν πως υπέφερε από anorexia nervosa.
Και τότε κατάλαβα τι μου φαινόταν παράξενο: έμοιαζε πολύ με μοντέλο. Η όψη της, το σώμα της, το περπάτημά της. Δεν ταίριαζε σε στριπτιζάδικο, σαν τη μύγα μες στο γάλα. Εξέπεμπε αυτό το «κρύο» που έχουν τα μοντέλα, καθόλου την καβλιάρικη αίσθηση των στριπτιζούδων.
Ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Σταύρωσε τα πόδια της. Ήταν τόσο αδύνατα που φαίνονταν σαν να είχαν αλλάξει θέση, ήταν και έτσι σχεδόν παράλληλα μεταξύ τους. Έβγαλε ένα τσιγάρο, το έβαλε στο στόμα της και γύρισε προς το μέρος μου με κίνηση βαμπ. Πήρα τον zippo από το τραπέζι και της πρόσφερα φωτιά. Τράβηξε μια τζούρα με λαιμαργία και ξεφυσώντας μου είπε στα ελληνικά, με χαρακτηριστική ρώσικη προφορά:
"- Δεν θέλω να ρωτήσω το όνομά σου."
" - Μην το ρωτάς", απάντησα.
" - Ήθελα να μάθω αν με βρίσκεις όμορφη."
" - Όχι απλώς όμορφη. Θεά" είπα. Αν και δεν είσαι του γούστου μου, σκέφτηκα.
Έμεινε να κοιτάει ευθεία μπροστά και δεν μίλησε για 2-3 λεπτά. Μετά πήρε το ποτήρι μου και ήπιε μια γουλιά. Το αποφάσισε.
" - Είναι σωστό μια τόσο ωραία κοπέλα σαν κι εμένα να δουλεύει σε τέτοιο μαγαζί;"
Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Τι να πω; Συνέχισε λες και δεν περίμενε απάντηση.
" - Εγώ έπρεπε να περπατάω σε πασαρέλα. Στο Μιλάνο ή το Παρίσι". Γύρισε προς το μέρος μου.
" - Δίκιο έχεις. Και εγώ όταν σε είδα, αυτό σκέφτηκα". Την κοίταξα στα μάτια. Στο μισοσκόταδο το βλέμμα της ήταν χαμένο – τόσο που σου φαινόταν χαζό, κρύο, αποξενωμένο, μα πάνω απ’ όλα λυπημένο.
" - Πόσο χρονών είσαι;" την ρώτησα.
" - Είναι αργά πια. Άστο" μου απάντησε. Σήκωσα το αριστερό μου χέρι και με την έξω πλευρά της χάιδεψα απαλά το μάγουλο. Αισθάνθηκα το χέρι μου υγρό. Σφίχτηκε η ψυχή μου. Το βλέμμα της ίδιο και απαράλλαχτο. Σηκώθηκε να φύγει. Την ώρα που έσβηνε το τσιγάρο, της είπα:
" - Ποτέ δεν είναι αργά, αν το θες πολύ".
Χαμογέλασε και μου ανταπέδωσε το χάδι στο μάγουλο.
" - Δεν ξέρεις εσύ. Με λένε Λόλα".
Έφυγε περπατώντας σαν σε επίδειξη του Vercace. Το κεφάλι ψηλά. Η ψυχή ποδοπατημένη.
Και τότε κατάλαβα.

Μερικές φορές από την αρχή είναι πολύ αργά.

25 σχόλια:

Кроткая είπε...

αν και διαφωνώ, δεν το κάνω θέμα.

o kairos είπε...

Και την τρελλα λολα τη λενε δυστυχως.

o kairos είπε...

...αλλα εκεινη την πρωτη απο δεξια ορεχτικη τη βλεπω...

KostasT είπε...

Impossible is nothing.Αν και διαφημιστικό σλόγκαν,πιστεύω πως τα λέει όλα.

Καλημέρα σας.

margarita είπε...

πιάστηκε (ή καρδιά μου)

stefy είπε...

Δε μπορείς να φανταστείς πόσο με εκφράζει η τελυταία πρόταση..

Λούκι είπε...

"Σε πόσα ταμπλώ το παίζεις,
για λέγε..."

Το θυμάσαι το τραγουδάκι;
Μπορεί επίσης να γίνει:
"Σε πόσα temlates το παίζεις".

Άντε καλημέρα!

giftaki είπε...

Aσχετο, αλλά αν η γυναίκα δεν έχει τα πιασίματά της, δεν αξίζει να την κοιτάς. Ποια μοντέλα τώρα...Κότες αλανιάρες θέλουμε, ταϊσμένες

Goudaki! είπε...

Άσχετο αλλά εγώ θα γράψω ένα τραγούδι απο τα Ξύλινα Σπαθιά με τον τίτλο Λόλα, γιατί αυτό θυμήθηκα διαβάζοντας το ποστ...
Στέκομαι μέσα στη βροχή στο δρόμο
αργά το βράδυ το Σάββατο
κοιτάει και με τρυπάει τατού στον ώμο
κάτω απο μαύρο αδιάβροχο
όμορφη σαν παραμύθι
όμορφη σα ζωγραφιά
απο τότε γυρνάω σα χαμένο σπουργίτι
κι όταν βρέχει πονάω.
Ε,Είναι η Λόλα
τα καίει όλα, όλα
βάζει παντού φωτιά
χείλια σα φλογοβόλα.
Γι' αυτήν είναι όλα τα μπουκάλια άδεια
γυαλιά σπασμένα στο πάτωμα
γι' αυτήν στα χέρια μαχαιριές, σημάδια
χιλιάρες φεύγουν κοπάδια
όμορφη σαν παραμύθι
όμορφη σα ζωγραφιά
από τότε γυρνάω σα χαμένο σπουργίτι
κι όταν βρέχει πονάω.
Ε,Είναι η Λόλα
τα καίει όλα, όλα
βάζει παντού φωτιά
χείλια σα φλογοβόλα.
Μικρό σπουργίτι
τώρα δεν έχει σπίτι
τα έχει κάψει όλα
Σύρμα η Λόλα
Σύρμα η Λόλα
Λόλα

akis είπε...

Καλημερα
Αν η αρχη ειναι το ημισυ του παντος,μηπως φοβομαστε να αρχισουμε για να μην φτασουμε γρηγορα στο τελος?

An-Lu είπε...

Μερικές φορές από την αρχή είναι πολύ αργά.

Όντως...αλλά είναι πολύ κρίμα...

Απολλώνια είπε...

"Η ψυχή ποδοπατημένη."

Αλήθεια αφεντικό, αυτό πως φαίνεται;

Καλησπέρες και φιλιά.
:)

Dawkinson είπε...

Κοίτα τι μου θύμισες!
'I met her in a club down in old Soho where they drink
champagne and it tastes just like cherry cola,C-O-L-A.
She walked up to me and she asked me to dance I
asked her her name and in a dark brown voice she said Lola
L-O-L-A Lola Lo lo lo lo Lo - la...'
Αντ δε ρεστ ιζ χίστορυ...

γιωργος είπε...

Είδες τι πάθανε για να απαρνηθούνε τον σοσιαλισμό τους; Γιατί διαφορετικά θα γνώριζαν το περίφημο ρητό: Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά, τώρα είναι η ώρα; Και αναλόγως θα έπραταν.
Αλλά ποιος μπορεί να ορίσει τον χρόνο;

Sofogreg είπε...

@ krotkaya

Ό,τι και να σου πω κορίτσι μου είναι λίγο!!!

@ o kairos

Και στο γούστο συμφωνούμε, βλέπω.

@ kostast

Συμφωνώ. Μα άντε να πείσεις ένα φοβισμένο πλάσμα για κάτι τέτοιο.
Καλώς ήλθες.

@ margarita
Και γι' αυτό σε γουστάρω. Φιλιά.

@ stefy

Χρόνια και ζαμάνια στεφάκι. Πού χάθηκες; Και σταμάτα να ταυτίζεσαι με όσα απαισιόδοξα γράφω!

@ λούκι

Άσε με ρε Λούκι. Δεν ξέρω τι να κάνω με το κωλοwordpress και το σκατοblogspot!

@ giftaki

Νομίζω πως ωρίμασαν οι συνθήκες για κοινή έξοδο. Περιμένω σήμα.

@ goudaki!

Πολύ ταιριαστό. Φιλιά.

Sofogreg είπε...

@ akis

Μακάρι να ήταν εκούσια απόφαση. Συνήθως όμως δεν είναι έτσι.
Καλώς ήλθες και συ.

@ an-lu

Life is hard and then...you die!

@ απολλώνια

Αυτό δεν φαίνεται. Το αισθάνεσαι μόνο.
Φιλί.

@ dawkinson

Dawk, ελπίζω τουλάχιστον να το άκουσες στο μουσικοπαιχτήρι μου! Από τα πολύ αγαπημένα εφηβικά μου τραγούδια.

@ axenbax

Ο φόβος.

stefy είπε...

Τι χρόνια και ζαμάνια καλέ, ενα post δε σχολίασα και το έκανες θέμα, εγώ τι να πω δηλαδή;; Το ζαμάνι πόσα χρόνια είναι;; χι,χι..

Και θα ταυτίζομαι με ότι απαισιόδοξο γράφεις..προς το παρών..

Λούκι είπε...

Sofogreg k giftaki,
Σας παρακαλώ σ΄αυτή την κοινή σας έξοδο, θα ήθελα να είμαι μαζί σας!

Dawkinson είπε...

Λοιπόν, για να μη φανώ τελείως ηλίθια, όχι δεν το άκουγα χτες το μ/π όταν άφηνα το σχόλιο. Σύμπτωση ήταν...Πολυαγαπημένο και για μένα επι ακμάζουσας νεότητας (εννοώ ακμή, όπως σπυράκια) ;)

Ανώνυμος είπε...

Τι ακούω Σοφοκλή;
έχεις κι εσύ πόρσε;
πάμε μια βόλτα;

:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

(επίσης, αυτό το ό,τι λίγο που είναι να μου πεις, μήπως να το εξηγούσες λιγάκι, γιατί εγκώ βέλγα και ντεν καταλαβαείνει? για νι πανιμάγιου, πώς το λένε!)

Ανώνυμος είπε...

Ωραίοι οι Kinks!;)

prioni είπε...

ΘΕΜΑ !!! ΜΠΩΡΙ ΝΑ ΜΝ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ ΚΑΙ Γ'ΑΥΤΟ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΨΥΧΡΗ. ΑΠ'ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΧΕΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΤΟ ΖΟΥΜΠΟΥΡΛΟΥΔΙΚΟ ΟΠΩΣ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΙΚΕΣ . . . .

Sofogreg είπε...

@ stefy

Χαμογέλα μικρή.

@ λούκι

A, δεν ξέρω... Θα δούμε. Αν είσαι καλό κορίτσι!

@ dawk

Κάτι τέτοιο κατάλαβα κι εγώ. Χαχαχαχαχα.

@ krotkaya

Γλυκειά μου κροτούλα, εννοώ πως συχνά-πυκνά διαφωνείς με όσα γράφω. Και το λες - καλά κάνεις. Όμως αυτό είναι μια ιστορία. Δεν φανταζόμουν πως υπάρχει κάτι για διαφωνία.
Σημ: Είδες; Ούτε μικροαστούλα σε είπα!!
:ΡΡΡΡ

@ evelina_z13

Πάρα πολύ ωραίοι!Χρόνια πολλά κι από εδώ.

@ prioni

Θέμα! Μπορεί να είναι κι έτσι.

Кроткая είπε...

και όμως υπάρχει!
(όπως, και όμως γυρίζει).

εννοώ, αγαπημένε μου Υπόκοσμε, ότι διαφωνώ με το "είναι πολύ αργά", γιατί πιστεύω ότι όποιος θέλει μπορεί. Αλλά όπως είπα και πριν, δεν το κάνω και θέμα.

(έχουμε άλλο θέμα άλλωστε).

Ανώνυμος είπε...

Λόλα είπες ε;
Να το θυμάμαι...
Καλημέρα φίλε