Όνειρο;

Γύρω στις τέσσερις. Μπήκαμε στο μαγαζί. Μέρα Πέμπτη, κατά τα άλλα συνηθισμένη. Χαιρετούρες και κατευθείαν στον καναπέ μας. Όλη η παρέα. Αν και διαφωνούσαν, ήρθαν όλοι μαζί: ο Πι, ο Σίγμα, ο Κάπα κι εγώ. Άρχισαν να έρχονται οι κοπέλες να "χτυπήσουν κάρτα", να μας χαιρετήσουν δηλαδή μία προς μία. Η μέρα είχε επιλεχθεί προσεκτικά. Όλες οι πιο κοντινές στην παρέα μας έπρεπε να είναι εκεί. Κανείς δεν ήξερε τι θα γίνει, ούτε καν η παρέα. Είχα πει απλώς πως θα κάνω κάποιο happening στην Άντζελα. Ήξεραν φυσικά πόσο τη γούσταρα. Με φοβόντουσαν και γι’ αυτό δεν συμφωνούσαν. Ο Κάπα, ο "αρχηγός", μου είχε επιστήσει την προσοχή: " - Κανόνισε να μην γίνουμε ρεζίλι. Έχουμε και μια μούρη στο μαγαζί". Τον καθησύχασα. Δεν με πολυπίστεψε. Δίκιο είχε.

Στην αρχή, οι κοπέλες δεν με αναγνώρισαν, έτσι ντυμένο με κουστούμι, πρώτη φορά με έβλεπαν – το ίδιο και οι δικοί μου. Φορούσα το μαύρο μου Αρμάνι, με άσπρο πουκάμισο φαρδύ, μανίκια λίγο σηκωμένα, χωρίς γραβάτα, μαύρα Prada παπούτσια. Αξύριστος δύο μέρες, με ζελέ στα μαλλιά. Τελικά, ίσως και να κάνουν τα ράσα τον παπά. Ήρθε η δικιά μου. Τέντωσε τα μάτια γεμάτη έκπληξη. Της άρεσε όμως αυτό που έβλεπε. Κάθισε για λίγο πάνω στα πόδια μου, με φίλησε ως όφειλε και μετά πήρε τη θέση της δίπλα μου στον καναπέ. Ανοίξαμε σαμπάνια για όλους. Την καλύτερη που είχε το μαγαζί. Την έστειλα να αλλάξει, να φορέσει ένα μαύρο φόρεμα που είχε. Ξέκωλο – αφού το φορούσε στη δουλειά, αλλά τύπου βραδινό. Ήπια και εγώ, ήταν ειδική μέρα.

Με τον dj είχα συνεννοηθεί τρεις μέρες πριν, του είχα δώσει και το cd. Αρκούσε ένα νεύμα μου, το σύνθημα. Το πρώτο μπουκάλι Dom Perignion τελείωσε και ανοίξαμε δεύτερο. Ήταν κάπου στη μέση του, η ώρα είχε πάει πέντε παρά. Έδωσα το σύνθημα στον dj και σηκώθηκα από τον καναπέ – δήθεν για τουαλέτα. Από το μικρόφωνο ο dj ανακοίνωσε πως θα ακολουθήσει special show και δεν έλεγε ψέματα. Όπως συνήθως συμβαίνει έσβησε τελείως τα φώτα, για να τοποθετήσουν υποτίθεται το ντεκόρ. Στάθηκα δίπλα στην πίστα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και σκέφτηκα το βλέμμα της Άντζελας. Ανέβηκα πάνω στην πίστα και στάθηκα προσοχή στο κέντρο, δίπλα στον στύλο. Τότε, μετά από 5 δευτερόλεπτα πλήρους ησυχίας, άναψαν τα φωτορυθμικά, άρχισε να παίζει το τραγούδι. (Σημείωση για τους αναγνώστες: αν δεν το έχετε ήδη βάλει, βάλτε το να παίξει τώρα.)

Αρχίζω να τραγουδάω, σαν καραόκε χωρίς όμως να ακούγεται η φωνή μου:

"The night we met I knew I needed you so

and if I had the chance I'd never let you go…"

Γυρίζω προς το μέρος του καναπέ και την κοιτάω

"…So won't you say you love me

I'll make you so proud of me

We'll make 'em turn their heads

Every place we go So won't you please…"

Όλη την ώρα κουνάω τα χέρια μου, σαν να απαγγέλλω τους στίχους. Τα τεντώνω και τα μαζεύω, δείχνω το νόημα των στίχων όπως κάνουν οι σκυλάδες.

"…(Be my be my baby) Be my little baby

(I want it only say) Say you'll be my darling

(Be my be my baby) Be my baby now

(I want it only say) Ooh, ohh, ohh, oh…"

Επίτηδες διάλεξα τις Ronnettes. Μου άρεσε το contrast, ένας άντρας με κουστούμι και οι γυναικείες φωνές τους. Πλησιάζω στην άκρη της πίστας και την δείχνω συνεχίζοντας

"…I'll make you happy, baby

Just wait and see

For every kiss you give me

I'll give you three…"

Την καλώ να ανέβει. Σηκώνεται αποσβολωμένη, ενώ την φωτίζει ο προβολέας. Έρχεται προς το μέρος μου, ενώ συνεχίζω να τραγουδάω

"…Oh, since the day I saw you

I have been waiting for you

You know I will adore you

Till eternity

So won't you please…"

Φτάνει και την πιάνω από το χέρι. Αγκαλιαζόμαστε και χορεύουμε σαν μπλουζ σε εφηβικό πάρτυ.

"(Be my be my baby) Be my little baby

(I want it only say) Say you'll be my darling

(Be my be my baby) Be my baby now

(I want it only say) Ooh, ohh, ohh, ohh, oh"

Τέλος. Την φιλάω απαλά στα χείλη. Οι πελάτες ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Έχουν καταλάβει πως δεν είναι μέρος του show. Την πιάνω από τη μέση και τη σηκώνω αγκαλιά. Κατεβαίνω από την πίστα και συνεχίζω προς το διάδρομο, με την Άντζελα στην αγκαλιά μου. Γύρω μας πελάτες να κοιτούν και στριπτιζούδες βουρκωμένες.

Φτάνω στο μπαρ, κοντά στην έξοδο του μαγαζιού. Περνώ από μπροστά και μπαίνω στην πόρτα που οδηγεί στην κουζίνα. Κι εκεί, κάτω από το φως που έχουν οι κουζίνες και τα κρεοπωλεία, αυτό το αρρωστημένο άσπρο-γκρι από λάμπες φθορίου, την κατεβάζω από την αγκαλιά μου, την ακουμπάω όρθια στα πόδια της. Την κοιτάω, χαμογελάω και βγάζω από την τσέπη μου ένα δαχτυλίδι. Της το φοράω στο τέταρτο δάχτυλο του αριστερού χεριού και λέω:

" - Θες να γίνεις γυναίκα μου;"

" - Ναι" ψελλίζει.

Και παντρευτήκαμε. Μάρτυρες στο γάμο η κοπέλα που σκουπίζει το μαγαζί και το παιδί που πλένει τα ποτήρια – δύο δεν χρειάζονται;

.

..

...

....

.....

......

.......

Ξύπνησα. Η διάθεσή μου εξαιρετική. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και ο ουρανός ήταν μολυβί. Τεντώθηκα και χάιδεψα το γάτο μου. Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο. Κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Είχε ένα σημάδι από κραγιόν. Χαμογέλασα ικανοποιημένος.

Ωραία αρχή, για το υπόλοιπο της ζωής μου, σκέφτηκα.