Λόλα

Την πρόσεξα για πρώτη φορά, όταν την είδα να περπατάει στον διάδρομο, ανάμεσα στους καναπέδες. Κάτι δεν μου κόλλαγε. Ήταν ψηλή, πολύ αδύνατη. Ξανθά ίσια μαλλιά αρκετά πιο κάτω από τους ώμους. Πρόσωπο με έντονα χαρακτηριστικά, ψεύτικες βλεφαρίδες, πολύ έντονα χείλη και ζυγωματικά. Μικρό στήθος, κοιλιά που έκανε εσοχή. Τα οστά της λεκάνης προεξείχαν. Πολύ λεπτά χέρια και πόδια. Όσο την κοίταζα, τόσο σιγουρευόμουν πως υπέφερε από anorexia nervosa.
Και τότε κατάλαβα τι μου φαινόταν παράξενο: έμοιαζε πολύ με μοντέλο. Η όψη της, το σώμα της, το περπάτημά της. Δεν ταίριαζε σε στριπτιζάδικο, σαν τη μύγα μες στο γάλα. Εξέπεμπε αυτό το «κρύο» που έχουν τα μοντέλα, καθόλου την καβλιάρικη αίσθηση των στριπτιζούδων.
Ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Σταύρωσε τα πόδια της. Ήταν τόσο αδύνατα που φαίνονταν σαν να είχαν αλλάξει θέση, ήταν και έτσι σχεδόν παράλληλα μεταξύ τους. Έβγαλε ένα τσιγάρο, το έβαλε στο στόμα της και γύρισε προς το μέρος μου με κίνηση βαμπ. Πήρα τον zippo από το τραπέζι και της πρόσφερα φωτιά. Τράβηξε μια τζούρα με λαιμαργία και ξεφυσώντας μου είπε στα ελληνικά, με χαρακτηριστική ρώσικη προφορά:
"- Δεν θέλω να ρωτήσω το όνομά σου."
" - Μην το ρωτάς", απάντησα.
" - Ήθελα να μάθω αν με βρίσκεις όμορφη."
" - Όχι απλώς όμορφη. Θεά" είπα. Αν και δεν είσαι του γούστου μου, σκέφτηκα.
Έμεινε να κοιτάει ευθεία μπροστά και δεν μίλησε για 2-3 λεπτά. Μετά πήρε το ποτήρι μου και ήπιε μια γουλιά. Το αποφάσισε.
" - Είναι σωστό μια τόσο ωραία κοπέλα σαν κι εμένα να δουλεύει σε τέτοιο μαγαζί;"
Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Τι να πω; Συνέχισε λες και δεν περίμενε απάντηση.
" - Εγώ έπρεπε να περπατάω σε πασαρέλα. Στο Μιλάνο ή το Παρίσι". Γύρισε προς το μέρος μου.
" - Δίκιο έχεις. Και εγώ όταν σε είδα, αυτό σκέφτηκα". Την κοίταξα στα μάτια. Στο μισοσκόταδο το βλέμμα της ήταν χαμένο – τόσο που σου φαινόταν χαζό, κρύο, αποξενωμένο, μα πάνω απ’ όλα λυπημένο.
" - Πόσο χρονών είσαι;" την ρώτησα.
" - Είναι αργά πια. Άστο" μου απάντησε. Σήκωσα το αριστερό μου χέρι και με την έξω πλευρά της χάιδεψα απαλά το μάγουλο. Αισθάνθηκα το χέρι μου υγρό. Σφίχτηκε η ψυχή μου. Το βλέμμα της ίδιο και απαράλλαχτο. Σηκώθηκε να φύγει. Την ώρα που έσβηνε το τσιγάρο, της είπα:
" - Ποτέ δεν είναι αργά, αν το θες πολύ".
Χαμογέλασε και μου ανταπέδωσε το χάδι στο μάγουλο.
" - Δεν ξέρεις εσύ. Με λένε Λόλα".
Έφυγε περπατώντας σαν σε επίδειξη του Vercace. Το κεφάλι ψηλά. Η ψυχή ποδοπατημένη.
Και τότε κατάλαβα.

Μερικές φορές από την αρχή είναι πολύ αργά.