Femme Natale (part II)

Εγώ κι αυτός

Ήταν ένα από τα συνηθισμένα βράδια στη δουλειά, όταν στο μαγαζί ήρθε η παρέα του Γάμμα – ένας από τους πρώτους και πιο παλιούς μου πελάτες από το μαγαζί που δούλευα πριν.
(Καλό παιδί ο Γάμμα, ήσυχος, σχεδόν αμίλητος. Πλήρωνε πολλά για μένα και δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα. Ήταν από τις πιο καλές περιπτώσεις που μπορούσες να βρεις, για πελάτης. Στην αρχή μάλιστα με γοήτευε κιόλας. Είχα κοιμηθεί κι ένα βράδυ μαζί του, μα μέχρι εκεί. Έξω από το μαγαζί δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Πολλά κόμπλεξ. Αν πας με έναν άντρα στο κρεββάτι, καταλαβαίνεις γι' αυτόν πολλά, αισθάνεσαι.)
Φυσικά, πήγα στην παρέα του. Ήταν ο Λάμδα, ο γυμνασμένος φίλος τους ( μάλλον Κάππα τον έλεγαν) και ένας που έβλεπα για πρώτη φορά. Κάθισα με το Γάμμα, μα τα μάτια μου έπεφταν συνέχεια στον καινούριο. Ωραίος έδειχνε, μα δεν ήταν αυτό που με τραβούσε. Στο μαγαζί συνηθίζεις να μην προσέχεις την εξωτερική εμφάνιση - γιατί τότε πώς θα κάνεις παρέα και θα αγγίξεις τους άσχημους; Ήταν αλλιώτικος από τους άλλους. Δεν καταλάβαινα τι το ξεχωριστό είχε, μα εξέπεμπε κάτι διαφορετικό. Και με κοιτούσε συνέχεια, προσπαθώντας να μη φανεί - νόμιζε μάλιστα πως το είχε καταφέρει. Έτσι κύλησε όλο το βράδυ. Αυτός δεν πήρε κάποια κοπέλα για παρέα, παράξενο κι αυτό. Τότε γιατί ήρθε στο στριπτιζάδικο;

Θυμάμαι πως το πρωί που έφυγα, στο μυαλό μου γυρόφερνε αυτός ο ψηλός, πληθωρικός άντρας με το έντονο βλέμμα και την ξεχωριστή αύρα. Μάλιστα για κάποιες στιγμές, σκέφτηκα τον εαυτό μου μαζί του! Αν είναι δυνατόν! Μέσα μου έβαλα τα γέλια. Έξω μου δεν μπορούσα, γιατί θα με ρωτούσε ο Δέλτα, το αγόρι μου και τι να του πω… Απλώς, χαμογέλασα. Δεν είχα καν μιλήσει μαζί του, δεν ήξερα το όνομα του και σκεφτόμουν βλακείες. Έθαψα τις σκέψεις μου, όπως είχα μάθει πλέον καλά να κάνω και συνέχισα τη ζωή μου. Μέσα σε έναν μήνα, τον είδα άλλες δυο φορές. Πάντα αμίλητος, πάντα χωρίς κοπέλα, εγώ με τον Γάμμα και όποτε γύριζα να τον δω, με κοιτούσε. Τι παράξενο! Πρώτη φορά μου κινούσε την περιέργεια τόσο πολύ ένας πελάτης και μάλιστα όχι δικός μου! Το σίγουρο ήταν πως ήθελα να του μιλήσω, να μάθω γι’ αυτόν, να κάνουμε παρέα. Τον είδα άλλες δυο φορές με την παρέα του, χωρίς το Γάμμα. Πλησίασα και τις δυο φορές και τον ρώτησα για τον Γάμμα, ελπίζοντας πως θα μου έπιανε την κουβέντα, θα με καλούσε στο τραπέζι του. Όμως αυτός τίποτα. Τι παράξενος που ήταν… Σαν να μην ήθελε να μου μιλήσει, σαν να τον ενοχλούσε που του μίλαγα. Τότε όμως γιατί με κοιτούσε βράδια ολόκληρα; Μήπως δεν του άρεσα; Μα αφού δεν έπεφτα ποτέ έξω σ’ αυτές τις διαπιστώσεις. Έτσι κύλησε σχεδόν άλλος ένας μήνας. Και για πρώτη φορά, απασχολούσε το μυαλό μου ένας άντρας με τον οποίο δεν είχαμε πιει ούτε ένα ποτό, δεν ήξερα καν το όνομά του. Μυστήρια που είναι η ζωή…

Ήταν μια Πέμπτη γύρω στις τέσσερις το πρωί. Είχα ήδη δουλέψει 4 ώρες και είχα πιει αρκετά, ήμουν μεθυσμένη. Τον είδα ξανά με την παρέα του στον γνωστό καναπέ που πάντα κάθονταν στο Baby G.. Ο φίλος του είχε μια κοπέλα και αυτός καθόταν μόνος. Πλησίασα και του μίλησα για τρίτη φορά, για το μόνο θέμα που είχαμε κοινό: τον ρώτησα για τον Γάμμα. Μου απάντησε πάλι κοφτά και ψυχρά. Πήγα να φύγω, όταν μέσα μου φούντωσε ο θυμός και ξαναστράφηκα προς το μέρος του. Κάθισα δίπλα του στον καναπέ και άρχισα να του τα χώνω, βοήθησε και το ποτό που είχα πιει. "Τι περιμένεις, γιατί δεν μου μιλάς, γιατί δεν κάνουμε παρέα, μήπως δεν σου αρέσω, μήπως είσαι μαλάκας" και άλλα τέτοια που καλά - καλά δεν θυμάμαι γιατί ήμουν ζαλισμένη. Και τότε μου μίλησε. Μου είπε πως τον λένε Σοφοκλή. Μου εξήγησε πως δεν μου μιλούσε γιατί τον ρωτούσα συνεχώς για τον Γάμμα. Νόμιζε πως ήθελα τον Γάμμα. Και πώς μπορούσε να μου μιλά, αφού δεν μου άρεσε! Έπαθα πλάκα. Έπεσα από τα σύννεφα. Όλα αυτά που μου έλεγε – και φαινόταν να λέει αλήθεια – μια εξήγηση είχαν: με έβλεπε σαν κανονική κοπέλα και όχι σαν στριπτιζού! Με συνάντησε στο Baby G. και με θεωρούσε κανονική κοπέλα! Πώς θα έκανε παρέα με μια που ήταν με έναν φίλο του; Ξεχνούσε πως αυτή ήταν η δουλειά μου! Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, με κατέκλυσε μια ζεστή αίσθηση και ανοίχτηκα. Άρχισα να του μιλάω και δεν σταματούσα! Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Είχε μια παράξενη επίδραση επάνω μου: με έκανε να αισθάνομαι ασφαλής, να αισθάνομαι τρυφερότητα. Με έκανε να είμαι αυτό που με έβλεπε: μια κανονική κοπέλα και όχι μια στριπτιζού! Με έκανε να αισθάνομαι Ναταλία, παρ’ όλο που σ’ αυτόν συστήθηκα ως Άντζελα.

Όλο το βράδυ ήμουν μαζί του. Με κέρασε κόκκινο κρασί – 200 ευρώ, λες να έχει λεφτά; – μέθυσα τελείως. Δεν θυμάμαι καλά, μα νομίζω πως του χόρεψα, τον φίλησα πολλές φορές, τον άγγιζα σε κάθε ευκαιρία, δεν θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι ήταν το μεγάλο, ζεστό, sexy χαμόγελό του. Του άρεσα, το επιβεβαίωσα. Το πρωί που έφυγα, είχα μια παράξενη αίσθηση – σαν να είχα απατήσει το Δέλτα. Δεν το σκεφτόμουνα, μα το αισθανόμουν. Αυτός ο άνθρωπος, με έκανε να μην αισθάνομαι "επαγγελματίας". Με ανάγκαζε να δείχνω, όσο κάτι τέτοιο ήταν δυνατό, τον αληθινό εαυτό μου.

Έκανα παρέα μαζί του για αρκετά βράδια, από την ημέρα εκείνη και μετά. Έμαθα γι’ αυτόν, όσα μου έλεγε. Ήταν 40 χρονών, ανύπαντρος, χωρίς παιδιά, χωρίς πολλά λεφτά. Είχε καλή ψυχή, αυτό το κατάλαβα μόνη μου, είχε χιούμορ, ήξερε να με κάνει να νοιώθω άνετα και ασφαλής. Μόλις τον έβλεπα να μπαίνει στο μαγαζί, ανακουφιζόμουν. Θα περνούσα δυο-τρεις ώρες ευχάριστα. Είχα αρχίσει να αποζητώ την συντροφιά του.
Φορά με τη φορά, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν μεταξύ μας. Ένα από τα βράδια που είχε έρθει, είχα τη γιορτή μου. Με την ευκαιρία, του είπα και το πραγματικό μου όνομα: Ναταλία. Περνούσα καλά, μα κάτι παράξενο συνέβαινε και το αισθανόμουν. Το βλέμμα του γινόταν όλο και πιο έντονο, εγώ μιλούσα όλο και περισσότερο. Αρχίσαμε να νοιώθουμε πράγματα που δεν λέγαμε. Άρχισα να μην μεθώ όταν ήμουν μαζί του, αν και έπινα. Δεν το είχε ανάγκη το μυαλό μου φαίνεται… Μου ζήτησε το τηλέφωνό μου και του το έδωσα. Έλειπε και ο Δέλτα στην Ουκρανία και τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ τότε. Μου άρεσε σαν άντρας. Τον σκεφτόμουν και εκτός μαγαζιού. Δεν θα μπορούσα όμως να κοιμηθώ μαζί του, όχι εύκολα. Με είχε συνεπάρει στον κόσμο του, εκεί που δεν ήμουν μια στριπτιζού, ήμουν αυτό που είχα θάψει βαθιά μέσα μου: ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να το χαλάσω αυτό, για μια βραδιά μαζί του. Δεν το ήθελα. Νομίζω – ή ελπίζω;- ούτε κι αυτός.
Βγήκαμε και εκτός μαγαζιού δύο φορές. Μια για καφέ και μια για φαγητό. Επιβεβαίωσα αυτά που είχα καταλάβει γι’ αυτόν. Ήταν ένας άντρας όχι σαν αυτούς που με περιτριγύριζαν χρόνια τώρα. Ήταν από άλλο κόσμο, κάτι σαν εξωγήινος. Τρυφερός, ντροπαλός, καλός, μα ταυτόχρονα άντρας. Μου είπε πως του άρεσα περισσότερο με τα ρούχα μου! Άκου εκεί τι μου είπε! Μα δεν έπρεπε πια να μου κάνει εντύπωση: γι’ αυτόν ήμουν μια φυσιολογική κοπέλα, ούτε που του περνούσε από το μυαλό η αλήθεια, όταν ήταν μαζί μου τουλάχιστον. Τις άλλες ώρες δεν ξέρω. Ποτέ δεν με πίεσε για τίποτα, ποτέ δεν μου ζήτησε τίποτα. Μαζί του ήμουν τόσο χαλαρή, τόσο ήρεμη, είχα ξεχάσει πόσο ωραία αίσθηση ήταν αυτή. Και έτσι στο μαγαζί ή έξω, συνέχιζε η γνωριμία μας. Ώσπου… Ώσπου τα πράγματα άρχισαν ν’ αλλάζουν, μέσα μου κυρίως. Τον σκεφτόμουν πολλές φορές, σαν άντρα. Σκεφτόμουν αν θα μπορούσα να τον αγαπήσω. Μα ναι, ήταν σίγουρο αυτό. Ίσως ήταν ο μόνος από αυτούς που είχα συναντήσει στη ζωή μου που μπορούσα ν’ αγαπήσω πολύ και πραγματικά. Και τότε ήταν που συνειδητοποίησα τι έκανα!

Είχα αρχίσει να του λέω ψέματα. Μα πώς στο διάολο να του πω όλη την αλήθεια; Χωρίς να το καταλαβαίνω, είχα αρχίσει να ωραιοποιώ τον εαυτό μου, να αποκρύπτω γεγονότα και πληροφορίες. Δεν ήθελα να του χαλάσω την εικόνα που αυτός είχε δημιουργήσει για μένα. Πώς μπορούσα να το κάνω άλλωστε; Πώς να του πω την πραγματική μου σχέση με τον Δέλτα; Ντρεπόμουν. Όσο αυτός με αντιμετώπιζε σαν μια κανονική κοπέλα, τόσο πια εγώ ντρεπόμουν γι’ αυτό που ήμουν. Η στάση του, ενώ μου άρεσε τόσο, με καταρράκωνε εσωτερικά. Όσο ο Σοφοκλής έβλεπε – και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια – το κορίτσι που υπήρχε μέσα μου, το έδειχνε και σε εμένα. Κι έτσι, αυτό που τόσο καιρό προσπαθούσα να θάψω, το έφερε ξανά στην επιφάνεια. Και τότε, πονούσα για το άλλο μέρος του εαυτού μου, για την Άντζελα, τη στριπτιζού. Πονούσα για αυτά που έχανα, πονούσα γι’ αυτό που είχα γίνει. Και του έλεγα ψέματα. Όσο πιο συχνά, τόσο πιο πολύ του επαναλάμβανα πως πάντα του έλεγα αλήθεια. Είχα ανάγκη να το πιστεύει. Τον έπειθα; Δεν ξέρω. Πάντα γελούσε αινιγματικά και με χάιδευε τρυφερά. Τουλάχιστον ήξερα πως δεν του έλεγα τελείως ψέματα: του έλεγα αυτό που θα ήθελα να ήταν η αλήθεια! Του έλεγα πως με ήθελε πολύ ο Δέλτα, πως με βόλευε, μου έκανε όλα τα χατίρια. Δεν του έλεγα πως είχα αρχίσει να γίνομαι κτήμα του, πως με εκμεταλλευόταν, πως με χτυπούσε μερικές φορές. Κάποιες φορές δεν άντεχα και του έλεγα και κάποια αληθινά γεγονότα, πως του έστειλα λεφτά στην Ουκρανία, για παράδειγμα.

Γιατί να μην είναι κι αυτός σαν τους άλλους; Γιατί να μην είναι μαλάκας, να του κάνω χορούς, να του παίρνω απλώς τα λεφτά…Θα ήξερα τουλάχιστον πώς να φερθώ, θα συμφωνούσαν αυτά που ζούσα μαζί του με αυτό που ήμουν. Μα τι λέω;; Αντί να χαίρομαι που είναι αλλιώτικος, που τουλάχιστον αυτός είδε σε εμένα την "άλλη", την θαμμένη, την καλή πλευρά μου; Που μου την έδειξε κι εμένα, που μου θύμισε πως υπάρχει; Μια θέλω το ένα και μια το άλλο. Άρχισα πάλι να βασανίζομαι. Μια χαίρομαι και μια πονώ. Δεν φταίει αυτός, το ξέρω. Μα άρχισα στιγμές – στιγμές να ελπίζω. Δεν υπάρχει τίποτα που να φοβάμαι τόσο, όσο την ελπίδα που θα μείνει ανεκπλήρωτη! Φοβάμαι να ελπίζω. Δεν το καταλαβαίνει; Πώς πιστεύει πως μπορώ να αλλάξω τη ζωή μου και να έχουμε μια φυσιολογική σχέση;

Αυτός με εμένα

Κάποια μέρα, γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου, γύρισε ξαφνικά ο Δέλτα. Είχα πει πως θα τηλεφωνούσα στο Σοφοκλή, μα δεν μπορούσα. Την επόμενη μέρα, του έστειλα μήνυμα για να του εξηγήσω. Και τότε το συνειδητοποίησα: είχε αρχίσει να έχει σημασία για μένα. Τον σεβόμουν, όπως κανένα άντρα μέχρι τώρα. Του έστειλα μήνυμα, λες και είχα υποχρέωση! Μα φαίνεται πως είχα, στον εαυτό μου. Ήταν αυτό που κυριαρχούσε. Με έκανε να αισθάνομαι πως ήμουν αυτό που έβλεπε σε εμένα: μια φυσιολογική γυναίκα. Τότε κατάλαβα πως ο άντρας αυτός, ήταν το αντίθετο από τον πατέρα μου. Εκείνος με έβλεπε πουτάνα ενώ δεν ήμουν, αυτός με έβλεπε κανονική γυναίκα, την ώρα που αχεδόν όλοι οι υπόλοιποι με νόμιζαν πουτάνα! Ίσως να μου το χρωστούσε η ζωή. Έκλαψα πολύ εκείνο το βράδυ. Ίσως από χαρά, ίσως από απόγνωση, ίσως από φόβο. Δεν ξέρω, μάλλον απ’ όλα αυτά μαζί.

Το επόμενο βράδυ, τον συνάντησα στο μαγαζί. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως θα ήταν μια βραδιά διαφορετική, μια βραδιά γεμάτη αλήθειες, με φόντο τα sexy shows του Baby G.. Κάθισα δίπλα του, πιο μαγκωμένη από τις άλλες φορές. Κατάλαβα πως θα μου μιλούσε. Προσπάθησα να το αποφύγω, μιλώντας για άσχετα θέματα. Με κοιτούσε σχεδόν αμίλητος. Και κάποια στιγμή μου είπε: "Όλο το βράδυ θα λέμε μαλακίες ή θα μιλήσουμε για μας"; Δεν άντεχα να ακούσω. Του το είπα. Επέμεινε, μα μου υποσχέθηκε πως δεν θα με στενοχωρήσει, λες και ήταν αυτό δυνατόν. Άρχισε να μιλάει. Με έπιανε από το κεφάλι και με τα δυο του χέρια, πάντα με τρυφερότητα, και μίλαγε κοντά στο αυτί μου λες και φοβόταν πως θα ακούσουν οι άλλοι. Λες και μπορούσε ν’ ακούσει κανείς μέσα στην εκκωφαντική μουσική του μαγαζιού. Μου είπε πως του αρέσω. Πως ένοιωθε κάτι σημαντικό για μένα. Πως δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα, μα θα ήθελε να είμαστε μαζί ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Πως θα έπαυε να είναι πελάτης μου, να πληρώνει για μένα. Πως δεν άντεχε άλλο κάτι τέτοιο. Πως δεν μου ζητούσε τίποτα, απλώς ήθελε να μου πει τι νοιώθει – πως είχε ήδη αργήσει να μου εξηγήσει, λες κι εγώ δεν ήξερα…

Και τότε, άρχισα να νοιώθω υπεύθυνη για ό,τι αυτός αισθανόταν. Άρχισα να νοιώθω τύψεις, για πράγματα που δεν είχαν γίνει ακόμη. Η αγνότητα με την οποία με πλησίαζε, με έκανε να τα χάνω. Έπρεπε να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Υπήρξαν και άλλες φορές στο παρελθόν που απαλλάχτηκα από κάποιους πελάτες που άρχισαν να με θέλουν πολύ και μου δημιουργούσαν πρόβλημα τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή μου. Μπορούσα να το κάνω με χαρακτηριστική άνεση. Τώρα όμως ήταν διαφορετικά. Ένα μέρος του εαυτού μου δεν ήθελε να τον χάσει. Ο υπόλοιπος εαυτός μου όμως, ήθελε να τον διώξει. Δεν ήξερα τι να κάνω. Κάποια στιγμή όμως συνειδητοποίησα πως για να τον κρατήσω, έπρεπε να του πω όλη την αλήθεια. Αυτό δεν το άντεχα! Δεν μπορούσα να ρισκάρω την απόρριψη εκ μέρους του. Βέβαια, κάτι μου έλεγε πως είχε καταλάβει περισσότερα απ’ όσα του είχα πει, περισσότερα απ’ όσα έδειχνε. Μα όχι! Δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Δεν υπήρχαν ελπίδες για μια σωστή σχέση. Πόσα θα είχαμε να αντιπαλέψουμε! Τόσους ανθρώπους εναντίον μας! Ο Δέλτα, η αδελφή μου, οι δικοί του συγγενείς…Κι έτσι, αποφάσισα να τον διώξω.

Ήταν ένα βράδυ, που είχε έρθει στο Baby G. και κατά σύμπτωση ήταν μαζί και η υπόλοιπη παρέα: ο Λάμδα και ο …Γάμμα! Πήγα στο τραπέζι και κάθισα στα πόδια του, ήμουν ήδη μεθυσμένη. Αφού τα είπαμε για λίγο, πήγα να χαιρετίσω το Γάμμα και κάθισα λίγο και μ’ αυτόν. Γύρισα στο Σοφοκλή και πρόσεξα το βλέμμα του. Ήταν λυπημένο, πληγωμένο και θυμωμένο μαζί μα αυτός δεν μου είπε τίποτα. Δεν άντεχα άλλο αυτή την κατάσταση, γιατί ενδιαφερόμουν κι εγώ γι’ αυτόν. Αν τον έβλεπα σαν απλό πελάτη, όλα θα ήταν πιο εύκολα. Όχι τώρα όμως. Και τότε ήταν που αποφάσισα να τον διώξω. Άρχισα να του μιλάω σκληρά. Να του λέω πράγματα που δεν ήθελε να ακούσει. Πως ήμουν μια στριπτιζού, πως τον ήθελα για τα λεφτά – να μου πληρώνει ποτά. Πως δεν ήμουν σοβαρή γυναίκα, πως ήμουν μια πουτάνα, όπως και οι άλλες κοπέλες του μαγαζιού. Πως δεν θα έπρεπε να περιμένει τίποτα από μένα, ούτε τώρα, ούτε και στο μέλλον. Τα έλεγα, μα για να τα πω υπέφερα, πονούσα, γιατί ήξερα πως δεν ήταν όλη η αλήθεια. Ευτυχώς με βοηθούσε το ποτό. Αυτός όμως όχι! Δεν με βοήθησε καθόλου, δεν με πίστευε! Και όσο μου το έλεγε, τόσο εγώ τα παρουσίαζα χειρότερα, πιο μαύρα, πιο ψεύτικα. Κι αυτός με κοίταζε με το αινιγματικό του χαμόγελο και μου έλεγε: "δεν σε πιστεύω". Τότε, τον ρώτησα αν έχει λεφτά να ξοδέψει για μένα. Μου είπε πως όχι. "Ε, τότε άντε γεια" του είπα και σηκώθηκα από το τραπέζι χωρίς να κοιτάξω πίσω μου. Πήγα στο μπαρ και βρήκα κάποιον να με κεράσει ποτά. Ήξερα πως με κοίταζε, το αισθανόμουν. Και έπαιρνα το χέρι του πελάτη και το έβαζα να μου χαϊδεύει τον κώλο. Για να το βλέπει. Για να πειστεί. Ούτε κι εγώ ξέρω πόση ώρα πέρασε. Δεν τον ξαναείδα μέσα στο μαγαζί.

Όταν σχόλασα, έφυγα με κάποια κορίτσια και πήγαμε στο Ciao για πρωινό. Ήμουν χάλια. Μεθυσμένη και στενοχωρημένη, η αλήθεια είναι πως τον σκεφτόμουν. Μου έστειλε κι ένα μήνυμα: « Πρέπει να ξέρω πότε έλεγες ψέματα, τόσον καιρό ή σήμερα» Είχα βγει από το αμάξι έξω από το Ciao και κοίταζα αν είχε έρθει ο Δέλτα, ενώ μιλούσα με μια φίλη μου. Τότε, είδα ένα αμάξι να πλησιάζει, να κοντοστέκεται δίπλα μου και τον Σοφοκλή να με χαιρετά με μια κίνηση του χεριού του, χωρίς να με κοιτά – δεν άντεχε ίσως. Τα έχασα. Αυτό το παιδί είχε έναν τρόπο να με κάνει να τα χάνω, λες και ήμουν καμιά παιδούλα, λες και δεν ήμουν μια έμπειρη γυναίκα της νύχτας. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Πάνω στην ώρα νάσου κι ο Δέλτα. Ήμουν αναστατωμένη όταν καθίσαμε. Με είχε πάρει από πίσω! Περίμενε να σχολάσω και με πήρε από πίσω. Τα πράγματα άρχιζαν να δείχνουν επικίνδυνα για μένα, μα κυρίως γι’ αυτόν. Ούτε είχε ιδέα πού πήγαινε να μπλέξει. Κι όμως, δεν θύμωσα. Μάλλον τρυφερότητα μου προξένησε όλη αυτή η φάση. Και χτυποκάρδι. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Και ξαφνικά, χτυπά το κινητό μου. Είναι αυτός, μα δεν προλαβαίνω να το σηκώσω, το πήρε ο Δέλτα, ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Ο Σοφοκλής δεν μίλησε, το έκλεισε και από τότε δεν με ξαναενόχλησε.

Πέρασαν σχεδόν δυο εβδομάδες. Καμία επικοινωνία με τον Σοφοκλή. Έδωσα εξετάσεις, πέρασα με άριστα. Ήθελα να του το πω, γιατί ήξερα πως θα χαιρόταν στ’ αλήθεια. Τελικά όμως, έγινε αυτό που ήθελα. Άλλαξα και μαγαζί, πήγα σ' ένα στριπτιζάδικο στο Κερατσίνι κι έτσι χαθήκαμε. Δεν ήμουν όμως ευχαριστημένη. Μου έλειπε, αν και όταν το σκεφτόμουν, γέλαγα με τον εαυτό μου. Μα σε τι ήλπιζα, η ηλίθια; Μπορούσαμε ποτέ να ήμαστε μαζί; Αυτός ήταν από έναν τελείως άλλο κόσμο, τι σχέση μπορεί να είχε μαζί μου; Ίσως σε μιαν άλλη ζωή, σε κάποιο άλλο σύμπαν, να βρίσκονταν οι ψυχές μας. Είχα αρχίσει να τον ξεχνάω, ήμουν τόσο καλή σε αυτό. Μπορούσα να επιβάλλω στο μυαλό και την καρδιά μου, αυτό που η λογική μου πρόσταζε. Μάλωνα συνέχεια με τον Δέλτα. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα είχαμε χωρίσει και δεν βλεπόμαστε. Σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο τον Σοφοκλή, μα δεν το έκανα. Τι μου έφταιγε αυτός; Αφού ήξερα την συνέχεια. Θα ξαναγύριζα στον Δέλτα. Και τότε τι θα του έλεγα; Με συγχωρείτε, λάθος; Όχι, έπρεπε να τον κρατήσω έξω απ’ όλα αυτά.

Πήγαινα στη δουλειά μου μετά από αρκετό καιρό. Ήμουν χαρούμενη, γιατί έφυγα από το κλίμα του Baby G., γιατί βρήκα ξανά την φίλη μου τη Ναντίν και γενικά πέρναγα καλά. Ήταν ένα βράδυ, σχετικά νωρίς. Είχα έναν πελάτη και του έκανα χορό στο βάθος του μαγαζιού. Τελείωσα και πήρα τον διάδρομο προς το μπαρ, με περίμενε άλλος πελάτης – ευτυχώς, ποτέ δεν μου έλειψαν οι άντρες που με ήθελαν. Προχωρώντας στο μισοσκόταδο, τον είδα. Ήταν όρθιος μπροστά μου, με κοίταζε και μου χαμογελούσε με το γνωστό του χαμόγελο. Είχε έρθει! Χάρηκα τόσο πολύ! Τον αγκάλιασα, τον φίλησα στο στόμα, όχι τόσο πολύ όσο θα ήθελα. Τον ρώτησα αν θα κάτσει, να πήγαινα στο τραπέζι του. Μου είπε ναι. Πήγα. Μιλήσαμε. Με ρώτησε για την τελευταία φορά που είχαμε συναντηθεί. Του είπα. Μου είπε κι αυτός. Τελικά είχα δίκιο. Είχε καταλάβει πολύ περισσότερα για μένα, απ’ όσα του είχα πει. Μου έλεγε πράγματα για μένα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ, μα μου φαινόταν σαν να τα ήξερα από καιρό. Τόσο αληθινά και εύστοχα. Ήμουν χαρούμενη, δεν έχει νόημα να το αρνιέμαι πλέον στον εαυτό μου. Μου αρέσει αυτός ο άντρας. Μου αρέσει που πιστεύει σε αυτά που ο ίδιος βλέπει σε μένα και όχι σε ό,τι του λένε οι άλλοι. Δεν πιστεύει ακόμα κι εμένα!

Ήρθε άλλες τρεις φορές. Ήταν καλά μαζί του. Πάντα είναι καλά. Θα ξανάρθει, ίσως. Δεν μπορώ να τον προσκαλέσω στη ζωή μου, μα δεν μπορώ και να τον ξαναδιώξω. Ας είναι. Κατά μια έννοια είμαστε μαζί. Πώς; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τίποτα πια.
Μήπως είναι καλύτερα έτσι;
Μήπως;

Ναταλία, η χριστουγεννιάτικη
Για την μετάφραση από τα Αγγλικά, sofogreg

" Who can say where the road goes,

where the day flows, only time.

And who can say if your love grows,

as your heart chose, only time."

Enya, "Only time"