Το σημάδι

Μόλις τον άφησα πίσω μου, ευχαριστημένο.
Άρχισα να περπατώ προς το bar και ένα φωτάκι άρχισε να τρεμοπαίζει στο πρόσωπό μου.
Ήταν το σημάδι. Προερχόταν από το λέιζερ του Βασίλη. Με καλούσε για τον επόμενο. Δεν πρόλαβα να ανάψω τσιγάρο. Δεν πρόλαβα να πιω μια γουλιά από το κόκκινο κρασί μου. Κουνώντας όπως έπρεπε τον κώλο μου, προχώρησα προς τον καναπέ.
Ήταν δεν ήταν 20 χρονών. Καθόταν ήδη στον καναπέ και με περίμενε. Το στόμα του μισάνοιχτο καθώς πλησίαζα. Αν τον έβλεπα έξω από το μαγαζί, ίσως να τον έλεγα χαριτωμένο. Τώρα, καθισμένο στον καναπέ, τον βλέπω σαν κρέας. Του χαμογελώ καθώς φθάνω μπροστά του - έτσι πρέπει. Φαίνεται μια σταλιά, έτσι χωμένος στον σκοτεινό καναπέ, κι εγώ όρθια μπροστά του πάνω στα εικοσάποντα τακούνια μου.
Σκύβω και του λύνω τη ζώνη. Μαρμαρωμένος. Την βγάζω, σηκώνω αργά το υποτυπώδες φόρεμά μου και αρχίζω να γδύνομαι. Στο ύψος του στήθους μου καθυστερώ για λίγο - επίτηδες. Κοιτάω το βλέμμα του καρφωμένο στο επίμαχο σημείο. Περιμένει να δει τα βυζιά μου. Τον βασανίζω για ένα-δύο δευτερόλεπτα ακόμα και τα αποκαλύπτω. Διαστολή οφθαλμών και κόρης μαζί.

Παίρνω μια βαθειά ανάσα και ξεκινώ. Ανεβαίνω πάνω του, τα βυζιά μου στο πρόσωπό του. Αρχίζω να κουνιέμαι, να ανεβοκατεβαίνω. Στη μνήμη μου έρχεται η φορά που είχα ξεχάσει να βγάλω τη ζώνη σ' έναν και γέμισε η κοιλιά μου πληγές και σημάδια. Ασυναίσθητα με το αριστερό μου χέρι ψάχνω δίπλα στον καναπέ να βεβαιωθώ πως αυτή τη φορά του την έβγαλα. Εντάξει. Τρίβομαι στο σώμα του και αισθάνομαι τις αντιδράσεις. Πιο βαρειά η ανάσα, φουσκωμένο το παντελόνι, διστακτικό άγγιγμα με τα χέρια . Είναι μικρός. Δεν αισθάνεται άνετα. Του πιάνω τα δυο χέρια και τα βάζω να χουφτώσουν το στήθος μου. Οι ρόγες μου έχουν σκληρύνει, όχι από κάβλα. Από την τριβή και τον αέρα του air condition.

Απολαμβάνω την εξουσία. Σηκώνομαι και γυρίζω από την άλλη. Τώρα βλέπει την πλάτη και τον κώλο μου. Συνεχίζω το ανεβοκατέβασμα και τον πιέζω εκεί που πρέπει. Αλλάζω ρυθμό - ένα από τα μυστικά μου είναι η αλλαγή ρυθμού. Χαμογελάω στην Μισέλ που χορεύει αντίκρυ μου και τη ρωτάω με νεύμα τι ώρα είναι. Την ίδια στιγμή αισθάνομαι το χέρι του να προσπαθεί να εισχωρήσει στο κυλοτάκι μου. "Ξύπνησε" ο μικρός. Με ήρεμες κινήσεις απομακρύνω το χέρι του, σηκώνομαι και ξαναγυρίζω προς το μέρος του. Χαϊδεύω το παντελόνι του στην περιοχή του φερμουάρ και αντιλαμβάνομαι τον έντονο σφυγμό του. Είναι έτοιμος. Ακουμπώ τα χέρια μου στην πλάτη του καναπέ και βλέπω τον Βασίλη σε μια σκοτεινή γωνία να με κοιτάει. Αυτό το γκαρσόνι, έχει το συνήθειο να με παρατηρεί όταν κάνω χορούς. Δεν είμαι σίγουρη ποιος είναι πιο καβλωμένος - ο πιτσιρίκος ή ο Βασίλης. Δυο τρία ανεβοκατεβάσματα ακόμη, πίεση του στήθους μου στο πρόσωπό του και τα χαρακτηριστικά τινάγματα του σώματός του. Τελείωσε.

Μειώνω τις κινήσεις μου, σαν το τρένο που φθάνει στο σταθμό και κάθομαι δίπλα του. Με κοιτάει με ένα βλέμμα, μείγμα πόθου - ανακούφισης - απελπισίας και προσμονής.

Φοράω το υποτυπώδες φόρεμά μου, σηκώνομαι και κάνω νεύμα στο Βασίλη να μου δώσει τις τέσσερις κάρτες μου. Ανταμοιβή. Ικανοποίηση η αίσθησή τους στην παλάμη μου. Χαμογελάω στο μικρό, ενώ τις βάζω στο τσαντάκι μου, σαν μάρκες του λούνα παρκ. Αρχίζω να περπατάω κουνώντας τον κώλο μου όπως πρέπει, με τα βυζιά μου να κοιτούν αγέρωχα μπροστά.

Ένα φωτάκι άρχισε να τρεμοπαίζει στο πρόσωπό μου. Ήταν το σημάδι. Ξανά.