Άντρες υπάρχουν ακόμα... (part III)

Σκηνή 8η

Κεφαλονιά, μερικά καλοκαίρια πριν. Ο Ranxerox έχει ανοίξει ένα μπαράκι μαζί με τον καλό παιδικό του φίλο, τον Ούζο. Αν τους δει κάποιος μαζί, δεν γίνεται, θα σκεφτεί το αταίριαστο της εμφανίσεως: δίπλα στον Ran, ο Ούζο είναι ένας λεπτεπίλεπτος άντρας γύρω στο 1.70, ιδιαιτέρως αδύνατος, με καλοβαλμένο πρόσωπο και πολύ έξυπνη ματιά. Ντύσιμο και κούρεμα παραπέμπουν στο Λονδίνο των 80’s – και δεν παραπλανούν: εκεί έχει ζήσει χρόνια, αυτή τη μουσική γουστάρει, αυτή τη μουσική παίζει, αν και έχει σπουδάσει χρόνια πολλά κλασική σύνθεση και κρουστά. Το μπαράκι στην Κεφαλονιά, λίγες μόνο μέρες μετά το άνοιγμά του άρχισε να μαζεύει τον κόσμο, κυρίως τουρίστες από τη Βρετανία και την Αυστρία. Όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε τον φθόνο των ντόπιων, που είχαν τα υπόλοιπα μαγαζιά. Έτσι, ανέλαβε ο τραμπούκος του χωριού να συμμαζέψει την κατάσταση. Ο τρόπος; Απλός και αποτελεσματικός. Κάθε βράδυ πήγαιναν δυο τρεις στο μπαράκι και προκαλούσαν φασαρίες. Μια φορά, δεύτερη φορά, την τρίτη αποφάσισε να παρέμβει ο Ranxerox.
" - Έλα έξω, ρε μαλάκα να τα πούμε", είπε στον τραμπούκο. Αυτός ακολούθησε σε ένα χωράφι που βρισκόταν δίπλα στο μαγαζί, εκεί είχαν παρκάρει το αμάξι τους οι εισβολείς. Μια δυό κουβέντες κάτω από το σεληνόφως, πιάστηκαν στα χέρια και ο ντόπιος βρέθηκε με το στόμα στο χώμα και τον Ran να λέει:
" - Εκεί θα μείνεις παλιόπουστα. Εκεί θα σε θάψω αν ξαναπλησιάσεις το μαγαζί μου". Γύρισε να φύγει. Δεν είχε κάνει δύο βήματα, όταν άκουσε τον Ούζο να φωνάζει: " - Τράβηξε όπλο! Πρόσεχε!" Ο άλλος είχε πάρει από το αμάξι την καραμπίνα. Δεν μπορούσε να δεχτεί την ταπείνωση, αυτός, ο μάγκας του χωριού. Πριν προλάβει να την σηκώσει και να πυροβολήσει, ο Ran με ένα σάλτο τον έφτασε. Με το ένα χέρι έπιασε το όπλο και με το άλλο άρχισε τα κροσέ. Χωρίς έλεος τώρα. Με την τρέλα που σου προκαλεί ο κίνδυνος, με την έκρηξη της αδρεναλίνης. Τον σταμάτησαν οι φίλοι του τραμπούκου, στο πρόσωπο του οποίου δεν ήταν εύκολο να διακρίνεις χαρακτηριστικά. Διάγνωση: εκτεταμένες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, πολλαπλά κατάγματα, δύο πλευρά σπασμένα. Σαν μετωπική με νταλίκα.
Την άλλη μέρα το πρωί, ήρθε το περιπολικό. Κατέβηκαν οι μπάτσοι και ζήτησαν τον ιδιοκτήτη του μπαρ. Ο Ranxerox τους πλησίασε με στωικότητα. Δεν υπήρχε λόγος ν’ αρνηθεί τίποτα. Το θέμα ήταν πώς θα ξέμπλεκε.
" - Ξέρετε ρε παιδιά, εγώ πάντα ήσυχος είμαι. Στο μαγαζί μου κάθομαι και δεν ενοχλώ κανένα. Αυτοί ήρθαν και δημιούργησαν φασαρία. Παραπάνω από μια φορά…"
" - Όχι ρε μάγκα, μας παρεξήγησες", τον διέκοψε ο επικεφαλής. " - Να αγιάσει το χέρι σου. Έπρεπε να του ρίξεις κι άλλες. Μας έχει βγάλει την Παναγία χρόνια τώρα. Να αγιάσει το χέρι σου, λέμε!" Κόκαλο ο Ranxerox. Σε μια γωνία ο Ούζο χαμογελούσε ανακουφισμένος.

Σκηνή 9η

Στέλλα. Φίλη της Ζένιας, Ρωσίδα. Νταβραντισμένη γκόμενα, πολύ τσαμπουκαλού. Τρομερός κώλος, μικρό αλλά όρθιο βυζί, μακριά και καλοσχηματισμένα πόδια, επίπεδη κοιλιά και φάτσα κομμώτριας από τα Καμίνια – της λείπουν και κάνα δύο δόντια. Πολλές φορές, αν της την έσπαγε ο πελάτης, έχωνε μπουνιές. Όταν μάλιστα έπινε, οι άλλες κοπέλες απέφευγαν και να της μιλήσουν ακόμη, μην ξεκινήσει κάνας καβγάς τρικούβερτος.
Κάποιο βράδυ τη συνάντησε ο Ranxerox στο στριπτιζάδικο που δουλεύει. Είχαν καιρό να τα πουν. Ήταν καλά φιλαράκια, όπως είναι με όλες τις ξηγημένες γκόμενες ο Ran. Η Στέλλα βαριόταν να δουλέψει, ήταν και περασμένες τέσσερις και έριξε την ιδέα: " - Δεν πάμε να πιούμε κάνα ποτό;" " - Ότι θες μωρό μου" της απάντησε ο Ran. Ντύθηκε, πήγε για λίγο στην τουαλέτα και έφυγαν. Αποφάσισαν να πάνε σε νυκτερινό κέντρο της παραλίας, όπου όλοι ήξεραν τον Ranxerox. ΛΑΘΟΣ. Φθάνουν, πάνε στο μπαρ και παραγγέλνουν ποτά. Η Στέλλα με ένα τζην εφαρμοστό ( μετατρέπει τον κώλο της σε όνειρο) ένα μπλουζάκι απ’ αυτά που αφήνουν να φαίνεται το σκουλαρίκι που έχει στον αφαλό και φυσικά ψηλοτάκουνα. Ανεβαίνει και κάθεται πάνω στη μπάρα, με μέτωπο προς τον Ran και πλάτη στην πίστα. Πίνουν το πρώτο και παραγγέλνουν δεύτερο. Ήδη η Στέλλα έχει αρχίσει να φτάνει στο τσακίρ κέφι. Κουνιέται καθισμένη πάνω στη μπάρα, σαν να χορεύει τσιφτετέλι από τη μέση και πάνω. Που και που του δίνει και κάνα φιλί. Και τότε, σκάει το καψούλι! Λεπτό με λεπτό η Στέλλα αρχίζει να αποκόπτεται από την πραγματικότητα. Προφανώς πριν φύγει από το στριπτιζάδικο θα πήρε και κανένα χάπι. Χάπι και αλκοόλ ίσον προβλήματα. Εκεί που κουνιέται καθισμένη, αρχίζει να βγάζει τη μπλούζα της! Μέσα στο σκυλάδικο, τίγκα στον κόσμο, αρχίζει να κάνει αυτό που ξέρει: στριπτήζ! Παρεμβαίνει ο Ranxerox και τη σταματάει. Κατεβάζει τη μπλούζα της. Αυτή όμως εκεί! Αρχίζει να την ξαναβγάζει και να ξεκουμπώνει το παντελόνι της. Ο Ran με το ένα του χέρι πιάνει ταυτόχρονα το τελείωμα της μπλούζας και την αρχή του παντελονιού. Προσπαθεί να την συνετίσει και να μην γίνει αυτός ρεζίλι. Και τα δύο πολύ δύσκολα. Είδε κι αποείδε, την κατεβάζει από την μπάρα, παίρνει το θυμωμένο του ύφος – κάτι που την επανέφερε για λίγο – και της λέει: " - Δεν είσαι εσύ μωρή καριόλα απόψε για τέτοια μαγαζιά. Πάμε να φύγουμε".
Βγαίνουν στην Ποσειδώνος και παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Η Στέλλα στο αμάξι – ένα Cincuecento – δεν έχει ησυχία. Πειράζει τον Ran, τραγουδάει σε όποια γλώσσα έχει πρόχειρη, ανοίγει το παράθυρο και φωνάζει στους διπλανούς. Έχει ξεφύγει. " - Πάμε κάπου αλλού για ποτό; Θέλω κι άλλο". Ο Ranxerox σκέφτεται πως το μόνο μέρος που δεν θα γίνει ρεζίλι είναι κάποιο στριπτιζάδικο. Κι έτσι πάνε σε ένα από τα πολλά, να πιουν κι άλλο.
Κατά τις έξι και τέταρτο, αποφασίζει να την πάει σπίτι της. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Δεν μπορεί να θυμηθεί τον δρόμο! Είναι τόσο χάλια η Στέλλα, που τον γυρνάει πέρα δώθε στην Καλλιθέα για κάνα τέταρτο και του πειράζει το τιμόνι, τραβάει χειρόφρενο και τέτοια χαριτωμένα. Το σπίτι της, πουθενά. Άφαντο! Ο Ran αρχίζει να τα παίρνει, είναι κι αυτός πιωμένος, νυστάζει κιόλας. Μετά λοιπόν από την τέταρτη βόλτα στα στενά κοντά στην πλατεία Κύπρου, παίρνει την μεγάλη απόφαση: παρκάρει σε μια γωνία, τραβάει χειρόφρενο, βουτάει τη Στέλλα, της κατεβάζει το παντελόνι και την καθίζει πάνω του. Αυτό ήταν! Αυτό ήθελε η Στέλλα όλο το βράδυ. Το Cincuecento αρχίζει να κουνιέται και να κάνει θορύβους – φανταστείτε μια τρίφυλλη ντουλάπα και μια γκόμενα πάνω από 1.75 να πηδιούνται στο μπροστά κάθισμα ενός Cincuecento! Η πλάκα ήταν πως η ώρα είχε ήδη πάει επτά παρά και περνούσαν διάφοροι για να πάνε στη δουλειά τους, ευτυχώς τα παράθυρα είχαν θαμπώσει. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν σταματούσε τον Ran. Ήξερε πως αν δεν τελειώσει αυτό που άρχισε, θα τον έβρισκε το μεσημέρι στους δρόμους!
...Όταν το επόμενο βράδυ μας διηγήθηκε την ιστορία ο Ran, τον ρώτησα:
" - Τουλάχιστον, καλό το γαμήσι;"
" - Τι γαμήσι; Αυτό δεν ήταν γαμήσι. Ταλαιπώρια ήταν" μου απάντησε.

Σκηνή 10η

Μεταμεσονύχτια συνάντηση στο γνωστό στέκι, στο Θησείο, για καφέ. Είναι γύρω στις 2 και φτάνω, όπως πάντα κάνα εικοσάλεπτο πριν τον Κάππα. Κάθομαι στο τραπέζι και κάνω νεύμα στην πιτσιρίκα, να μου φέρει τον καφέ: διπλό εσπρέσο με πολύ γάλα – εβαπορέ πάντα – δύο φακελάκια μαύρη ζάχαρη, συνοδευόμενο απαραιτήτως από ένα μεγάλο ποτήρι νερό με παγάκια. Περιμένοντας καφέ και Κάππα, το βλέμμα μου πέφτει σ’ έναν τύπο που κάθεται στο απέναντι τραπέζι: μια τρίφυλλη ντουλάπα σε σχήμα ανθρώπου! Δεν τον έχω ξαναδεί ή έτσι μου φαίνεται. Ένας φουσκωτός, που όπως είναι φανερό, είναι από τη φύση του τέρας δύναμης. Το μέρος του ανδρικού σώματος από το οποίο μπορείς να καταλάβεις πόσο δυνατός είναι κάποιος είναι ο σβέρκος. Ο δικός του, είναι σαν του ταύρου. Γνήσια δύναμη λοιπόν, καλλιεργημένη βέβαια και σε κάποιο γυμναστήριο. Τον παρατηρώ, χωρίς να κοιτάω απροκάλυπτα. Βγάζω το βιβλίο μου να διαβάσω, όπως συνηθίζω να κάνω περιμένοντας την παρέα. Από τις πιο απολαυστικές στιγμές της μέρας – ή μάλλον…νύχτας – είναι να διαβάζω στο πορτοκαλί ημίφως του "Θόλου", με συνοδεία μουσική 80’s σε χαμηλή ένταση λόγω του προχωρημένου της ώρας. Την εποχή αυτή διαβάζω Ian Rankin, τις περιπέτειες του καταπληκτικού επιθεωρητή Ρέμπους. Ενός Σκωτσέζου επιθεωρητή της αστυνομίας (τομέας Λόδιαν και Μπόρντερς – όσο σκοτσέζικο ακούγεται, τόσο σκοτσέζικο είναι!) αλκοολικού, με ψυχολογικά προβλήματα, σχεδόν καταθλιπτικού, χωρισμένου, με διαλυμένη προσωπική ζωή, ενός αξιαγάπητου ανθρώπου δηλαδή.
Έρχεται μήνυμα στο κινητό, πως ο Κάππα θα αργήσει κάνα τέταρτο ακόμα. Στέλνω απάντηση: " Π.Ν.Γ." Μια από τις κωδικές φράσεις της παρέας: Πρέπει να γαμιέσαι! Ταξιδεύω για λίγο στο Εδιμβούργο μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μου, με την πένα του Ian Rankin. Κάποια στιγμή καταφτάνει ο Κάππα. Πλησιάζει και πριν καθίσει, χαιρετά την τρίφυλλη ντουλάπα:
-" Επ, γεια σου ρε Ran, τι γίνεται;"
-" Γεια σου Κάππα, τι κάνεις;"
-" Πώς από δω; Καιρό έχω να σε δω."
-" Κάποια βράδυα έρχομαι. Εδώ συχνάζετε;"
-" Ναι. Έλα να κάτσουμε μαζί, να τα πούμε."
Σηκώνεται ο Ran και έρχεται στο τραπέζι μας. Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις. Ο Σοφοκλής, φίλος, ο Ranxerox, φίλος κι αυτός. Ο Ranxerox, μια περίεργη περίπτωση. Ένας άνθρωπος της νύχτας, αντιφατικός, παράξενος, με γνώσεις και φιλοσοφία, σκληρός και ευαίσθητος στον υπερθετικό βαθμό, μοναχικός, ένας λύκος με τόμους ιστορίας πίσω του. Όπως οι περισσότεροι «κάτοικοι» της νύχτας.

The end