Άντρες υπάρχουν ακόμα... (part I)

Διάλεξε μόνος τη φιγούρα – παρατσούκλι του . Ήρωας comic που πάντα αγάπαγε και σε τελική ανάλυση, του μοιάζει. Βρίσκεται στη σπάνια, για έναν άνδρα θέση, να μη θέλει να μοιάσει σε κάποιον ήρωα comic, να του μοιάζει ήδη!

Ύψος γύρω στο 1.70, πλάτος μάλλον περισσότερο. Τέρας δύναμης, κορμί που δε γίνεται να μην φοβηθείς, «φουσκωτός» περισσότερο εκ κατασκευής και λιγότερο από εκγύμναση.Καστανά μαλλιά, ανοιχτόχρωμα μάτια (δεν είμαι σίγουρος για το χρώμα, δεν τον έχω δει ποτέ μέρα…) μονίμως σαν γουρλωμένα , αδρά χαρακτηριστικά, τετράγωνο σαγώνι, μεγάλο στόμα, εξίσου μεγάλο χαμόγελο. Από μικρός με «περίεργες» παρέες, αναρχικός στην ιδεολογία αλλά και τη δράση, μέχρι να σοβαρευτεί. Τότε μπήκε στον κόσμο της νύχτας. Μεγάλες αγάπες του – όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά: η φωτογραφία, τα ζώα συλλήβδην (εξαιρείται ο άνθρωπος, με τον οποίο τα κριτήρια γίνονται πιο πολύπλοκα) και οι Ρωσίδες
( όχι ακριβώς άνθρωποι για τον Ranxerox, αλλά κάτι άλλο μη διευκρινισμένο!). Λάτρης του κινηματογράφου, των comics, της μουσικής, του sex, της Ελληνικής ιστορίας και των νυχτερινών ως επί το πλείστον συζητήσεων.

Σκηνή 1^η

Βράδυ μετά τις τέσσερις, σε στριπτιζάδικο-ψαροταβέρνα σε δρόμο που συνδέει το κέντρο της Αθήνας με τα νότια προάστια. Ο Ranxerox δουλεύει εκεί, ή καλύτερα κάνει το αγροτικό του. Καθισμένος σε ένα τραπέζι στα αριστερά μόλις μπαίνεις στο μαγαζί., συντροφιά με ένα ποτήρι αλκοολούχου περιεχομένου , μέσα στο μισοσκόταδο ελέγχει την κατάσταση. Ψυχολογεί, παρατηρεί, προσέχει, ενίοτε προβλέπει και σπανίως παρεμβαίνει. Για κάποιο λόγο είναι μανουριασμένος σήμερα. Αδειάζει το έκτο ποτήρι Dewar’s και μ’ ένα νεύμα στο σερβιτόρο ζητάει το έβδομο. Οι κοπέλες περνώντας του χαμογελούν αμήχανα, διατηρώντας ταυτόχρονα και μια απόσταση ασφαλείας. Όταν ο Ranxerox είναι στις μανούρες του χρειάζεται προσοχή. Το παραμικρό λάθος στη συμπεριφορά τους, θα οδηγήσει σε μια έκρηξη που καμία δεν θέλει να υποστεί. Μια κοπέλα ξανθιά, τροφαντή, «μπαλκονάτη» μπρος και πίσω, όχι πάνω από τα 23 είναι η μόνη άνετη. Η Ζένια, ένας Ουκρανικός καρχαρίας, δεν φοβάται. Ξέρει. Ο Ranxerox της έχει αδυναμία. Είναι η Λούμπνα του, περισσότερο μουνάρα όμως από την original και λιγότερο κοριτσάκι.

Όταν υπάρχει κίνδυνος να παρεκτραπεί – χωρίς λόγο - ο Ranxerox, όπου κι αν βρίσκεται η Ζένια σηκώνεται και πηγαίνει στο τραπέζι του, κάθεται στο δεξί του πόδι και με σχεδόν τελετουργικό τρόπο τον αφήνει να περάσει το χέρι του γύρω από τη μέση της, να την σφίξει και τότε αυτή γυρνώντας το σώμα της χώνει το πρόσωπό του μέσα στα θεϊκά βυζιά της. Αυτό ήταν. Ο Ranxerox αρχίζει να χαλαρώνει, να ηρεμεί. Σε πιο δύσκολες περιπτώσεις , το χέρι της χαϊδεύει το «ευαίσθητο μα και προικισμένο» μέλος του σώματός του, κάτι που σχεδόν σίγουρα σημαίνει πως όταν σχολάσουν, θα την βρει το χάραμα στο κρεβάτι του… Γιατί όλα αυτά η Ζένια δεν τα κάνει από επαγγελματική υποχρέωση. Τον γουστάρει όσο την θέλει κι αυτός.

Σκηνή 2^η

Ημέρα Τετάρτη, γύρω στις δώδεκα σ’ ένα δρομάκι πολύ κοντά στον πεζόδρομο του Θησείου. Έχουμε παρκάρει – μετά κόπων και βασάνων – τα αυτοκίνητά μας και προχωράμε για το βραδινό καφέ. Σε κάποιο σημείο του δρόμου, ένα τύπος γύρω στα σαράντα κλωτσάει με μίσος ένα γατί που περνούσε. Το γατί φώναξε και ο Ranxerox αποκρίθηκε. Απευθυνόμενος προς τον κομπλεξικό:

« - Γιατί χτυπάς το ζώο; Τι σου’ κανε;»

« - Άντε γαμήσου ρε μαλάκα βραδιάτικα».

« - Σου επιτέθηκε; Σε τρόμαξε; Φοβάσαι από μικρός τις γάτες;» Προσπαθεί εναγωνίως σχεδόν να βρει άλλοθι στον κομπλεξικό, να τον δικαιολογήσει μέσα του, να αποφύγει το αναπόφευκτο.

« - Άντε γαμήσου σου είπα ρε μαλάκα», επανέρχεται ο άλλος. Ίσως επειδή ήταν βράδυ, δεν μας έβλεπε και τόσο καλά, δεν είδε τον Ranxerox. Ήρεμα κινήθηκε προς το μέρος του και ταυτόχρονα μας είπε: « Προχωράτε και θα σας προλάβω.» Μας πρόλαβε σε δύο-τρία λεπτά.

« - Δεν μπορώ να βλέπω να χτυπούν ανυπεράσπιστους. Τρελαίνομαι». Δίκιο είχε . Δεν σχολιάσαμε περαιτέρω τη φάση.

Δέκα λεπτά αργότερα κι ενώ καθόμασταν στο καφέ, ακούστηκε να πλησιάζει ο ήχος από το ασθενοφόρο.

Σκηνή 3^η

Ένα άλλο βράδυ. Φτάνοντας στο καφέ στο οποίο συχνάζει η παρέα, βρίσκω τον Ran μόνο του. Οι υπόλοιποι δεν έχουν έρθει ακόμα. Κάθομαι, χαιρετώ με ένα νεύμα τη μικρούλα που σερβίρει. Το νεύμα αποτελεί ταυτόχρονα και παραγγελία – καφέ και φιλί. Μέσα σε τρία λεπτά έρχονται και τα δυό. Από τον χαιρετισμό που ανταλλάξαμε κατάλαβα πως ο Ranxerox δεν είναι στις καλές του. Στενοχώριες. Περιμένω να μιλήσει. Στρίβει τσιγάρο, τον παρατηρώ και για μια ακόμη φορά αναρωτιέμαι πώς αυτά τα τόσο χοντρά δάκτυλα μπορούν και στρίβουν τόσο λεπτό τσιγάρο. Ανάβει, τραβάει μια βαθιά τζούρα και φυσάει τον καπνό αναστενάζοντας.

« -Τι έγινε ρε μάγκα;» αποφασίζω να ρωτήσω. «Προβλήματα με καμιά γκόμενα;»

« -Όχι ρε Σόφο, τι γκόμενα. Στ’ αρχίδια μου οι γκόμενες. Ο σπόρος.»

Όπου σπόρος, ο γάτος με τον οποίο «συζούσε» τους τελευταίους μήνες. Η ανατροφή και η εκπαίδευσή του ήταν συχνό θέμα συζήτησης. Πολύ έξυπνος και «κολλημένος» με τον Ran, ο σπόρος. Κορυφαίο επίτευγμά του: όταν του ζητούσε ο Ran κατσαρίδα, όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας, έφευγε σφαίρα και γυρνούσε πάντα με μια στο στόμα του. Είχε αρκετές εξάλλου στο ισόγειο διαμέρισμα της Νέας Σμύρνης στο οποίο έμεναν, ειδικά από τότε που γκρέμισαν το διπλανό σπίτι για να χτίσουν πολυκατοικία. Ο σπόρος είχε τέσσερις μέρες να γυρίσει. Είχε πεταχτεί φοβισμένος έξω, τη νύχτα με την τρομερή νεροποντή.

« -Τι ο σπόρος; Τον βρήκες; Γύρισε;»

« -Τον βρήκα. Αλλά δε γύρισε. Έφυγε ανεπιστρεπτί. Το μεσημέρι, κάτι μου μύριζε άσχημα. Βγήκα να ψάξω και τον βρήκα στη διπλανή οικοδομή. Πρέπει να έπεσε από το φράχτη και καρφώθηκε σ’ ένα ξύλο. Θα τρόμαξε από τους κεραυνούς».

Σιωπή. Respect. Σβήνουμε σχεδόν μαζί τα τσιγάρα μας.

« - Τουλάχιστον δε θα υπέφερε, θα πέθανε ακαριαία». Τα μόνα λόγια παρηγοριάς που βρήκα να πω.

Σιωπή. Θλίψη πραγματική.

Πέντε λεπτά αργότερα, ήρθαν οι άλλοι.

Σκηνή 4^η

Γύρισε η Ζένια από διακοπές στην Ουκρανία. Έλειπε πάνω από ένα μήνα. Τηλέφωνο στον Ranxerox, πρόσκληση να περάσει το βράδυ από το μαγαζί, το στριπτιζάδικο-ψαροταβέρνα. Του είχε πάρει και δώρο.

Έκλασε την παρέα κανονικά. « Sorry παίδες, αλλά πρόκειται για τη Ζένια ! Καταλαβαίνετε τώρα». Καταλαβαίναμε.

Η συνέχεια από τη διήγησή του, την άλλη μέρα:

« -Πήγα κατά τις 4.30 στο μαγαζί. Κάθισα στο τραπέζι μου και μου έφερε ο πιτσιρικάς το ποτό. Η Ζένια ήταν με πελάτη. Ήρθε μετά από μισή ώρα και πήρε τη θέση της πάνω στο πόδι μου. Το δώρο μου ήταν ένα άρωμα. Χαμουρευτήκαμε και συμφωνήσαμε μετά το κλείσιμο, να πάμε σπίτι μου. Είχα «φτιαχτεί» άσχημα. Ήταν , πω πω πω… » είπε όλο ευφράδεια, σουφρώνοντας με τον χαρακτηριστικό του τρόπο τα χείλια του σαν να προσπαθούσαν να φτάσουν τη μύτη του. Μια γκριμάτσα που δήλωνε επιδοκιμασία για γυναίκα στον υπερθετικό βαθμό.

«… Κατά τις πεντέμισι, μετά από τέσσερα ποτά, σκάει στο μαγαζί ο γκόμενός της. Τραβιέται μ’ έναν φλώρο και του τα «τρώει» κανονικά. Μας χάλασε τη φάση. Μου ζήτησε συγγνώμη, σηκώθηκε και πήγε να κάτσει μαζί του – λογικό. Μάλλον του είχε πει ψέματα πως δεν δούλευε για να μείνει μ’ εμένα και ο μαλάκας έκανε έφοδο. Τέλος πάντων πίνω άλλο ένα ποτό, σηκώνομαι, χαιρετάω τα παιδιά και μερικά κορίτσια και πάω να την κάνω. Αφού τα είπαμε λίγο με τον πορτιέρη, πλησιάζω το παπάκι μου με χαλασμένη τη διάθεση. Ακριβώς δίπλα στο μηχανάκι μου είναι παρκαρισμένη μια Mercedes compressor διθέσια και ποιος είναι μέσα; Η Ζένια με το φλώρο. Δε δίνω σημασία, καβαλάω και βάζω μπροστά. Ο τύπος ανοίγει το παράθυρο και λέει: «- Όπως βλέπεις ΕΓΩ φεύγω με τη Ζένια. Να το έχεις υπ’ όψιν σου.» Ασυναίσθητα γυρίζω πίσω να δω σε ποιον μιλάει. Δεν είναι κανείς.

« -Σε μένα μιλάς;» του απαντάω.

« - Σε σένα ρε ξεφτιλισμένε», επιμένει.

« - Βγες έξω να μου το πεις αυτό, μωρή καπότα» του λέω και την ίδια στιγμή η Ζένια τον τραβάει από το μανίκι και του λέει να φύγουν.

Θόλωσα. Ήρθε και μου χάλασε το βράδυ, γαμάει τη Ζένια ο παλίοπουστας, είναι και φραγκάτος και μου τη λέει κι από πάνω! Ε, όχι . Ε ΟΧΙ!!!

Την ώρα που κλείνει το παράθυρο και βάζοντας όπισθεν προσπαθεί να φύγει, φεύγει από μένα ένα δεξί κροσέ. Περνάει το παράθυρο της Mercedes το οποίο έγινε θρύψαλα, και τον βρίσκει γεμάτα στο αριστερό σαγόνι. Το κεφάλι του κάνει πίσω και βρίσκει τη Ζένια στο αριστερό φρύδι και της το σκίζει, ενώ αυτός λιποθυμάει.

Γυρίζω στο παπάκι μου και απομακρύνομαι από το μαγαζί. Περνώντας ρίχνω μια ματιά και βλέπω αυτόν χωρίς αισθήσεις, τη Ζένια μες στα αίματα και το παράθυρο διαλυμένο. Οριστικό. Δεν ήταν η βραδιά μου.»

(To be continued...)