( Παρένθεση)

Θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση:

Παρασκευή, κάπως καλύτερα από το λουμπάγκο που με ταλαιπωρεί, μαθαίνω πώς ακυρώθηκε μια εκδρομή για επαγγελματικούς λόγους, που εξαρχής καθόλου δε γούσταρα. Έτσι, συναντώ τους φίλους μου κατά τη μία μετά τα μεσάνυχτα για καφέ στο Θησείο. (Παρένθεση στην παρένθεση: δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα, από το να βγαίνεις για καφέ – διπλό εσπρέσο με πολύ γάλα εβαπορέ και δύο φακελάκια μαύρη ζάχαρη – μετά τη μία το βράδυ. Κάθεσαι, λίγος κόσμος, ωραίος φωτισμός, αναμμένες οι σόμπες εξωτερικού χώρου καθότι προχωρημένο Φθινόπωρο, μουσική 80’s σε χαμηλή ένταση, έρχεται η παρέα σου και μιλάτε μέχρι τις τρεις-τρεισήμισι το πρωί!)
Μετά τον καφέ, κι ενώ είμαι ήδη σχετικά κουρασμένος, ακολουθώ δύο από την παρέα στο "τμήμα μεταπτυχιακών σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου" – έτσι αποκαλούμε το στριπτιζάδικο που γειτονεύει με το Πανεπιστημιακό Ίδρυμα.
" Μόνο για ένα ποτό, μαλάκες. Μη ξημερωθούμε!". Η γνωστή ατάκα, που όσες φορές κι αν ειπωθεί, απ’ όποιον κι αν ειπωθεί, ακυρώνεται εν τοις πράγμασι. Παρότι η Τίνκερ Μπελ έχει ρεπό, η ατμόσφαιρα είναι καλή και ξεμπερδεύουμε κατά τις 6 το πρωί. Στα γρήγορα μια μπουγάτσα από το Sante στη Θησέως ( η καλύτερη μπουγάτσα στην Αθήνα) και πέφτω για ύπνο κατά τις 7.

Εννιά ξυπνάω, κάνω την ένεσή μου (είπαμε καλύτερα το λουμπάγκο, με τη βοήθεια της Χημείας όμως…) και πάω να κάνω εκτάκτως τέσσερις ώρες μάθημα. Κατά τη μία έχω τελειώσει και δέχομαι ένα τηλεφώνημα-πρόσκληση από μια φίλη: "γίνεται μια παρουσίαση βιβλίων στο βιβλιοπωλείο Ιανός, θα μας βρεις στο πατάρι". Πηγαίνω. Θέλω απεγνωσμένα καφέ τον οποίο και παραγγέλνω. Παρουσιάζεται το νέο τεύχος του αξιόλογου περιοδικού Ίνδικτος, που είναι αφιερωμένο στην ετερότητα στην Ελλάδα του 2006, αν κατάλαβα καλά, και προαναγγέλλεται η έκδοση ενός βιβλίου σχετικού με το θέμα. Το όνομα του συγγραφέα μου διαφεύγει – Ιρλανδός όμως – μα ο τίτλος είναι πολύ δυνατός: "Ξένοι, Θεοί και Tέρατα".
Άυπνος, με πολύ Χημεία στο αίμα μου, προσπαθώ να ακούσω τους ομιλητές. Ο ένας βαριέται που μιλάει και που βρίσκεται εκεί. Κι εγώ ίσως το ίδιο, μα δεν είμαι ένας εκ των ομιλητών. Ο άλλος μιλάει, μόνο γιατί του αρέσει να ακούει τη φωνή του και να βλέπει τα χέρια του που τα κουνά με ένα τρόπο δασκαλίστικο και θεατρικό μαζί. Καμία δομή στο λόγο, επιτηδευμένο λεξιλόγιο – ή έτσι μου φαίνεται εμένα. Αυθόρμητη η σκέψη: έχει ρίξει ποτέ γκόμενα μιλώντας έτσι; Την μοιράζομαι με το διπλανό μου- αγένεια.
Και εκεί που ο συντονιστής της συζήτησης λέει: "Ευχαριστούμε τον κ. τάδε και τώρα, ο καθηγητής του Μετσόβιου…", εγώ άρχισα να ακούω τον D.J. του στριπτιζάδικου: " Και στη συνέχεια ένα show για γερά στομάχια, η Trixie και η Eny στα τρία F, Fear Feast Fucking, εκ της διευθύνσεως απαγορεύονται οι βιντεοσκοπήσεις…"! Άρχισα να χαμογελάω μόνος μου και φαντάστηκα τον Μετσοβίτη καθηγητή με ζαρτιέρες και μαστίγιο κρατώντας dildo. Μοιράστηκα τις σκέψεις μου με την διπλανή μου, από την άλλη πλευρά, αγένεια και πάλι.
Μπορεί να είμαι διαστροφικός. Μπορεί να είμαι προκατειλημμένος. Αν όμως τέτοιοι ομιλητές, μιλώντας για κάτι ενδιαφέρον, με κάνουν να προτιμώ την Trixie και την Eny, στα σαρανταδυό μου κι έχοντας συμπληρώσει τουλάχιστον 30 χρόνια ενασχόλησης με τη λογοτεχνία , τότε ή φταίνε αυτοί ή η Χημεία στο αίμα μου, αν και είμαι σίγουρος για την απάντηση στο δίλημμα. Και δεν περνάει και η ώρα… (- Γιατί, σου είπε πως θα περάσει σίγουρα;)

Φεύγοντας να πάω να κοιμηθώ και να ξεκουράσω τη μέση μου, αγόρασα το American Tabloid του James Ellroy.