Μιά νεράιδα στη ζωή μου

Γύρω στις δεκαπέντε Μαΐου, μετά από αρκετές επισκέψεις στην Ανατολή, ήρθε η ώρα να «ανέβω» επίπεδο. Όπως γίνεται και σε μια μυστική οργάνωση, η μύηση έχει στάδια, επίπεδα. Δεν ξέρω αν η παρέα είχε καταστρώσει σχέδιο, μάλλον απίθανο μου ακούγεται κάτι τέτοιο, μα όπως και να’ χει είχε φτάσει η στιγμή να πάω στο B. Q., πάλι στη Συγγρού, πιο ψηλά, κοντά στην Πάντειο.

B. Q. σημαίνει πιο άγρια κατάσταση. Μαγαζί γωνία, κόσμος πολύς, το πρώτο μαγαζί της πιάτσας. Τρομερές γκόμενες, θεωρούνται από αυτούς που ξέρουν οι πιο ωραίες που «κυκλοφορούν» στα στριπτιζάδικα, μα και οι πιο «άγριες». Μπορούν να σε καταστρέψουν, αν το βάλουν στόχο. Να σε καταστρέψουν κανονικά, όχι μόνο οικονομικά αν αυτό περνάει από το μυαλό σας. Επαγγελματίες του είδους, σκληρές στριπτιζούδες, «καρχαρίες» στην αργκό του χώρου. Το μαγαζί έχει επίσης τη φήμη του «προχωρημένου», οι κοπέλες κάνουν περισσότερα από αυτά που πρέπει να κάνει μια στριπτιζού. Τι σημαίνει αυτό; Στην αρχή δεν ήξερα. Τώρα πια ξέρω: μια κοπέλα πρέπει να χορεύει μια ή δυο φορές κάθε βράδυ στην πίστα, γύρω από τον περίφημο στύλο. Πρέπει επίσης να κάνει κονσομασιόν, να γυρνά τα τραπέζια και να ρωτά αν θέλει ο πελάτης παρέα και κουβεντούλα – φυσικά με τη συνοδεία ποτού- ή πριβέ χορό. Πριβέ χορός θεωρείται το εξής: σε κάποιο απόμερο καναπέ του μαγαζιού, λιγοστά φωτισμένο, σε καθίζει κάτω η κοπέλα και ανεβαίνοντας πάνω σου, αρχίζει να τρίβεται και να γδύνεται. Μίμηση - της κακιάς ώρας συνήθως – της ερωτικής πράξης, χωρίς όμως φιλιά στο στόμα και χάδια που ξεπερνούν τα εσκαμμένα. Αυτά κάνει μια κοπέλα στον πελάτη. Τώρα, τι σημαίνει περισσότερα; Μπορεί – κάποιες απ’ αυτές – να σου τραβήξουν και μαλακία, να χύσεις δηλαδή. Εκτός όμως από τον χορό των κοριτσιών, προχωρημένο ή όχι, στο B. Q. γίνονται και σόου πάνω στην πίστα, και όπως επρόκειτο να διαπιστώσω λίαν συντόμως, πολύ σκληρά σόου, πορνό.

Στην είσοδο όλοι αναγνωρίζουν την παρέα μου, όχι εμένα φυσικά, πώς θα μπορούσαν άλλωστε, πρώτη φορά πήγαινα. Μετά την εξωτερική πόρτα, ακολουθεί ένας μακρύς διάδρομος – με διακόσμηση που παραπέμπει στο περιεχόμενο του μαγαζιού: μαστίγια στους τοίχους, χρώματα κόκκινα σκούρα, ένας τεράστιος πούτσος από φελιζόλ - και στο βάθος του μια δίφυλλη πόρτα. Ξανά , πιο έντονη αυτή τη φορά, η αίσθηση του άγνωστου με κυριεύει, αισθάνομαι για άλλη μια φορά πρωτάρης. Στην Ανατολή είχα κάπως προσαρμοστεί, το περιβάλλον ήταν πιο «οικογενειακό», λίγος κόσμος, χαμηλοί τόνοι, mainstream μουσική. Εδώ αρχίζω να νοιώθω αυτό που μου είχαν πει οι δικοί μου: πως τα πράγματα είναι πιο άγρια. Τους αφήνω να προπορευθούν και ακολουθώ ένα δυο βήματα πιο πίσω. Μπαίνουν μέσα, φθάνω κι εγώ στην δίφυλλη πόρτα, τη σπρώχνω και εισέρχομαι.

Κόλαση! Είναι Σάββατο, η μέρα με τον περισσότερο κόσμο για όλα τα μαγαζιά, μα εδώ, είναι κάτι το απίστευτο. Δεξιά μου είναι το μπαρ, αριστερά μια εφεδρική μπάρα για να κάθονται σε σκαμπό πελάτες με κοπέλες και να μιλούν ή να χαριεντίζονται, έχοντας παράλληλα και ορατότητα προς την πίστα. Μπροστά η υποδοχή του μαγαζιού, γεμάτη από τουλάχιστον εκατό ανθρώπους όρθιους, που δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνουν έτσι στριμωγμένοι. Όλο το σκηνικό μου θύμισε την είσοδο σε γήπεδο, τέτοιος συνωστισμός. Κόβεται η ανάσα σου από τους καπνούς των τσιγάρων και τη ζέστη των σωμάτων.

Προσπαθώ να μην χάσω από τα μάτια μου τους δικούς μου, γιατί αλίμονό μου! Αισθάνομαι εκτεθειμένος σε κάτι πρωτόγνωρο. Η μουσική είναι τέκνο, η ένταση μεγάλη. Τα φώτα πολλά και αναβοσβήνουν πολύ γρήγορα. Δεν μπορώ να δω το μαγαζί, γιατί υπάρχει ένα τείχος ανθρώπων μεταξύ εμού και του υπόλοιπου χώρου. Είναι τόσος ο κόσμος, που δεν μπορείς να διακρίνεις κοπέλες. Τα ρούχα μου, δείχνουν αλλιώτικα από το black light που είναι διάσπαρτο στους τοίχους και την οροφή. Μου θυμίζει ντισκοτέκ της δεκαετίας του ‘ 80, το μόνο που με κάνει να νοιώσω οικεία. Μας πλησιάζει ένας από το μαγαζί, αργότερα θα μάθαινα πως τον λένε Βήτα και είναι ο μετρ. Η απορία μου είναι πού θα κάτσουμε, αφού δεν έχει χώρο ούτε για όρθιους. Λόγω της έντασης της μουσικής, δεν μπορώ να μοιραστώ την απορία μου με τον Κάππα. Ευτυχώς, γιατί θα γέλαγε μαζί μου. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ανοίχτηκε δρόμος ανάμεσα στο πλήθος, περάσαμε και αντικρίσαμε το υπόλοιπο μαγαζί, τα τραπέζια, τους καναπέδες και την πίστα. Όλο το μαγαζί γεμάτο και ένας καναπές, ο κεντρικός, ήταν άδειος και μας περίμενε! Περίμενε την παρέα μου. Ακολουθώ τους δικούς μου προς τον καναπέ, ακολουθώ τη διαδικασία μύησής μου στον κόσμο του στριπτήζ. Όπως περπατώ και περνώ ανάμεσα από τραπέζια, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τις κοπέλες. Απλώς σαν παρουσίες, δεν μπορώ να διακρίνω λεπτομέρειες. Ο κόσμος πολύς, το φως λίγο.

Και τότε… Και τότε την είδα! Την είδα να περπατάει ανάμεσα στους "πελάτες". Και ήταν από έναν άλλο κόσμο. «Την γαμήσαμε», θυμάμαι πως σκέφτηκα. Χωρίς να το καταλάβω, είχα σταματήσει να προχωρώ και την κοιτούσα. Σταμάτησε ο χρόνος. Ξάφνου, δεν θυμόμουν την παρέα μου, δεν θυμόμουν πού ήμουν, άδειασε το μαγαζί από τον κόσμο. Ήμουν εγώ και αυτή να περπατά. Θεέ μου, δεν έχω τον τρόπο να περιγράψω το περπάτημά της. Γύρω στο 1.70 και με τακούνια τουλάχιστον 15 πόντους, πάνω από 1.85 στο σύνολο. Μελαχρινή, με πρόσωπο από τα βάθη της Ασίας, ανανεμιγμένα χαρακτηριστικά Ρωσίας και Μογγολίας, με τα τονισμένα μήλα, τα λάγνα, μεγάλα και ελαφρώς σχιστά μάτια, μαλλιά σκούρα καστανά, λίγο πιο κάτω από τους ώμους, ίσια. Μεγάλο στήθος, που το κρατούσε προτεταμένο όπως περπατούσε, απίστευτα πόδια με ελαφριά κλίση προς τα μέσα, τα πόδια που μόλις τα αντικρύζεις, τα αισθάνεσαι τυλιγμένα γύρω από τη μέση σου, ενώ είσαι μέσα στο κορμί της. Γυναίκα πραγματική, γεμάτη χυμούς, γοφούς τορνευτούς, καμία σχέση με το ανορεξικό πρότυπο που πλασάρει εδώ και μιάμιση δεκαετία η Δυτική Ευρώπη. Όσο την κοιτούσα αυτή πλησίαζε προς το μέρος μου, θαρρείς πως το είχε καταλάβει και ήθελε να μου δείξει περισσότερες λεπτομέρειες. Φορούσε ένα σουτιέν και ένα string. Καθόλου δεν την ένοιαζε που φαινόταν η χωρίς γράμμωση κοιλιά της (δεν θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κάποιος αδύνατη, μα ούτε και χοντρή, μάλλον ήταν αυτό που λέμε "φο μέγκρ-παχουλή εκεί που πρέπει"). Περπατούσε με το κεφάλι όρθιο μπροστά , το στήθος της να ακολουθεί την κίνηση του σώματος, αν και πιο αυτόνομο από το υπόλοιπο κορμί, τους γοφούς να εκπέμπουν ερωτισμό. Το πιο λάγνο περπάτημα που είχα αντικρύσει και ταυτόχρονα το πιο λεβέντικο, το πιο περήφανο. Ένα περπάτημα που έλεγε προς όλες τις κατευθύνσεις: « Το ξέρω. Σας αρέσω. Μάθετε κι εσείς ένα πράγμα: κινδυνεύετε! Είστε του χεριού μου! Και δεν πρόκειται να λυπηθώ κανέναν από σας.»

(Druuna, ό,τι πιο κοντινό μπορώ να βρω στην Άντζελα)

Είχε πλησιάσει τόσο πολύ που τα πρόσωπά μας ήρθαν αντιμέτωπα. Μου φάνηκε πως με κοίταξε για μια στιγμή κατάματα, μπορεί και να ήταν η ιδέα μου, δεν ξέρω. Ξέρω όμως τι αισθάνθηκα: απειλή. Μια απειλή ακαθόριστη, που όμως ταυτόχρονα την ήθελα πολύ. Μια γλυκιά απειλή. Έναν κίνδυνο γεμάτο ερωτισμό και πάθος. «Την γαμήσαμε μαλάκα», επανέλαβα μέσα μου και με την άκρη του ματιού μου είδα από το βάθος του μαγαζιού τον Κάππα να μου γνέφει. Είχαν πάει στον καναπέ και εγώ είχα μείνει – για πόση ώρα δεν κατάλαβα – μες στη μέση του μαγαζιού, ανάμεσα στο πλήθος. Σαν αποβλακωμένος κινήθηκα προς το μέρος της παρέας μου και κάθισα στη μια άκρη του καναπέ. Πριν περάσει ένα λεπτό, η γυναίκα που είχα δει να περπατάει, η γυναίκα της οποίας το «καλλιτεχνικό» όνομα (Άντζελα) θα μάθαινα μετά από 15 μέρες, το δε πραγματικό (Νατάσκα) μετά από κάνα μήνα, ήρθε και κάθισε στην παρέα μας! Δυστυχώς, κάθισε με τον Γάμμα, αφού τον αγκάλιασε και τον φίλησε.

Από την στιγμή εκείνη, η Άντζελα έγινε ο μόνιμος συνοδός της περιπέτειάς μου στον κόσμο του στριπτήζ. Ό,τι κι αν γινόταν το συνέδεα μαζί της. Γυρόφερνε συνεχώς στην πραγματικότητα ή στην φαντασία μου, τις πιο πολλές φορές χωρίς η ίδια να έχει ιδέα, πλησίαζε και απομακρυνόταν από μένα. Στριφογύριζε στ΄ αλήθεια ή στο μυαλό μου, όπως η Τίνκερ Μπελ, η νεραϊδούλα στον κόσμο του Πίτερ Παν…