Αρχίσαμε...

Κοντά σαράντα ενός ετών. Χωρισμένος δυο φορές. Μια από τη γυναίκα μου και μια από αυτή που νόμιζα γυναίκα της ζωής μου. Δυο χρόνια τώρα, δύσκολα. Οι μέρες βαρετές, οι νύχτες δεν τελειώνουν. Όπως συνήθως συμβαίνει, τα επαγγελματικά ακολουθούν τη διάθεσή μου. Σκατά. Λεφτά ελάχιστα, χρέη αρκετά, πολύ άγχος, καθόλου κέφι πραγματικό. Κανένα σχέδιο για το μέλλον, όλα με το φως του λυκόφωτος.

Αρχίζω να γράφω ένα μυθιστόρημα, η πρώτη μου προσπάθεια. Καλό το στόρι, έτσι μου λένε όσοι το έχουν ακούσει, μα δεν με νοιάζει και πολύ. Απλώς να σκοτώνω τα βράδια μου, να έχω κάτι να ασχολούμαι, υποσυνείδητα θέλω σε κάτι να ελπίζω. Και για λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, μια από τις ηρωίδες του μυθιστορήματος προκύπτει στριπτιζού. Δεν υπήρχε ανάγκη για κάτι τέτοιο, θα μπορούσε να ήταν μια οποιαδήποτε γυναίκα, το «επάγγελμά» της ήταν άσχετο με την υπόθεση. Κι όμως, μου κόλλησε στο μυαλό: στριπτιζού. Και στην πορεία ανακαλύπτω, πως δεν ξέρω τίποτα για τις κοπέλες αυτές. Δεν έχω πάει ποτέ σε στριπτιζάδικο, αν και σαράντα τόσο χρονών.

Ο Κάππα, φίλος εδώ και καιρό, έχει παρτίδες με τα μαγαζιά αυτά. Δεκαπέντε χρόνια τώρα ανακατεύεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τον κόσμο του στριπτίζ. Πολλές φορές έχει προτείνει στην παρέα να πάμε μαζί του, να δούμε τι και πώς γίνεται. Δεν είχε κάτσει ποτέ η φάση. Και ένα βράδυ, με παίρνει τηλέφωνο: «Κατά τη μία τη νύχτα, θα πάμε για καφέ στο Θησείο και μετά με την άλλη παρέα μου, τη νυκτόβια, θα πάμε Ανατολή» . Όπου «Ανατολή» ένα στριπτιζάδικο στη Συγγρού, όπως μου εξήγησε. Και πάλι χωρίς να πολυκαταλάβω γιατί, λέω «Εντάξει, τα λέμε κατά τη μία στο Θόλο», ένα πολύ όμορφο καφέ στο Θησείο. Όση ώρα κάνω μπάνιο σκέφτομαι πως είναι μια ευκαιρία να γνωρίσω τις κοπέλες που κάνουν στριπτίζ, να μάθω γι’ αυτές, να μπορώ να γράψω για την ηρωίδα του μυθιστορήματός μου. Έτσι σκέφτηκα, ίσως ήταν ένα εξαιρετικά πειστικό άλλοθι για κάτι που ήθελα ούτως ή άλλως να κάνω. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως ποτέ , μέχρι τώρα, δεν το μετάνιωσα.

Τρεισήμισι το πρωί, μπαίνω στην Ανατολή. Έχω άγχος, το τρακ του πρωτάρη. Δεν ξέρω τι γίνεται πίσω από την μαύρη πόρτα, δεν ξέρω τους κώδικες, δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και τι όχι, τι να πω και πού να σιωπήσω. Το τραγούδι που ακούγεται μόλις μπαίνουμε μου αρέσει: το Stronger των Sugababes. Μια κοπέλα είναι στην πίστα και χορεύει, δηλαδή γδύνεται. Βγάζει σταδιακά τα υποτυπώδη που φοράει, ένα σουτιέν και ένα κυλοτάκι. Είναι, ψηλή, αδύνατη, ξανθιά, με μαλλιά κουρεμένα αγορίστικα, φαίνεται κομπλαρισμένη – σαν να ντρέπεται, έτσι μου φάνηκε. Καθόμαστε σε ένα γωνιακό καναπέ, οι τέσσερις που αποτελούμε την παρέα: ο Λάμδα, ο Γάμμα, ο Κάππα κι εγώ. Στην αρχή αποφεύγω ακόμα και να κοιτάξω τριγύρω, τόσο ψάρακλας. Κάθομαι σαν «καλό παιδί» και περιμένω. Έρχεται το γκαρσόνι και παραγγέλνουμε. Μου κάνει εντύπωση, πως ρωτά μόνο εμένα. «Κόκα κόλα παρακαλώ», αποκρίνομαι. Όπως ήταν φυσικό ήξερε τι πίνουν οι άλλοι της παρέας, δεν χρειαζόταν να ρωτήσει. Εγώ ήμουν ο καινούριος. Το τραγούδι έχει αλλάξει και με την άκρη του ματιού μου βλέπω πως άλλαξε και η κοπέλα που χορεύει στην πίστα.
Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μην τολμάει να κουνηθεί. Οι όποιες κινήσεις μου, περιλαμβάνουν την ελάχιστη μετατόπιση των μελών του σώματός μου, μάλλον μοιάζω πετρωμένος. Έχω αυτή την ακαθόριστη αίσθηση πως όλοι στο μαγαζί με κοιτούν. Όπως είναι φυσικό, κανείς δεν ασχολείται. Μόνο ο Κάππα, κι αυτός με την άκρη του ματιού του με κοιτάει που και που. Δεν έχει περάσει ένα πεντάλεπτο και ο καναπές μας έχει γεμίσει κοπέλες. Δύο έχει ο Γάμμα και από μία οι άλλοι δύο. Από την οικειότητα στη συμπεριφορά των κοριτσιών καταλαβαίνω πως τους ξέρουν καλά, ξέρουν ποιες πρέπει να έλθουν και τι να κάνουν. Ξαφνικά, αισθάνομαι δίπλα μου μια παρουσία. Γυρίζω και βλέπω την ξανθιά που χόρευε τη στιγμή που μπήκαμε στο μαγαζί.
-« Γεια σου, πώς σε λένε;» μου λέει σε σπαστά ελληνικά.
-« Σοφοκλή», απαντώ και ξέρω πως τη δυσκολεύει το αρχαιοελληνικό μου όνομα. «Εσένα;»
-«Βίκυ» μου λέει. « Είμαι από τη Λευκορωσία». Καμία αντίδραση εκ μέρους μου. Δεν ξέρω τι να πω. Πρέπει να συνεχίσω τις άσκοπες ερωτήσεις; Πρέπει να την κεράσω ποτό; Πρέπει να την διώξω; Μου αρέσει ή όχι; Δεν βλέπεις και καλά σε τόσο σκοτάδι. Αυτή συνεχίζει:
-« Είσαι παντρεμένος;»
- « Όχι πια. Ήμουν, αλλά έχω χωρίσει.»
- « Έχεις παιδιά;» επιμένει.
-« Όχι, δεν έχω», απαντώ χωρίς να καταλαβαίνω τι στο διάολο την ενδιαφέρουν αυτές οι λεπτομέρειες της προσωπικής μου ζωής. Τότε δεν καταλάβαινα, μα τώρα πια ξέρω πως πρόκειται για τις πιο δημοφιλείς ερωτήσεις που κάνουν οι στριπτιζούδες σε έναν νέο πελάτη, ιδίως αν όπως τον πρωτοβλέπουν, τον γουστάρουν και κάπως. Βέβαια, η έννοια «γουστάρω» για μια στριπτιζού, δεν είναι και τόσο ξεκαθαρισμένη. Στην πορεία, θα με απασχολούσε το θέμα αυτό, θα το ανέλυα διεξοδικά!
- « Θα με κεράσεις ένα ποτό;».
Έτσι, μέσα Απριλίου του 2005, ξεκίνησε η περιήγησή μου στον κόσμο του στριπτήζ.