Black light, or you couldn't see the night

Όλο το βράδυ έμεινε στον καναπέ μας, καθισμένη στην αγκαλιά του Γάμμα. Έριχνα κλεφτές ματιές. Αδιαφορούσε πλήρως, ή έτσι τουλάχιστον έδειχνε. Της άνοιξε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, το οποίο και κατανάλωσε.
Παρατήρηση πρώτη – κάθε της κίνηση ήταν κίνηση γυναίκας. Ο τρόπος που έστρωνε τα μαλλιά της, το πώς έπαιρνε τσιγάρο από το πακέτο, πώς σταύρωνε τα πόδια της, πώς ακουμπούσε στον ώμο του. Όλα.
Παρατήρηση δεύτερη – αν και υπήρχε οικειότητα μεταξύ τους, όσο μείναμε στο μαγαζί (περίπου δύο με τρεις ώρες), ζήτημα αν αντάλλαξαν μερικές κουβέντες.
Παρατήρηση Τρίτη – όλη τη νύχτα έμεινα χωρίς παρέα, αν και ήρθαν διάφορες κοπέλες και μου το ζήτησαν. Δεν ήθελα τίποτα να μου διακόψει τις σκέψεις μου και τις κλεφτές ματιές μου προς την Άντζελα. Σχεδόν δεν πρόσεχα το νέο μαγαζί, πέρασαν αρκετές επισκέψεις για να καταλάβω τι γίνεται εκεί μέσα.

Μετά από τρεις μέρες ξαναπήγαμε. Καθίσαμε στον καναπέ μας και ήρθαν τα ποτά. Άρχισαν να έρχονται κοπέλες. Η Άντζελα καθόταν σε άλλο τραπέζι. Μόλις όμως κατάλαβε πως ήρθε ο Γάμμα, σε λιγότερο από πέντε λεπτά, ήταν στον καναπέ μας, στην αγκαλιά του. Είναι εντυπωσιακό πώς αντιλαμβάνονται οι κοπέλες τους πελάτες που τις αφορούν. Μέσα σε ημίφως – σχεδόν σκοτάδι, κοιτούν με βλέμμα αρπακτικό ή έτσι μου φαίνεται. Μερικές φορές σαν να έχουν κεραίες συντονισμένες στους στόχους τους. Μου χαμογέλασε. Για τις επόμενες δύο-τρεις ώρες ασχολήθηκε με τον Γάμμα, και το μπουκάλι της ,κόκκινο κρασί όπως πάντα. Ο Γάμμα την είχε στην αγκαλιά του, μα δεν της έδινε σημασία. Μιλούσε με εμάς, κοίταγε τα show, σχολίαζε. Δεν την ενοχλούσε. Έβγαλε τα παπούτσια της (τουλάχιστον 15 πόντους τακούνι, διάφανα με άνοιγμα για τα δάχτυλα) και βολεύτηκε με τα πόδια πάνω στον καναπέ.

Δύο μέρες μετά, οι επισκέψεις τρίτωσαν. Πάλι στον ίδιο καναπέ, τον κεντρικό του μαγαζιού – πάντα φυλαγμένο για την παρέα μου. VIP’S στο στριπτιζάδικο. Ήρθαν τα κορίτσια, ήρθε κι αυτή. Δεύτερο χαμόγελο πιο οικείο, άρχισα να είμαι γνωστός αν και δεν ήξερα τ’ όνομά της, ούτε αυτή το δικό μου. Οι ίδιες σκηνές, σαν ζευγάρι παντρεμένο εδώ και χρόνια, που έχει βαρεθεί πλέον μα η συνήθεια το κρατά μαζί. Όπως καθόμουν και παρατηρούσα, ήρθε μια κοπέλα που την είχα γνωρίσει στην "Ανατολή" – πήρε μετεγγραφή σε καλύτερη "ομάδα". Με χαιρέτησε και κάθισε μαζί μου. Την κέρασα ένα –δύο ποτά και μιλήσαμε. Το βλέμμα μου φυσικά ήταν, όσο πιο διακριτικά μπορούσα σ’ αυτήν. Διακριτικά κυρίως για τον Γάμμα. Δεν ήμασταν φίλοι, δεν είχα τέτοιο θάρρος. Δεν θα το αποκτούσα ποτέ. Δεν μου άρεσε ο Γάμμα. Το σημαντικότερο πράγμα επάνω του ήταν τα λεφτά του, το χειρότερο ήταν πως το έλεγε κι ο ίδιος. Σημαντικότερη στιγμή της βραδιάς: σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα και την ξαναείδα να περπατάει. Δεν χόρταινα. Δεν υπάρχουν λόγια. Δυστυχώς δεν υπάρχει και video!

Πέρασε μια βδομάδα και ξαναπήγαμε στο B.Q.. Χωρίς τον Γάμμα, κάποιο πρόβλημα θα τον έβγαζε σε ρεπό για δύο με τρεις μήνες. Οι υπόλοιποι τρεις, ο Κάππα, ο Λάμδα κι εγώ καθίσαμε στον καναπέ, ο καθένας στη θέση που καθόταν πάντα – η θέση του Γάμμα κενή. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως η συγκεκριμένη παρέα τύγχανε ειδικής αντιμετώπισης στο μαγαζί. Εκτός του καναπέ, που ως δια μαγείας ήταν πάντα διαθέσιμος όσο κόσμο κι αν είχε το μαγαζί, ήταν και το άλλο: το πιο σπαστικό γεγονός, η κονσομασιόν (να έρχονται κοπέλες και να σου ζητούν να κάτσουν μαζί σου, άλλοτε ήρεμα, άλλοτε φορτικά, άλλοτε με αγένεια ή με τσαμπουκά) σε μας δε συνέβαινε. Όλες ήξεραν πως θα φωνάζαμε όποια εμείς θέλαμε, αλλιώς δεν πλησίαζαν. Καθώς έβλεπα τη Μαρίνα να χορεύει στην πίστα, πλησίασε η Άντζελα, έσκυψε προς το πρόσωπό μου, η ταχυπαλμία ξεκίνησε και μου είπε: " - Ο Γάμμα θα έρθει; ", με τα ιδιαίτερα ελληνικά της.
" - Όχι", απάντησα με χαλασμένη τη διάθεσή μου. Απομακρύνθηκε με ένα χαμόγελο. Δεν ήθελε να κάτσει μαζί μου. Περίμενε τον "πελάτη" της. Μήπως έτρεχε κάτι παραπάνω με αυτούς τους δύο; Ρώτησα τον Κάππα. "- Καλά ρε μαλάκα, τόσες γυναικάρες υπάρχουν στο μαγαζί, εσύ κόλλησες μ’ αυτή; "

Τρεις μέρες αργότερα, κατά τις τρεις το πρωί, ήμασταν ξανά εκεί. Όλα με τον ίδιο τρόπο. Ο καναπές, οι θέσεις, τα ποτά, οι κοπέλες, η Άντζελα και η ερώτησή της προς εμένα: " - Θα έρθει ο Γάμμα;" Ίδια και η απάντησή μου. Την κοίταζα καθώς απομακρυνόταν και αναρωτήθηκα, γιατί ρωτάει εμένα, αφού ξέρει καλύτερα τους άλλους δύο της παρέας. Απάντηση δεν έδωσα, ήπια από το ποτό μου και αφοσιώθηκα στα show που εκείνη την ώρα γινόταν στην πίστα: Η Τζόι και η Trixie τα δίνουν όλα.

Σάββατο βράδυ, τέσσερις το πρωί, παρκάρουμε και μπαίνουμε στο μαγαζί. Κόσμος πολύς, φασαρία, έξαψη, κινητικότητα, ο καναπές ελεύθερος, τα γκαρσόνια και ο μετρ μας χαιρετούν, καθόμαστε. Στον ακριβώς διπλανό καναπέ, φάτσα προς εμένα, η Άντζελα κάνει πριβέ χορό σε κάποιον. Την κοιτάω με το φορεματάκι και το σουτιέν βγαλμένα, τα βαριά στήθια της να κουνιούνται καθώς τρίβεται στον πελάτη. Με το ένα χέρι της στηρίζεται στην πλάτη του καναπέ, με το άλλο μαζεύει τα μαλλιά της προς τα πίσω, με κοιτάει, χαμογελάει και συνεχίζει τη δουλειά. Σε κανά πεντάλεπτο τελειώνει, πληρώνεται και στέκεται να "ντυθεί". Με κοιτάει ξανά, πιο επίμονα αυτή τη φορά. Παραπατάει λίγο, είναι πιωμένη. Μόλις ετοιμάζεται πλησιάζει προς το μέρος μου, σκύβει όλο χάρη και μου ψιθυρίζει: " - Ο Γάμμα είναι εκτός Αθηνών; " Την κοιτάω τσαντισμένος και απαντώ: " Συγχαρητήρια για τα καλά ελληνικά. Αν δεν το έχεις προσέξει, δεν είμαι γραμματέας του Γάμμα". " - Ευχαριστώ", μου λέει και γυρίζει να φύγει. Στρέφομαι στον Κάππα, να βρίσω τη μαλακισμένη. Δεν προλαβαίνω. Κάνει στροφή, ξανάρχεται, με σπρώχνει στον καναπέ για να δημιουργήσει χώρο, κάθεται και αρχίζει να με χτυπάει με το δεξί της χέρι στον αριστερό μου ώμο κραυγάζοντας: " Είσαι μαλάκας! Είσαι μαλάκας! Είσαι μαλάκας!". Προσπαθώ να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου, είναι μια σκηνή πού βλέπει σχεδόν όλο το μαγαζί. " - Το ξέρω πως είμαι μαλάκας. Εσύ όμως γιατί το λες;" απαντώ.
" - Γιατί δεν με φωνάζεις να με κεράσεις ποτό; " Είναι θυμωμένη και μεθυσμένη. Είναι τόσο όμορφη! Το black light, την κάνει να λάμπει, μυρίζει υπέροχα. Όση ώρα με χτυπούσε, έβλεπα πώς κουνιόταν όλο το σώμα της, πόση χάρη μαζεμένη σε ένα κορμί…
" - Πώς να σε κεράσω; Όποτε έρχεσαι με ρωτάς για τον Γάμμα." Δεν καταλαβαίνω.
" - Δεν καταλαβαίνεις;" μου επισημαίνει κι αυτή. " - Σε ρωτάω για τον Γάμμα, γιατί είναι το μόνο κοινό που έχουμε για να πιάσουμε κουβέντα, δεν ξέρω ούτε το όνομά σου!" Άναυδος. Δεν το είχα σκεφτεί. Αυτή χείμαρρος συνεχίζει: " - Περιμένω να με φωνάξεις τόσον καιρό, μα απ’ ότι βλέπω δεν το έχεις σκοπό. Εγώ ποτέ δεν ζητάω παρέα από πελάτες, μα σήμερα έχω πιεί, γι’ αυτό και ήρθα. Ξέρω πως σου αρέσω."
Της λέω να κάτσει. Η ταχυπαλμία μου αυξάνει, φοβάμαι μήπως οι χτύποι της καρδιάς μου φτάνουν μέχρι τα αυτιά της. Σηκώνω το χέρι μου για να με δει το γκαρσόν, να παραγγείλω ποτό για την Άντζελα. Μου κατεβάζει το χέρι. " - Όχι ακόμα", μου λέει. ' - Πρώτα πρέπει να σου πω κάτι. Έχω αγόρι και συζώ μαζί του". Αρχίζω πάλι να μην καταλαβαίνω. Σε στριπτιζάδικο δεν βρίσκομαι; " - Τι σχέση έχει αυτό με το ποτό", ψελλίζω.
" - Ξέρω τι σου λέω, να το θυμάσαι πώς έχω αγόρι. Επίσης, έχω κοιμηθεί μια φορά με το φίλο σου το Γάμμα! Αν σε πειράζουν αυτά, δε θα κάτσω μαζί σου!" Δεν μιλάω. Την κοιτάω στα μάτια, ανατολίτικα, παθιασμένα και ελαφρώς θολά από το ποτό. Προσπαθώ να την ψυχολογήσω. Κάτι συμβαίνει. Κάτι που δεν συνηθίζεται στα μαγαζιά αυτά. Μπορεί να μην έχω ιδιαίτερη πείρα, μα μέχρι εκεί ξέρω. Δεν είναι προσέγγιση πελάτη από στριπτιζού αυτή. Ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω. Με προλαβαίνει σαν χείμαρρος, στα Αγγλικά αυτή τη φορά. " - Από την πρώτη φορά που σε είδα, μου άρεσες. Και τις τρεις φορές που κάθισα με τον Γάμμα σε κοίταγα, έβλεπα που με κοιτούσες, ξέρω τι φόραγες." Και μου περιγράφει τα ρούχα μου και τις τρεις φορές. " - Σου λέω μου αρέσεις και δε λέω ποτέ ψέματα, δεν έχω λόγο."
" - Κι εσύ μου αρέσεις", λέω το αυτονόητο. " - Από την πρ…", δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω. Με φιλάει στο στόμα. Στην αρχή σχεδόν τυπικά, ένα δευτερόλεπτο μετά κανονικά. Ανταποκρίνομαι και την ίδια ώρα σκέπτομαι πόσοι μας βλέπουν. Ξέχασα να σας πω, τα φιλιά απαγορεύονται. Οι λόγοι προφανείς. Συνεχίζουμε το φιλί, παθιασμένα, υγρά, απαλά και έντονα. Παραδίνομαι. Σκοτάδι. Όλα black γύρω μου. Και παντού light, όλα φωτεινά μέσα μου. Και τότε, αφού σταματήσαμε και συνεχίζω βουβός να την κοιτάω, καθώς σηκώνω το χέρι μου να παραγγείλω ποτό, θυμάμαι τη διαφήμιση ενός jazz bar που πάντα μου άρεσε:
Black light, or you couldn’t see the night.