Όνειρο;

Γύρω στις τέσσερις. Μπήκαμε στο μαγαζί. Μέρα Πέμπτη, κατά τα άλλα συνηθισμένη. Χαιρετούρες και κατευθείαν στον καναπέ μας. Όλη η παρέα. Αν και διαφωνούσαν, ήρθαν όλοι μαζί: ο Πι, ο Σίγμα, ο Κάπα κι εγώ. Άρχισαν να έρχονται οι κοπέλες να "χτυπήσουν κάρτα", να μας χαιρετήσουν δηλαδή μία προς μία. Η μέρα είχε επιλεχθεί προσεκτικά. Όλες οι πιο κοντινές στην παρέα μας έπρεπε να είναι εκεί. Κανείς δεν ήξερε τι θα γίνει, ούτε καν η παρέα. Είχα πει απλώς πως θα κάνω κάποιο happening στην Άντζελα. Ήξεραν φυσικά πόσο τη γούσταρα. Με φοβόντουσαν και γι’ αυτό δεν συμφωνούσαν. Ο Κάπα, ο "αρχηγός", μου είχε επιστήσει την προσοχή: " - Κανόνισε να μην γίνουμε ρεζίλι. Έχουμε και μια μούρη στο μαγαζί". Τον καθησύχασα. Δεν με πολυπίστεψε. Δίκιο είχε.

Στην αρχή, οι κοπέλες δεν με αναγνώρισαν, έτσι ντυμένο με κουστούμι, πρώτη φορά με έβλεπαν – το ίδιο και οι δικοί μου. Φορούσα το μαύρο μου Αρμάνι, με άσπρο πουκάμισο φαρδύ, μανίκια λίγο σηκωμένα, χωρίς γραβάτα, μαύρα Prada παπούτσια. Αξύριστος δύο μέρες, με ζελέ στα μαλλιά. Τελικά, ίσως και να κάνουν τα ράσα τον παπά. Ήρθε η δικιά μου. Τέντωσε τα μάτια γεμάτη έκπληξη. Της άρεσε όμως αυτό που έβλεπε. Κάθισε για λίγο πάνω στα πόδια μου, με φίλησε ως όφειλε και μετά πήρε τη θέση της δίπλα μου στον καναπέ. Ανοίξαμε σαμπάνια για όλους. Την καλύτερη που είχε το μαγαζί. Την έστειλα να αλλάξει, να φορέσει ένα μαύρο φόρεμα που είχε. Ξέκωλο – αφού το φορούσε στη δουλειά, αλλά τύπου βραδινό. Ήπια και εγώ, ήταν ειδική μέρα.

Με τον dj είχα συνεννοηθεί τρεις μέρες πριν, του είχα δώσει και το cd. Αρκούσε ένα νεύμα μου, το σύνθημα. Το πρώτο μπουκάλι Dom Perignion τελείωσε και ανοίξαμε δεύτερο. Ήταν κάπου στη μέση του, η ώρα είχε πάει πέντε παρά. Έδωσα το σύνθημα στον dj και σηκώθηκα από τον καναπέ – δήθεν για τουαλέτα. Από το μικρόφωνο ο dj ανακοίνωσε πως θα ακολουθήσει special show και δεν έλεγε ψέματα. Όπως συνήθως συμβαίνει έσβησε τελείως τα φώτα, για να τοποθετήσουν υποτίθεται το ντεκόρ. Στάθηκα δίπλα στην πίστα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και σκέφτηκα το βλέμμα της Άντζελας. Ανέβηκα πάνω στην πίστα και στάθηκα προσοχή στο κέντρο, δίπλα στον στύλο. Τότε, μετά από 5 δευτερόλεπτα πλήρους ησυχίας, άναψαν τα φωτορυθμικά, άρχισε να παίζει το τραγούδι. (Σημείωση για τους αναγνώστες: αν δεν το έχετε ήδη βάλει, βάλτε το να παίξει τώρα.)

Αρχίζω να τραγουδάω, σαν καραόκε χωρίς όμως να ακούγεται η φωνή μου:

"The night we met I knew I needed you so

and if I had the chance I'd never let you go…"

Γυρίζω προς το μέρος του καναπέ και την κοιτάω

"…So won't you say you love me

I'll make you so proud of me

We'll make 'em turn their heads

Every place we go So won't you please…"

Όλη την ώρα κουνάω τα χέρια μου, σαν να απαγγέλλω τους στίχους. Τα τεντώνω και τα μαζεύω, δείχνω το νόημα των στίχων όπως κάνουν οι σκυλάδες.

"…(Be my be my baby) Be my little baby

(I want it only say) Say you'll be my darling

(Be my be my baby) Be my baby now

(I want it only say) Ooh, ohh, ohh, oh…"

Επίτηδες διάλεξα τις Ronnettes. Μου άρεσε το contrast, ένας άντρας με κουστούμι και οι γυναικείες φωνές τους. Πλησιάζω στην άκρη της πίστας και την δείχνω συνεχίζοντας

"…I'll make you happy, baby

Just wait and see

For every kiss you give me

I'll give you three…"

Την καλώ να ανέβει. Σηκώνεται αποσβολωμένη, ενώ την φωτίζει ο προβολέας. Έρχεται προς το μέρος μου, ενώ συνεχίζω να τραγουδάω

"…Oh, since the day I saw you

I have been waiting for you

You know I will adore you

Till eternity

So won't you please…"

Φτάνει και την πιάνω από το χέρι. Αγκαλιαζόμαστε και χορεύουμε σαν μπλουζ σε εφηβικό πάρτυ.

"(Be my be my baby) Be my little baby

(I want it only say) Say you'll be my darling

(Be my be my baby) Be my baby now

(I want it only say) Ooh, ohh, ohh, ohh, oh"

Τέλος. Την φιλάω απαλά στα χείλη. Οι πελάτες ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Έχουν καταλάβει πως δεν είναι μέρος του show. Την πιάνω από τη μέση και τη σηκώνω αγκαλιά. Κατεβαίνω από την πίστα και συνεχίζω προς το διάδρομο, με την Άντζελα στην αγκαλιά μου. Γύρω μας πελάτες να κοιτούν και στριπτιζούδες βουρκωμένες.

Φτάνω στο μπαρ, κοντά στην έξοδο του μαγαζιού. Περνώ από μπροστά και μπαίνω στην πόρτα που οδηγεί στην κουζίνα. Κι εκεί, κάτω από το φως που έχουν οι κουζίνες και τα κρεοπωλεία, αυτό το αρρωστημένο άσπρο-γκρι από λάμπες φθορίου, την κατεβάζω από την αγκαλιά μου, την ακουμπάω όρθια στα πόδια της. Την κοιτάω, χαμογελάω και βγάζω από την τσέπη μου ένα δαχτυλίδι. Της το φοράω στο τέταρτο δάχτυλο του αριστερού χεριού και λέω:

" - Θες να γίνεις γυναίκα μου;"

" - Ναι" ψελλίζει.

Και παντρευτήκαμε. Μάρτυρες στο γάμο η κοπέλα που σκουπίζει το μαγαζί και το παιδί που πλένει τα ποτήρια – δύο δεν χρειάζονται;

.

..

...

....

.....

......

.......

Ξύπνησα. Η διάθεσή μου εξαιρετική. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και ο ουρανός ήταν μολυβί. Τεντώθηκα και χάιδεψα το γάτο μου. Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο. Κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Είχε ένα σημάδι από κραγιόν. Χαμογέλασα ικανοποιημένος.

Ωραία αρχή, για το υπόλοιπο της ζωής μου, σκέφτηκα.

Λόλα

Την πρόσεξα για πρώτη φορά, όταν την είδα να περπατάει στον διάδρομο, ανάμεσα στους καναπέδες. Κάτι δεν μου κόλλαγε. Ήταν ψηλή, πολύ αδύνατη. Ξανθά ίσια μαλλιά αρκετά πιο κάτω από τους ώμους. Πρόσωπο με έντονα χαρακτηριστικά, ψεύτικες βλεφαρίδες, πολύ έντονα χείλη και ζυγωματικά. Μικρό στήθος, κοιλιά που έκανε εσοχή. Τα οστά της λεκάνης προεξείχαν. Πολύ λεπτά χέρια και πόδια. Όσο την κοίταζα, τόσο σιγουρευόμουν πως υπέφερε από anorexia nervosa.
Και τότε κατάλαβα τι μου φαινόταν παράξενο: έμοιαζε πολύ με μοντέλο. Η όψη της, το σώμα της, το περπάτημά της. Δεν ταίριαζε σε στριπτιζάδικο, σαν τη μύγα μες στο γάλα. Εξέπεμπε αυτό το «κρύο» που έχουν τα μοντέλα, καθόλου την καβλιάρικη αίσθηση των στριπτιζούδων.
Ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Σταύρωσε τα πόδια της. Ήταν τόσο αδύνατα που φαίνονταν σαν να είχαν αλλάξει θέση, ήταν και έτσι σχεδόν παράλληλα μεταξύ τους. Έβγαλε ένα τσιγάρο, το έβαλε στο στόμα της και γύρισε προς το μέρος μου με κίνηση βαμπ. Πήρα τον zippo από το τραπέζι και της πρόσφερα φωτιά. Τράβηξε μια τζούρα με λαιμαργία και ξεφυσώντας μου είπε στα ελληνικά, με χαρακτηριστική ρώσικη προφορά:
"- Δεν θέλω να ρωτήσω το όνομά σου."
" - Μην το ρωτάς", απάντησα.
" - Ήθελα να μάθω αν με βρίσκεις όμορφη."
" - Όχι απλώς όμορφη. Θεά" είπα. Αν και δεν είσαι του γούστου μου, σκέφτηκα.
Έμεινε να κοιτάει ευθεία μπροστά και δεν μίλησε για 2-3 λεπτά. Μετά πήρε το ποτήρι μου και ήπιε μια γουλιά. Το αποφάσισε.
" - Είναι σωστό μια τόσο ωραία κοπέλα σαν κι εμένα να δουλεύει σε τέτοιο μαγαζί;"
Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Τι να πω; Συνέχισε λες και δεν περίμενε απάντηση.
" - Εγώ έπρεπε να περπατάω σε πασαρέλα. Στο Μιλάνο ή το Παρίσι". Γύρισε προς το μέρος μου.
" - Δίκιο έχεις. Και εγώ όταν σε είδα, αυτό σκέφτηκα". Την κοίταξα στα μάτια. Στο μισοσκόταδο το βλέμμα της ήταν χαμένο – τόσο που σου φαινόταν χαζό, κρύο, αποξενωμένο, μα πάνω απ’ όλα λυπημένο.
" - Πόσο χρονών είσαι;" την ρώτησα.
" - Είναι αργά πια. Άστο" μου απάντησε. Σήκωσα το αριστερό μου χέρι και με την έξω πλευρά της χάιδεψα απαλά το μάγουλο. Αισθάνθηκα το χέρι μου υγρό. Σφίχτηκε η ψυχή μου. Το βλέμμα της ίδιο και απαράλλαχτο. Σηκώθηκε να φύγει. Την ώρα που έσβηνε το τσιγάρο, της είπα:
" - Ποτέ δεν είναι αργά, αν το θες πολύ".
Χαμογέλασε και μου ανταπέδωσε το χάδι στο μάγουλο.
" - Δεν ξέρεις εσύ. Με λένε Λόλα".
Έφυγε περπατώντας σαν σε επίδειξη του Vercace. Το κεφάλι ψηλά. Η ψυχή ποδοπατημένη.
Και τότε κατάλαβα.

Μερικές φορές από την αρχή είναι πολύ αργά.

Οι δέκα εντολές

Ή αλλιώς, "Οδηγός επιβίωσης σε στριπτιζάδικο". Δέκα tips για να περάσετε εσείς καλά και οι άλλοι καλύτερα. Πάμε:
1) Πάρε μαζί σου λίγους (και καλούς). Από τότε που ήμασταν έφηβοι, οι μεγάλες αντροπαρέες είναι απωθητικές στις γυναίκες. Ο πολύς αντρικός χαβαλές τις ξενερώνει. Δεν μπορεί να υπάρξει ερωτική ατμόσφαιρα, με τέτοιες προϋποθέσεις. Οι στριπτιζούδες δεν εξαιρούνται του κανόνος. Ακόμα κι αν πας για πλάκα, κάντην με γούστο και μέτρο.
2) Αποφάσισε γιατί πας. Όπως σε κάθε περίσταση στη ζωή, έτσι κι εδώ, πρέπει να ξέρεις για ποιο λόγο πας στο στριπτιζάδικο: θέλεις fun, θέλεις να αισθανθείς ψεύτικο ερωτισμό, έμαθες πως κάποιες από το μαγαζί κάνουν βίζιτες και θες να δοκιμάσεις ή σου αρέσει κάποια κοπέλα και θες να την κατακτήσεις; Αποφάσισε και συμπεριφέρσου αναλόγως.
3) Πήγαινε αργά. Δεν πάμε σε στριπτιζάδικο…μεσημεριάτικα. Ούτε μόλις ανοίξει, δηλαδή κατά τις 11 το βράδυ. Η καλύτερη ώρα είναι κατά τις 4 το πρωί. Ο λόγος είναι απλός. Έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να βρεις καλό τραπέζι ή καναπέ – αφού ο κόσμος είναι λιγότερος. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως οι κοπέλες έχουν ήδη δουλέψει ένα πεντάωρο και μάλλον έχουν πετύχει το στόχο των χρημάτων που είχαν θέσει ξεκινώντας. Αυτό σημαίνει πως είναι πιο χαλαρές και δεν θα σε κοιτούν στην…τσέπη συνεχώς.
4) Μην είσαι αγενής. Θα έρθουν πολλές κοπέλες να σου ζητήσουν παρέα ή χορό, πριν να συναντήσεις τη γυναίκα των ονείρων σου. Μπορείς να αρνηθείς με ωραίο τρόπο. Να είσαι ευγενικός, όχι όμως υποχωρητικός μαζί τους. Μην τους μιλάς άσχημα ή απότομα. Όσο κι αν δεν το πολυπιστεύεις, μπορεί να πληγωθούν. Κι αν όχι, να είσαι σίγουρος πως θα πουν σε όσες κοπέλες προλάβουν, πως είσαι μεγάλος μαλάκας.
5) Κέρνα πραγματικά ποτά. Όταν κεράσεις ποτά τη γυναίκα που γουστάρεις, φρόντισε να είναι πραγματικά. Πολλές φορές ο μπάρμαν βάζει νεράκι στο ποτήρι ή για οικονομία ή γιατί του το ζητάει η κοπέλα. Μύρισε με τρόπο το ποτήρι της κι αν διαπιστώσεις πως δεν είναι ποτό, ρώτα την αν πίνει. Αν σου πει ναι, στο επόμενο ποτό τόνισέ το στον σερβιτόρο, να είναι πραγματικό. Αν δεν πίνει, κανόνισε την πορεία σου. Μάλλον δεν θα ευχαριστηθείς με την παρέα της: είναι επαγγελματίας και θα σου πει το παραμύθι της, χωρίς τίποτα το ξεχωριστό. Ένας χρυσός κανόνας λέει: "Γυναίκα που πίνει, μην την φοβάσαι". Που σημαίνει πως αφού πίνει, θα ζαλιστεί, θα χαλαρώσει, μπορεί να ξεχάσει ποια είναι και ποιος είσαι και να είναι πιο αυθόρμητη.
6) Έσο πρωτότυπος. Όταν αρχίσεις να μιλάς με μια κοπέλα, φρόντισε να είσαι, κατά το δυνατόν, πρωτότυπος. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές έχει ακούσει τις ίδιες μαλακίες από πελάτες! Κι αν ξενερώσει με όσα λες, έχεις λιγότερες πιθανότητες να περάσεις καλά. Γι’ αυτό, βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει. Και να θυμάσαι κάτι: όσο πιο αληθινός είσαι μαζί της, τόσο πιο αληθινή θα είναι κι αυτή.
7) Κράτα λογαριασμό. Όση ώρα εσύ και η παρέα σου πίνετε, κερνάτε κοπέλες ή κάνετε χορούς, φροντίστε ένας απ’ όλους να κρατάει λογαριασμό, ειδικά αν είστε για πρώτη φορά στο μαγαζί. Έστω στο περίπου. Έτσι θα μπορείτε να ελέγξετε στο τέλος τι θα πληρώσετε. Υπάρχει περίπτωση να πάνε να σας "φάνε", που σημαίνει να σας κλέψουν. Και τότε, χαράματα, είναι πολύ δύσκολο να θυμηθείτε τι είχατε ξοδέψει.
8) Να είσαι large με τους σερβιτόρους. Μην τσιγκουνευτείς το πουρμπουάρ στο τέλος. Ειδικά αν έχεις σκοπό να πηγαίνεις συχνά στο μαγαζί. Είναι ο λογαριασμός 280; Δώσε και 20 στο σερβιτόρο. Είναι 550 ευρώ; Δώστου ένα πενηντάρικο. Ο σερβιτόρος είναι τα μάτια σου στο μαγαζί. Αυτός θα σου φωνάξει την κοπέλα που θα του ζητήσεις, αυτός θα φροντίσει να της φέρνει κανονικά ποτά, αυτός θα σε πληροφορήσει – όχι φυσικά από τις πρώτες φορές – ποια κοπέλα κάνει extras ή ποια κάνει βίζιτα, θα σε ενημερώσει ποια είναι μαλακισμένη, ξενέρωτη ή καβλιάρα.
9) Κάνε focus. Γύρνα αν θες κάμποσα στριπτιζάδικα, να δεις ποιο σου ταιριάζει περισσότερο. Ποιο έχει περισσότερες γυναίκες του γούστου σου. Σε ποιο οι μουσικές επιλογές σε βρίσκουν σύμφωνο. Μα όταν αποφασίσεις, τότε σταμάτα τις γύρες. Θα πηγαίνεις στο ίδιο μαγαζί. Έτσι εκεί θα σε γνωρίζουν όλοι, από τον πορτιέρη και τον παρκαδόρο, ως τον μετρ και τις κοπέλες. Δεν φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι αυτό. Για να είσαι αναγνωρίσιμος, δεν χρειάζεται να πηγαίνεις πέντε φορές την εβδομάδα. Αρκεί οι εμφανίσεις σου να έχουν ρυθμό και επαναληπτικότητα.
10) Ου μπλέξεις. Ασχολήσου με την παρέα σου, όχι με τις γύρω παρέες. Κοίτα τις κοπέλες σας, όχι τις κοπέλες των άλλων τραπεζιών. Κι αν παρατηρείς τους άλλους, κάντο με τρόπο, μην καρφώνεσαι. Αν παρ’ ελπίδα ξεκινήσει καβγάς, μην προσπαθήσεις να διευθετήσεις την κατάσταση. Υπάρχουν άλλοι για την δουλειά αυτή. Αν κάποιος σε προκαλέσει, μην βιαστείς να ανταποδώσεις. Κοίτα πρώτα καλά τι συμβαίνει και ποιος είναι και αν χρειαστεί δώσε τόπο στην οργή. Δεν πήγες εκεί για μποξ ή κικ-μπόξινγκ, πήγες να καβλαντίσεις.

Αυτές είναι οι δέκα εντολές, για ένα καλό strip-clubbing. Και κάτι ακόμα: ιδανικό θα ήταν στην αρχή της περιήγησής σου σε τέτοιους χώρους, να ακολουθήσεις κάποιον που ξέρει, κάποιον "έμπειρο και πολυταξιδεμένο". Έτσι θα είσαι πιο χαλαρός, θα ξέρεις τι ακριβώς να κάνεις και τι όχι.
Πάρε βαθιά ανάσα. Άνοιξε καλά τα μάτια σου και βούτα!

Άντε, να τελειώνω και μ' αυτό.

• Πάντα ήθελα να κάνω μια εκδοτική εταιρεία. Να εκδίδει περιοδικά και βιβλία. Να είναι – φυσικά – εξαιρετικά επιτυχημένη. Πολλά φράγκα. Τα γραφεία της θα τα είχε σε ένα διώροφο ( ή και τριώροφο) νεοκλασικό κτίριο. Αναπαλαιωμένο απ’ έξω και μέσα, όλο ξαναχτισμένο και διακοσμημένο με ξύλο και μέταλλο, εσωτερικές σκάλες, μουσική παντού, hi-tech, μια αίθουσα για προβολές ταινιών και στο υπόγειο καθιστικό με φλίπερ, μπιλιάρδο, πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα και ένα απόκρυφο δωμάτιο με διπλό κρεβάτι και μπάνιο.



• Λατρεύω το μπάσκετ. Κάποτε έπαιζα μετά μανίας – τώρα πια όποτε βρω παρέα, μετά έγραφα σε εφημερίδα γι’ αυτό, πάντα το παρακολουθώ και ενημερώνομαι. ΠΑΝΑΘΑ και τα μυαλά στα κάγκελα!!!



• Μου αρέσουν πολύ οι κώλοι. Παντού. Στο δρόμο, στα περιοδικά, στο blog του Αντώναρου (ά ρε Μάνο…), στο κρεβάτι πάνω απ’ όλα.



• Αν μέχρι τα 47 μου δεν έχω βρει γυναίκα, να κάνω τρία-τέσσερα παιδιά, θέλω να πάω στο Άγιον Όρος, για το υπόλοιπο της ζωής μου. Κομμένα τα πάθη όλα: τσιγάρο, γυναίκες, φαγητό. Θα μονάσω.



• Θέλω ένα σπίτι στη Σκωτία, Edinburgh ή Stirling. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!

Forget it!

Είδα τον πίνακα προσφάτως, κρεμασμένο σ' ένα τοίχο. Για πρώτη φορά πρόσεξα τι λέει ο άντρας. Για πρώτη φορά παρατήρησα το ύφος του: μείγμα θλίψης και απόγνωσης. Σε δεύτερο πλάνο, η γκόμενα με ύφος απορημένο. Η απόσταση μεταξύ τους χαώδης. Όπως και στην πραγματικότητα.
Ήθελα να γράψω κάτι για τις ελεύθερες γυναίκες γύρω στα τριάντα. Δεν μου βγαίνει. Προσπάθησα πέντε-έξι φορές, τα έσβησα όλα. Λίγο η θλίψη που μου προκαλούν, λίγο η τσαντίλα, λίγο κάποιες εξαιρέσεις - που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Γυναίκα ετών τριάντα. Που οι γύρω της την αποκαλούν κορίτσι κι αυτή αισθάνεται τους ώμους της βαρείς.
Που ψάχνει τον άντρα με τον οποίο θα μοιραστεί τη ζωή της και όλο της ξεγλυστρά. Γυναίκα που έχει πλέον άποψη για τα πράγματα και που νομίζει πως πρέπει να μας την τρίβει στα μούτρα με την πρώτη ευκαιρία. Γυναίκα που έχει οικονομική άνεση ή τουλάχιστον σχετική ανεξαρτησία. Με ήδη κάποιο παρελθόν στο επάγγελμά της και με σχέδια καριέρας για το μέλλον.
Για όλα αυτά φυσικά, έχει πληρώσει το αντίτιμο - και εξακολουθεί να το πληρώνει: είναι ή αισθάνεται πως είναι μόνη. Έχει στην πλάτη της κανά δυό αποτυχημένους δεσμούς, έχει καιρό να αγαπηθεί, αν της συνέβη ποτέ. Της λείπει το σεξ: ή δεν έχει χρόνο ή δεν έχει σύντροφο ή δεν έχει κέφι ή όλα αυτά μαζί. Νομίζει πως το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχουν άντρες πια. Και ποτέ δεν αναρωτήθηκε πόσο υπεύθυνη είναι γι' αυτό. Πώς να υπάρξουν άντρες, όταν δεν υπάρχει γυναίκα να τους εμπνεύσει; Πώς να φανείς ιππότης, όταν η άλλη μετά το πρώτο "κρεβάτι" αρχίζει να θέτει τους όρους της; Πώς να είσαι αρσενικό, όταν ενώ ακόμα δεν έχεις καταλάβει καλά καλά αν τη γουστάρεις, αρχίζει να σου λέει τι ΔΕΝ γουστάρει αυτή;
Είναι ανασφαλής και φοβισμένη. Καθόλου κακό, πραγματικά καθόλου παράξενο και κακό. Όταν όμως η ανασφάλεια αυτή εκδηλώνεται με επιθετικότητα, υπάρχει θέμα. Πώς να θελήσεις να προστατεύσεις μια γυναίκα που σε κριτικάρει συνεχώς; Που στην πέφτει με την πρώτη ευκαιρία; Που μπρος σου είναι μέσα στην άνεση και την ανεξαρτησία και μετά στο σπίτι της κλαίει επειδή την πλήγωσες;
Θες να κάνεις τη φωλιά και να βάλεις τα παιδιά σου μέσα, κυρία μου; Άσε τον άντρα να στην φτιάξει. Όχι να θες να την φτιάξεις μόνη σου, ακριβώς όπως εσύ θέλεις και μετά να τον βάλεις μέσα, με ρόλο διακοσμητικό - απλό δότη σπερματοζωαρίων! Δεν φταίει ο άλλος που έχεις εσύ άγχος παντρειάς. Δεν φταίει που αισθάνεσαι το τρένο να περνάει, που σε έχει στην πρέσα η μάνα σου να κάνεις εγγονάκια. Κι όταν γνωρίζεις κάποιον και αρχίζεις το παιχνίδι της επιβολής και της εξουσίας (συνειδητά ή όχι, μικρή είναι η διαφορά) ένα πράγμα να έχεις καλά στο μυαλό σου: αν αυτός ο απέναντι είναι ένας άντρας πραγματικός, σαν κι αυτούς που ισχυρίζεσαι πως θέλεις, ε τότε μάλλον ΔΕΝ ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ. Ή θα το χάσεις το παιχνίδι της επιβολής - αφού το παίζεις με αντρικούς όρους - ή θα πάει για τσιγάρα και θα τον ξαναδείς σε καμιά εικοσαριά χρόνια τυχαία σε κάποιον κινηματογράφο.
Αποφάσισαν οι γυναίκες να το "παίξουν" άντρες. Κι έτσι παίζουν το παιχνίδι στο γήπεδο του άλλου, με τους κανόνες του. Κι έτσι είναι χαμένες οι κυρίες σε κάθε περίπτωση: αν ο άλλος είναι άντρας, δεν μπορούν να κερδίσουν, μπορούν μόνο να του σπάσουν τ' αρχίδια και να σηκωθεί να φύγει. Αν όμως κερδίσουν, τότε ο άλλος δεν είναι ο άντρας που ήθελαν. Η τακτική αυτή που θα τις οδηγήσει; Ή θα μείνουν μόνες τους ή θα παντρευτούν κανένα λούλη που δεν θα τον θέλουν μετά από 6 μήνες το πολύ.
Κι έτσι καταλήγει ο άντρας να έχει το ύφος του πίνακα. Και έτσι λέει στην ξανθειά "I 'm fed up with your kind", ή μήπως απλώς μονολογεί; Και τον κοιτάζει με απορία η ξανθειά.Δεν καταλαβαίνει. Ας προσπαθήσει. Κι αν τα καταφέρει γρήγορα, μπορεί να προλάβει το τρένο στον επόμενο σταθμό. Κι αν δεν τα καταφέρει, μακριά από μας, ας ασχοληθεί με την καριέρα της που είναι εξάλλου ο πρωταρχικός της στόχος.
Και της εύχομαι, τον ήρωα που αναζητά να μην τον βρει. Γιατί αν τον πετύχει κάπου ΘΑ ΤΟΥ ΓΑΜΗΣΕΙ ΤΑ ΡΑΜΑΤΑ!!

Destiny

Είχε ανακοινώσει πως σταμάτησε από τα στριπτιζάδικα, ένα μήνα πριν. Μετά που είχαμε μια έντονη συζήτηση. Της παρουσίαζα ωμά και ρεαλιστικά την κατάσταση της ζωής της.
" - You’ re fucking right", μου είχε πει. Όταν μίλαγε αγγλικά ήταν πολύ πειραγμένη – και πολύ πιωμένη. Βούτηξε ένα ποτήρι και προσπάθησε να το πετάξει στην πίστα. Της έπιασα με δύναμη το χέρι, την πόνεσα. Με όλα. " - Φύγε, μην χαλάς άλλο τη ζωή σου" της είπα. " - Φεύγω, να μην σου χαλάσω το βράδυ" αντιγύρισε δακρυσμένη. Σηκώθηκε δείχνοντας αξιοπρεπής και προσέχοντας τα βήματά της απομακρύνθηκε από τον καναπέ.

Είχα να πάω στο μαγαζί καμιά δεκαπενταριά μέρες. Μπήκα και στάθηκα στη γωνία του μπαρ, χαιρέτησα. Το αφεντικό και τον μπάρμαν το φίλο μου. Όχι με αυτή τη σειρά. " - Καλά, πού το’ μαθες;" μου είπε το αφεντικό. " - Ποιο;" " - Ότι γύρισε η δικιά σου". " - Δεν το’ μαθα, τώρα το ακούω." " - Ε τότε, να πάρεις λαχείο". Χαμογέλασα, " μπα, προτιμώ ιππόδρομο". Ακούμπησα τον αγκώνα μου στη μπάρα και έβαλα coca cola στο ποτήρι με τα παγάκια που είχε ήδη καταφθάσει. Άρχισαν να έρχονται τα κορίτσια για να χαιρετίσουν. Άνοιγμα της καπαρντίνας, χώσιμο στην αγκαλιά, φιλί στο μάγουλο ή πεταχτό στο στόμα – αναλόγως των αισθημάτων, μούρη γεμάτη με στρας μετά από 10 λεπτά.
Με την άκρη του ματιού μου, την εντόπισα στο βάθος του μαγαζιού. Με είχε δει. Στεκόταν όρθια και ακίνητη. Αναποφάσιστη. Κινήθηκε προς το μπαρ, μα στα μέσα της διαδρομής έσκυψε και μίλησε σε κάποιον πελάτη, σαν να έψαχνε αυτόν. Ξανασηκώθηκε, έκανε δύο-τρία βήματα ακόμα προς το μπαρ και με μεταβολή κατευθύνθηκε προς τις τουαλέτες. Την ώρα εκείνη ήρθε η Αΐντα, μια μελαχρινή ανατολίτισσα, Ουζμπεκιστάν μεριά, εικοσάχρονη, με αμυγδαλωτά μαύρα μάτια. " - Πού ήσουνα μέρες τώρα;" Προσπαθεί να μάθει ελληνικά το μικρό. " - Δουλειές", απάντησα αόριστα. " - Έλειψες πολύ σε πουτανάκι σου". Για τον εαυτό της μιλούσε. Την αγκάλιασα με τρυφερότητα και τη φίλησα στο μέτωπο.
Με την άκρη του ματιού μου την είδα να βγαίνει από την τουαλέτα. Άρχισε να περπατά με το γνωστό απαράμιλλο τρόπο της, που σημαίνει πρόσωπο ψηλά, στήθος προτεταμένο και λίκνισμα που θα κόλαζε και άγιο. Που σημαίνει πως είχε αποφασίσει να έρθει να μου μιλήσει. Όταν είχε φθάσει στα έξι – επτά μέτρα από μένα, κράτησα στην αγκαλιά μου τη μικρόσωμη Αΐντα με το ένα χέρι και άνοιξα το άλλο, το αριστερό. Την προσκαλούσα χαμογελώντας πλατιά. Στα τελευταία της βήματα κοιταζόμασταν στα μάτια. Η Αΐντα γύρισε, την είδε και αμέσως άδειασε την αγκαλιά μου – σεβασμός στην ιστορία μας, σε ό,τι ήταν φανερό σε όλους, σ’ αυτά που αισθανόμασταν.

Μπήκε στην αγκαλιά μου, σχεδόν ακούμπησε – σαν το πλοίο που αφήνει την ανταριασμένη θάλασσα και γλιστράει στο λιμάνι. Με φίλησε στο μάγουλο. Την φίλησα κι εγώ, χωρίς να έχω σταματήσει να χαμογελώ. Απομάκρυνε το πρόσωπό της λίγα εκατοστά και ενώ μου σκούπιζε τα στρας, μου είπε:
" - Γεια σου, πού το’ ξερες;"
" - Δεν ήξερα τίποτα, μωρό μου. ‘Ετυχε".
" - Destiny." είπε και φωτίστηκε το πρόσωπό της." Τι νέα;"
" - Τα ίδια. Ξέρεις, κέρδισα ένα στοίχημα. Ένας φίλος μου πίστευε πως θα ξαναγύριζες στη δουλειά σε δυο εβδομάδες. Εγώ του είπα πως σε είχα για πιο πεισματάρα, θα έκανες τουλάχιστον ένα μήνα. Και κέρδισα."
Αμηχανία. Δίπλα μας το αφεντικό, κοίταζε. Τον κοίταξα. " - Ξέρεις, για να την ξαναπάρω να δουλέψει, έπαιξε ρόλο και η αδυναμία που της έχεις. Και το κόλλημα που έχει αυτή μαζί σου, επίσης." Χαμογέλασα. " - Θα μου την αφήνεις να δουλεύει και λίγο, έτσι;" συνέχισε μισοαστεία-μισοσοβαρά.
Γύρισα και την ξαναείδα, εκεί, λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου, σε επαφή με το σώμα μου. Αμηχανίας συνέχεια. Το πήρε απόφαση: " - Ξέρεις, ορκίστηκα σε μένα, αν σε ξαναδώ, να σου πω γεια σου και αυτά. Τίποτα άλλο. Να πάω για δουλειά μου".
" - Το φαντάστηκα πως θα ήταν έτσι" απάντησα χωρίς να χαμογελάω πια.
Απαλά ξεγλίστρησε από την αγκαλιά μου, με φίλησε στο μάγουλο, έδιωξε με το χέρι της λίγα ακόμα στρας και μου είπε με απόγνωση στο βλέμμα: " - Πάω για δουλειά". Πριν απαντήσω, γύρισε και άρχισε να απομακρύνεται – μου φάνηκαν γυρτοί οι ώμοι της για πρώτη φορά. Έκανε επτά-οκτώ βήματα. Κοντοστάθηκε. Και ξαφνικά, κάνει μεταβολή, αρχίζει να τρέχει πάνω στα εικοσάποντα τακούνια της και πέφτει με ορμή στην αγκαλιά μου, σαν την ανταριασμένη θάλασσα πάνω στο μόλο. Με φιλάει στο στόμα. Την φιλάω κι εγώ. Χάνεται ο κόσμος. Χάνεται ο χρόνος, φως παντού και πουθενά.
" - Μου έλειψες".
" - Κι εμένα" απαντώ.
" - Σε αγαπάω".
" - Κι εγώ ".
" - Είμαι ακόμα με το γκόμενο".
" - Destiny" της χαμογελάω.
Ακουμπάει το κεφάλι της στο στέρνο μου και γαντζώνεται πάνω μου. Σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάω το ταβάνι, τι να μου πει κι αυτό…
Κι ακούω στο μυαλό μου τη φωνή του Joe Cocker να τραγουδάει:
“...N'Oubliez Jamais
It's in your Destiny
A need to disagree
When rules get in the way
N'Oubliez Jamais...”
Το αφεντικό, όλη την ώρα δίπλα, παρακολουθούσε.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημ: Το μουσικό χαλί "εκλάπη" από τον RockerBlogger και το post του για τον Joe Cocker .

Happy together

- Πλάκα θα έχει.

-Έλα μωρέ τώρα.

- Λες;

- Μαλακίες...

- "Λεφτά βγάζεις;", η φωνή του φίλου.

- Λες; (ξανά)

-Δουλειά δεν είχε ο διάολος...

- Πρέπει να ανεβάσω post.

-Στ' αρχίδια μου, την πλάκα μου κάνω.

- Λες; (ξανά μανά)

Σήμερα το βράδυ κλείνουν τρεις μήνες που έχω το Striptease. Μου φαίνεται σαν ένας χρόνος. Γνώρισα την bloggόσφαιρα. Γνώρισα εσάς. Με ανακαλύψατε και σας ανακάλυψα. Με διαβάζετε και σας διαβάζω (όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα). Με νοιάζει η γνώμη σας. Με "ανεβάζουν" τα καλά σας λόγια, με προβληματίζουν οι διαφωνίες σας. Γίνατε μέρος της ζωής μου.

Σας ευχαριστώ για όλα.