Τον μισώ.
Κάθε που με κοιτάει, έρχεται και πιο κοντά μου.
Όταν δεν έρχεται στο μαγαζί, τρελαίνομαι. Μου λείπει.
Όταν έρχεται στο μαγαζί, τρελαίνομαι. Δεν θέλω να είναι αυτός ο κόσμος μου.
Κι αν είναι, δεν θέλω να βρίσκεται εκεί κι αυτός.
Τον μισώ.
Όσο κι αν προσπάθησα να μην τον θέλω, τίποτα δεν πέτυχα.
Όσο κι αν προσπάθησα να βρεθώ μαζί του, ποτέ δεν το τόλμησα.
Τον μισώ.
Περνάει ο χρόνος και η ήττα μου είναι πια ολοφάνερη.
Ο φόβος μου πανηγυρίζει.
Η ηρεμία, ουτοπία. Πουθενά πια κάλμα, όταν τον σκέφτομαι.
Τον μισώ.
Όσο με θέλει, τόσο πιο μακριά του αισθάνομαι.
Όσο με καταλαβαίνει, τόσο πιο ανάξιά του είμαι;
Όσο, λες και δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο, εισχωρεί στο μυαλό και στην ψυχή μου.
Λες και δεν είναι πανύψηλος ο τοίχος που τόσα χρόνια έχτιζα.
Μα δεν τον βλέπει;
Να πεις πως δεν αντιστάθηκα; Όσο ποτέ.
Να πεις πως δεν το πήρα εκατό και άλλες εκατό φορές απόφαση;
Τον μισώ.
Με κάνει επίορκη, με τέτοια ευκολία που με τρομάζει.
Δεν μπορώ πια να ξαπλώσω στο κρεβάτι, γυναίκα του άντρα μου.
Κι αυτός σπανίως επιμένει. Ο άντρας μου συνέχεια.
Τον μισώ.
Με θέλει τόσο πολύ, που δεν τον νοιάζει να μην μ’ έχει.
Τον θέλω τόσο πολύ, που δεν τον νοιάζει να μην μ’ έχει.
Τον θέλω τόσο πολύ.
Τον θέλω.
Τον αγαπώ.
Με μισώ.
Κάθε που με κοιτάει, έρχεται και πιο κοντά μου.
Όταν δεν έρχεται στο μαγαζί, τρελαίνομαι. Μου λείπει.
Όταν έρχεται στο μαγαζί, τρελαίνομαι. Δεν θέλω να είναι αυτός ο κόσμος μου.
Κι αν είναι, δεν θέλω να βρίσκεται εκεί κι αυτός.
Τον μισώ.
Όσο κι αν προσπάθησα να μην τον θέλω, τίποτα δεν πέτυχα.
Όσο κι αν προσπάθησα να βρεθώ μαζί του, ποτέ δεν το τόλμησα.
Τον μισώ.
Περνάει ο χρόνος και η ήττα μου είναι πια ολοφάνερη.
Ο φόβος μου πανηγυρίζει.
Η ηρεμία, ουτοπία. Πουθενά πια κάλμα, όταν τον σκέφτομαι.
Τον μισώ.
Όσο με θέλει, τόσο πιο μακριά του αισθάνομαι.
Όσο με καταλαβαίνει, τόσο πιο ανάξιά του είμαι;
Όσο, λες και δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο, εισχωρεί στο μυαλό και στην ψυχή μου.
Λες και δεν είναι πανύψηλος ο τοίχος που τόσα χρόνια έχτιζα.
Μα δεν τον βλέπει;
Να πεις πως δεν αντιστάθηκα; Όσο ποτέ.
Να πεις πως δεν το πήρα εκατό και άλλες εκατό φορές απόφαση;
Τον μισώ.
Με κάνει επίορκη, με τέτοια ευκολία που με τρομάζει.
Δεν μπορώ πια να ξαπλώσω στο κρεβάτι, γυναίκα του άντρα μου.
Κι αυτός σπανίως επιμένει. Ο άντρας μου συνέχεια.
Τον μισώ.
Με θέλει τόσο πολύ, που δεν τον νοιάζει να μην μ’ έχει.
Τον θέλω τόσο πολύ, που δεν τον νοιάζει να μην μ’ έχει.
Τον θέλω τόσο πολύ.
Τον θέλω.
Τον αγαπώ.
Με μισώ.
την μισεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήεσένα όχι.
Μελαγχόλησα...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ allmylife
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείς να αγαπάς άλλους, αν μισείς τον εαυτό σου;
@ dolphin
Μου είπαν πως τα μελαγχολικά κείμενα είναι πιο πιασάρικα!
"Με θέλει τόσο πολύ, που δεν τον νοιάζει να μην μ' έχει"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκραίο. Και πολύ ωραίο. Οπως όλα τα ακραία.
@ chlorofili
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι και συ των ακραίων και των άκρων; Ενδιαφέρον.
θα με είχε
ΑπάντησηΔιαγραφήαν προσπαθούσε
θα με ήθελε το ίδιο όμως;
Αν προσπαθούσε...
βεβαίως.
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσα ένα θέλω μπορεί να γκρεμίσει?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο ανάγκη θα μισήσει και εκείνον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να προχωρήσει.
Καλησπέρα
:)
Σμααααααααααααααααααααααααααααααακ!
πολυ δυνατο! αναμικτα τα συναισθηματα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήυγ. εχεις προσκληση αν υπαρχει διαθεση
"Με θέλει τόσο πολύ, που δεν τον νοιάζει να μην μ’ έχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον θέλω τόσο πολύ, που δεν τον νοιάζει να μην μ’ έχει."
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA, τι έγραψες βρε Σόφο? Θυμάμαι ότι αυτά γίνονταν παλιά, γίνονται και τώρα?
Τον αγαπώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε μισώ.
Απο αυτά και μόνο μπορείς να γράψεις ολόκληρο βιβλίο. Και εμένα δεν θα με χάλαγε καθόλου να το διαβάσω...
Ήμουν έτοιμη να πω, πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ολοκλήρωση από το να μπορεί ένας άνθρωπος να σε κάνει να νιώσεις κάθε συναίσθημα που υπάρχει, σε κάθε του έκταση, όσο και βασανιστικό να είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφή.. και μετά είδα πως λείπει το 'Με αγαπώ'. Οπότε αλλάζει το πράμα. Αναποδογυρίζεται.
Την καταβρίσκω μ'αυτή την 'ποιητική λιτότητα' σου.
Κι ο κόσμος ανάποδα μισεί
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ τώρα που να αφήσω την πρόσκληση..?
ΑπάντησηΔιαγραφή@ leon/soutaxapei
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος ξέρει; Πότε είναι κανείς σίγουρος;
@ allmylife
Σίγουρα;
@ elen
Όλα.
@ απολλώνια
Και αν προχωρήσει, πού νομίζει πως θα πάει; Δεν είναι αυτοσκοπός η πορεία.
@ avra
Κι εμένα ανάμεικτα είναι. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Δεν υπόσχομαι όμως...
@ lost
Νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
@ convinced
Σε ευχαριστώ πολύ, όμορφο άβαταρ!
@ psychia
Το "με αγαπώ" καλή μου, δεν μπορεί να μας κάνει ο άλλος να το βιώσουμε. Είναι δική μας - εσωτερική - διαδικασία. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Σημ: Κι εγώ την καταβρίσκω, να την καταβρίσκουν με αυτά που γράφω. Είμαι άσχημα, γιατρέ μου;;;
@ maria_adouaneta
Κι ανάποδα αγαπάει.
@ elen
Θα έρθω να την πάρω εγώ, μικρή μου.
ΝΑΙ, απαντώ σε όλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ ρε Σόφο, να ήξερες πραγματικά πόσο το ένιωσα αυτό που έγραψες και πόσο με κάλυψε!
Καλημέρα
hELLO!
ΑπάντησηΔιαγραφήvERY, VERY NICE. tHANK YOU
HAVE GOOD DAY
Άμα λείπει το 'Με Αγαπώ' όμως, η όλη αντίληψη της αγάπης και του μίσους, είναι πολύ διαφορετική απ'ότι την αντιλαμβανόμαστε εμείς τα ψώνια που υπεραγαπούμε τον εαυτό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τ'άλλα, κυριλέ σε βρίσκω Σόφο μου, κυριλότατο! Άμα σε χάλαγε που μας αρέσεις, τότε θα ανήκες πιθανότατα στην πιο πάνω κατηγορία! Η διαφορετική αντίληψη που σου'λεγα...
Να αγαπάς με ένα μίσος παράφορο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈρωτας θα πει.
Πόσο μισώ αυτό που δεν μπορώ να έχω. Κι όταν το κατακτήσω, πόσο το μισώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί έγινε;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλαξε η ψυχολογία λόγω καιρού;;;
Λίγο ακόμα και θα με πάρουν τα ζουμια
Πώς το λέει το τραγούδι?:"αγάπη τι δύσκολο πράγμα"!!!Αν ήταν εύκολο ποια θα ήταν η ευλογία??
ΑπάντησηΔιαγραφή(Wellcome back....)
Μου έπεσε το σαγόνι! Τι έγραψες πάλι; RESPECT! Μιλάμε για φοβερή ακρίβεια της περιγραφής του συγκεκριμένου συναισθήματος! Πολύ δυναμικό το comeback! Φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Λούκι
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που με στενοχωρεί, είναι που σε στενοχώρησε - μου φαίνεται.
@ david santos
Καβλοράπανο.
@ psychia
Ναι στη Βουδαπέστη.
Και φιλιά.
@ argyrenia
Έρως. Περιπέτεια. Ανησυχία. Αδρεναλίνη. Ζωή.
@ dawkinson
Γιατί ρε κορίτσι μου; Γιατί αυτή η μανία με τα αδιέξοδα; Δεν είναι έτσι κατ' εμέ.
Σημ: περιττό βέβαια να σου πω ποια συμφώνησε με το comment σου...
@ nana tsouma
Νανά μου, εμένα αυτός ο καιρός μου τη φτιάχνει την ψυχολογία!
@ flexxus
Δύσκολο, πολύ δύσκολο πράγμα. (άσχετο):Χαθήκαμε εντελώς ρε συ.
@ goudaki!
Σε πήρα τηλέφωνο. Μα πώς να μου μιλήσεις με πεσμένο σαγώνι; Ε;
:)))
γιατι κάθε φορά που έγραφες τη λέξη μίσος εγω διάβαζα αγάπη...???
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, είμαι μεγάλη κοπέλα και το παλεύω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου θα πάει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι αυτοσκοπός η πορεία;
Θα πάει σε κάτι που της ταιριάζει καλύτερα, γιατί η πορεία είναι εκείνο που μένει απο μόλις το σαρκίο γίνει τροφή για τα σκουλίκια.
Θα πάει σε κάτι που θα ξέρει να δέχεται χωρίς εχθροπραξίες, γιατί η ταραχή είναι ο χειρότερος σύμβουλος ζωής.
:)
Καλημέρα σας!
Σμαααααααααααααααααααααααααααααακ!
Δυστυχώς, γλυκέ μου Σοφοκλή είμαι από εκείνους που θεωρούν την αισιοδοξία χαρακτηριστικό των αδαών. Και ξέρεις ποια θα συμφωνήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ απολλώνια
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη η διαφορά στις απόψεις μας. Πολύ μεγάλη. Όσο για την ταραχή και τις εχθροπραξίες, θα χρησιμοποιήσω τις λέξεις των Pink Floyd : comfortabely numb. Μακριά από μένα αυτό!
Σμαααααααααααααααααααααααακ (τό'μαθα!)
@ dawkinson
Εγώ πάλι καλή μου dawk, θεωρώ την απαισιοδοξία χαρακτηριστικό των υποταγμένων (δικαιολογημένα ή μη) στο Μεγάλο Αφεντικό: τον Φόβο.
Σημ: "γλυκέ μου Σοφοκλή";;;; Τι σκατά, τσάμπα χτίζω τόσον καιρό το προφίλ του υποκοσμιακού;
α) nec spe,nec metu (όταν δεν ελπίζεις, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Λίγο διαφορετικά το'πε κι ο Καζατζάκης). Άρα, τα εταιρώνυμα έλκονται;
ΑπάντησηΔιαγραφήβ) τσάμπα μαν.
σίγουρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήstereo.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠείτε μου αγαπημένε λοιπόν τι ορίζετε εσείς ως σκοπό ή αυτοσκοπό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοια λοιπόν η ανώτερη φιλοδοξία;
Γνωρίζετε; Το μοιράζεστε; Μοιράζεστε λοιπόν;
Μήπως είναι η ασυναίσθητη υποταγή σε εκείνα που φοβόμαστε;
Μήπως είναι λοιπόν το να αγνοούμε συνειδητά όλα όσα εκείνα που φοβόμαστε;
Η μήπως είναι η αποδοχή της ύπαρξης μας και η προσπάθεια εξέλιξης εντός των αξιών που μας φοβίζουν τόσο;
και ο θυμός τυφλώνει. Αποκλειστικά.
Πράγματι είναι άπειρες εκείνες οι διαφορές μας.
:)
Σμουαααααααααααααααααααααααααααατς!
(είδες μόλις το έμαθες το αλλάζω!)
;)
Ισως ειναι η αλλαγη της ωρας,αλλα,οπωσδηποτε περναει,μην ανησυχεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήO συγκλονιστικός μονόλογος μιας απόλυτα ερωτευμένης γυναίκας... αν είναι για σένα είσαι πολύ τυχερός!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ dawkinson
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά και έλκονται! Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί ισορροπία.
Φιλί.
@ allmylife
100%
@ απολλώνια
Οι ερωτήσεις ξεπερνούν ένα σχόλιο. Οι απαντήσεις θα χρειάζονταν μερικά ποστ.
Φιλί.
@ o kairos
Ουδεμία ανησυχία!
@ so_far
Μμμ, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Μπορεί και νάμαι.
tha klapso.esi to'grapses ayto?
ΑπάντησηΔιαγραφήeni
ΑπάντησηΔιαγραφή