Ο άρχων της γλυφάδας

Πέτρος. Μια μοναδική περίπτωση. Λίγο μετά τα 30, έχοντας ζήσει μια δύσκολη και γεμάτη βάσανα ζωή. Από τα δεκαπέντε του άρχισε να δουλεύει. Όχι για χόμπι, αλλά από ανάγκη. Ο πατέρας του ήταν πολύ πλούσιος αλλά και πολύ ανεύθυνος συνάμα. Ο Πέτρος μεγάλωσε στη Βουλιαγμένη, σε χλιδάτο σπίτι, με μια μεγαλύτερη αδελφή και μια μάνα που σε όλη του τη ζωή τη θυμόταν να ανέχεται τις μαλακίες του πατέρα.
Ο Πέτρος ανήκε στην κατηγορία εκείνη των αγοριών που είχε σαν όνειρο να κάνει μια οικογένεια, διαφορετική από τη δική του: με μια γυναίκα που να την αγαπάει, να την φροντίζει, να μην τη βρίζει ή να την χτυπάει, να κάνει πολλά παιδιά και να δώσει όλη του τη ζωή να τους έχει ευτυχισμένους. Από τα δεκαέξι του, έκανε μόνο σταθερούς και μακροχρόνιους δεσμούς - στα εικοσιδύο ήθελε να παντρευτεί την κοπέλα με την οποία τότε ήταν μαζί. Πριν κλείσει τα τριάντα είχε ήδη τρεις αποτυχημένους αρραβώνες στην πλάτη του.
Ακούω ήδη τις γυναίκες που διαβάζουν το ποστ να μιλούν για την ανευθυνότητα ή την ανωριμότητά του. Μπορεί να είναι κι έτσι. Ήταν όμως ο διακαής πόθος του - μια οικογένεια. Και οι τρεις τις οποίες αρραβωνιάστηκε του φέρθηκαν άσχημα: η μια του είπε μετά από χρόνια δεσμού πως οι γονείς της δεν θεωρούν σωστό να παντρευτεί κάποιον που δουλεύει σε φάμπρικα, η άλλη πως δεν τον θέλει πια γιατί της έκανε πάντα όλα τα χατήρια και βαρέθηκε, η τρίτη γαμιόταν ασυστόλως με όποιον έβρισκε όσο αυτός δούλευε σε δυο δουλειές.
Μετά την τρίτη φορά, ο Πέτρος τρελάθηκε. Πέρασε τρία βράδυα κλεισμένος στο δωμάτιό του, αυτός και ο καθρέφτης του, ένας καθρέφτης γεμάτος ροχάλες. Και πήρε την απόφασή του:
" Να πάνε να γαμηθούν όλες οι καριόλες. Από δω και στο εξής θα τις γλύφω, θα τις γαμάω και θα την κάνω. Ποτέ ξανά έρωτας, αγωνίες, προσφορά σε καμία καριόλα".
Και άρχισε να μεταλλάσεται. Σιγά -σιγά στην αρχή, με γοργό ρυθμό στη συνέχεια. Ίσως γι' αυτό ο αγαπημένος του ήρωας comics είναι ο Spiderman.Και έγινε κάτι μεταξύ του Punisher και πρωταγωνιστή τσόντας. Μελαχροινός, γύρω στο 1.80, σώμα καλό και αθλητικό (στα νειάτα του ποδοσφαιριστής και μετά kick-boxer) το οποίο με ευλάβεια φροντίζει, κίνηση χαριτωμένη και ταυτόχρονα αντρική. Προδιαγραφές ζιγκολό και ψυχοσύνθεση επίσης - με σημαντική τη συνεισφορά των τριών "κυριών".
Τον γνώρισα λίγο μετά την πλήρη μετάλλαξή του. Έμεινα άφωνος από την εκπληκτική ικανότητά του να "ρίχνει" όποια γκόμενα βρισκόταν στο δρόμο του. Την κοίταζε μερικά δευτερόλεπτα και στις περισσότερες περιπτώσεις μουρμούριζε "-Την έχω εύκολα". Και 99% είχε δίκιο. Μότο του ήταν πάντα η φράση: "Μωρό μου, να σου κάνω μια γλυφάδα θέλω, όχι να σε γαμήσω, να σε γευτώ μονάχα". Ώσπου να βεβαιωθώ πως ήταν το μεγαλύτερο φυσικό ταλέντο στο καμάκι που είχα γνωρίσει, πλήρωσα καμιά πεντακοσαριά ευρώ σε στοιχήματα. Αποκορύφωμα ήταν ένα σούρουπο στην πλατεία Κολωνακίου. Είχε πάει η παρέα για καφέ. Καθόμασταν σε κεντρικό καφέ της περιοχής και η κουβέντα ήρθε στην ικανότητα του Πέτρου. Ψιλοαστεία - ψιλοσοβαρά τον αμφισβήτησα για άλλη μια φορά. Η αντίδρασή του στερεότυπη:
" - Δείξε μου το στόχο και βάλε τα λεφτά στο τραπέζι. Αν έχεις άντερα."
Αποφάσισα να χοντρύνω το παιχνίδι - αυτό ήταν για τον Πέτρο, ένα παιχνίδι. Κοίταξα γύρω και εντόπισα το στόχο. Σε ένα τραπέζι λίγο πιο μακρυά μας, κάθονταν δύο κοπέλες (τόσο όμορφες και περιποιημένες, με τόσο τουπέ που μου φάνηκαν μανεκέν) συνοδευόμενες από δύο άντρες. Δύσκολος ο στόχος, πολύ δύσκολος αν και μάλλον δεν ήταν γκόμενοι οι λεβέντες - όταν κάθονται οι δύο κοπέλες στην ίδια πλευρά και απέναντί τους οι άλλοι, συνήθως δεν είναι ζευγάρια.
" - Την ξανθειά σ' εκείνο το τραπέζι" δείχνω με τρόπο.
" - Μμμμ, θα δυσκολευτώ κάπως" απαντά καθώς διερευνεί το στόχο. " 200 ευρώ το bet".
Δέχομαι και ξεκινά. Σηκώνεται από το τραπέζι και με κυκλοτικές κινήσεις πλησιάζει το στόχο, σαν πάνθηρας την αντιλόπη. Το τραπέζι είναι τόσο μακρυά που δεν έχουμε ηχητική επαφή, μόνο οπτική. Φθάνει την ξανθειά και σκύβοντας αρχίζει να της μιλάει. Οι υπόλοιποι από την παρέα της παρακολουθούν αμήχανα. Μετά από συνομιλία δύο-τριών λεπτών, κάθεται στο χερούλι της καρέκλας της ενώ ταυτόχρονα βάζει το χέρι του απαλά γύρω από τους ώμους της. Συνεχίζει να μιλάει για περίπου δέκα λεπτά. Οι υπόλοιποι τον αγνοούν πλέον - ή έτσι δείχνουν - και συζητούν μεταξύ τους. Κάποια στιγμή ο Πέτρος σηκώνεται και τείνοντας το χέρι του σηκώνει και την ξανθειά. Την αγκαλιάζει - απαλά πάντα - από τους ώμους και αφού χαιρετάει την παρέα της (!) την παίρνει και φεύγουν.
Είκοσι λεπτά αργότερα, δέχομαι ένα sms στο κινητό: "Έχει πάει στο μπάνιο να πλυθεί. Της έκανα ήδη μια γλυφάδα και θα τη γαμήσω. Ξενοδοχείο Πρίαμος, δωμάτιο χχχ".
Αυτό ήταν! Έχασα τα τελευταία μου 200 ευρώ - τελευταία γιατί δεν ξανατόλμησα να βάλω στοίχημα - και πλέον είμαι σίγουρος: αν τον αφήσω τον Πέτρο, ίσα που θα γαμήσει κι εμένα!

Αγαπημένη...Ένι

Πριν από κάποιο διάστημα είχα γράψει το ποστ "'Αντε ρε μαλάκα...(sorry Pascal) " .Αφορούσε στη συνομιλία μου με μια κοπέλα που εργάζεται σε στριπτιζάδικο και διάβασε το blog μου. Την έλεγα Μίκα. Λοιπόν η Μίκα - που το όνομά της είναι Ένι, την έψαξε τη δουλειά και τελικά μπόρεσε να μου αφήσει το σχόλιό της, όπως με είχε "απειλήσει". Κι εγώ για να την ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκανε, πρώτη φορά παραθέτω σε ποστ ένα σχόλιο:

Ανώνυμο είπε...
su grfo gia na mi ksana bo stin diadikasia na se brizo pali ssto magazin k to kanis tema.lipon oso gia tis aidies pu grafis "re malaka" kalitera mi miliso ,to leksiko su distihos ine poli ftoho k hamilu epipedu ideea den ehis na grafis,alla edaksi ehis to dikeoma na prospatisis.Aaaaaaaaa k to alo ,erhodas sto magazin nomizis k grafis oti ta kseris ola alla ideea den ehis ti ginete giro su bistepseme.prin na ta grfis ola afta rota k kanena alon,tha dis oti tha ehi alo apopsi k mipos kataferi ,i malon prolaveni na se stamatisi na stilis ola afta ta lantazmena minimata ston kosmo pu ta diavazi.epidi mipos se bistevune k olas.kata'tala se simpato poli den pavis na eise kalo pedi,apla daksi den ta ehis k poli me afto to grapsimo telika.(kala afto me to Armani to diaskedasa poli) sas hereto olus.ENI i alios i Mika opos o "malakas" egrapse.

sofogreg:

Καλή μου Ένι, χαίρομαι πολύ που μου έγραψες, αλήθεια σου λέω. Μη σταματήσεις όμως να με βρίζεις στο μαγαζί! Πάντα μου αρέσει να βριζόμαστε (χα χα χα). Συγχαρητήρια για τα ικανοποιητικά Ελληνικά σου, αφού έχεις τόσο λίγα χρόνια στην Ελλάδα. Δεν νομίζω πως τα ξέρω όλα. Ούτε στο μαγαζί σου, ούτε σε άλλα μαγαζιά. Απλώς παραθέτω τη δική μου άποψη, λέω όσα βιώνω - με ολίγη φαντασία μερικές φορές. Και μην φοβάσαι, δεν παίρνει κανείς λανθασμένα μηνύματα. Με διαβάζουν λίγοι - στο ξαναείπα και δεν συχνάζουν σε στριπτιζάδικα (αν και αρκετοί μου έχουν ζητήσει να πάμε μαζί). Πάντως πριν βγάλεις συμπέρασμα για το τι γράφω, καλό θα ήταν να διαβάσεις και άλλα κείμενά μου. Βέβαια, δεν σου αρέσει το πως γράφω. Τι να κάνω γι' αυτό; Θα προσπαθήσω περισσότερο! Ευτυχώς σε μερικούς άλλους αρέσει.

Το ξέρω πως με συμπαθείς, αυτό εξάλλου είναι αμοιβαίο. Δεν ξέρω αν είμαι καλό παιδί, χαίρομαι όμως που το πιστεύεις.

Σμαααααααααακ (αφού μου είπες πως σου αρέσει!)

.........................................................................

Αυτή ήταν η απάντησή μου στην Ένι. Θα μπορούσα να γράψω πολλά γι' αυτήν αλλά το αφήνω για μια άλλη φορά. Είναι ένα γαμάτο κορίτσι, αντράκι σωστό - μα και τόσο θηλυκό συνάμα. Ζει και αυτή, όπως τόσες άλλες, μια δύσκολη ζωή. Μια ζωή που σε καμιά τους δεν αρέσει, αλλά που ελάχιστες αποφασίζουν να την αλλάξουν. Μια ζωή με πολλά λεφτά, που συνήθως δεν χαίρονται. Με την Ένι δεν θυμάμαι πώς πρωτομιλήσαμε. Ξέρω όμως πως στ' αλήθεια συμπαθούμε ο ένας τον άλλο. Άλλες φορές έρχεται και κάθεται στα πόδια μου με το δικό της μοναδικό στυλ αρνούμενη να την κεράσω έστω ένα ποτό ("νομίζεις πως έρχομαι εδώ για τα λεφτά σου ρε μαλάκα;" συνηθίζει να λέει), άλλες απλώς περνάει και μου ρίχνει ένα μπινελίκι - όποτε το ακούω, αμέσως το μεταφράζω σε γλυκόλογο, γιατί στην ουσία τέτοιο είναι - μερικές φορές απλώς κοιταζόμαστε και κάποιες φορές κάνει σαν να μην με βλέπει. Ξέρω πως πάντα με παίρνει είδηση. Έχω αποφασίσει η σχέση μας να καθοδηγείται απ' αυτήν: ανάλογα με τα κέφια της. Της παραχώρησα το δικαίωμα να συμπεριφέρεται όπως θέλει χωρίς να μου εξηγεί το γιατί. Είναι η μόνη στο μαγαζί που έχει τέτοιο δικαίωμα. Δεν την ρωτάω σχεδόν ποτέ. Όταν θέλει ή αισθάνεται την ανάγκη θα έρθει να μου μιλήσει. Την βλέπω μόνο την ώρα της δουλειάς της. Την νοιώθω ή έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ. Την σέβομαι. Δυστυχώς δεν μπορώ να την βοηθήσω ουσιαστικά σε κάτι - δεν θα μου το ζήταγε άλλωστε ποτέ, δεν το επιτρέπει ο εγωισμός της. Την θεωρώ "δικό" μου άνθρωπο.

Αγαπημένη Ένι!

Και η "ζωή" συνεχίζεται...

Γύρω στις 12 το βράδυ στο μαγαζί, βγάζουν τα "πολιτικά" τους και βάζουν τη στολή τους - τη γύμνια τους.

Κατεβαίνουν στην αίθουσα και κάθονται στους καναπέδες. Ώσπου να έρθουν οι πελάτες, κουτσομπολεύουν μεταξύ τους. Λένε για τους γκόμενούς τους, σχεδόν πάντα ψέμματα. Ντρέπονται η μια την άλλη. Μα και η άλλη ντρέπεται με τη σειρά της. Και όλες ξέρουν πως λένε ψέμματα. Συνεχίζουν όμως. Μια απαραίτητη σύμβαση, συνεισφορά στον αυτοσεβασμό τους. Μάταια προσπάθεια. Σχεδόν καμία δεν σέβεται τον εαυτό της. Κι αν στην αρχή τον σεβόταν, μετά από τόσα χρόνια γύμνιας, ψέμματος, βίας, εκπόρνευσης, ναρκωτικών, ξύλου, φόβου, κυνηγητού, κάτι τέτοιο απλώς δεν είναι δυνατόν.

Φιλίες λιγοστές. Πραγματικές φιλίες καθόλου. Συνεργασία μερικές φορές και υποστήριξη κάποιες άλλες. Μοναξιά σε όλα τα επίπεδα. Μόνες, αυτές και το κορμί τους. Ίσως γι' αυτό και το κοιτούν τόσο συχνά στους καθρέφτες. Είναι η παρέα τους, η συντροφιά τους, το βάσανό τους μα ταυτόχρονα και το μόνο για το οποίο εξακολουθούν να είναι περήφανες.

Πίνουν το πρώτο ποτό τους και ανάβουν τσιγάρο - όσες καπνίζουν. Οι πελάτες έρχονται σιγά σιγά. Αρχίζουν τη γύρα:

"- Θέλεις χορό;"

" - Θέλεις να καβλώσεις;"

" - Θέλεις κάτι σπέσιαλ με 10 κάρτες;"

" - Θα με κεράσεις ένα ποτό να μιλήσουμε;"

" - Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καβλιάρα είμαι..."

" - Μα τι θες εσύ εδώ, τόσο όμορφος άντρας;"

" - Νομίζω πως μόλις συνάντησες το όνειρό σου - εμένα!"

Φράσεις σχεδόν κλισέ, σε σπαστά και με βαρειά προφορά ελληνικά. Επαναλαμβάνονται όλη τη νύχτα. Μεσολαβούν περίπου 7 ώρες. Και ύστερα ουρά στο ταμείο, να πληρωθούν τις κάρτες τους - σαν τα παιχνίδια στο λούνα παρκ. Μετράνε αρκετές φορές τα 3οο, 400 ή 500 ευρώ που τους δίνει ο ταμίας - πολλές φορές το μεθύσι δεν βοηθά την κατάσταση - τα τοποθετούν στο μικρό τσαντάκι τους και ανεβαίνουν στα καμαρίνια. Φορούν τα "πολιτικά" τους, ρούχα χαμηλής αξίας και αισθητικής, τα αθλητικά τους παπούτσια οι περισσότερες - 7 ώρες πάνω σε εικοσάποντα τακούνια σε εξουθενώνουν φαντάζομαι.

Βγαίνουν γρήγορα από το μαγαζί, χώνονται σε ταξί που έχουν ήδη καλέσει και χάνονται στη Συγγρού. Στο βάθος ο Σαρωνικός φεγγίζει.

Καλημέρα για τους άλλους, γι' αυτές καληνύχτα. Πάντα.